جنگ استعماری پرتغال
جنگ استعماری پرتغال | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| بخشی از استعمار زدایی از آفریقا در جنگ سرد | |||||||||
 | |||||||||
| |||||||||
| طرف‌های درگیر | |||||||||
|
Supported by: | |||||||||
| فرماندهان و رهبران | |||||||||
Generally:
Angola:
Portuguese Guinea:
Mozambique:
|
Angola:
Portuguese Guinea:
Mozambique:
| ||||||||
| قوا | |||||||||
|
۱۴۸٬۰۰۰ نیروهای ارتش پرتغال
|
۳۸٬۰۰۰–۴۳٬۰۰۰ چریک
| ||||||||
| تلفات و خسارات | |||||||||
|
| ||||||||
تلفات غیرنظامی:
| |||||||||
| تاریخ پرتغال |
|---|
 |
| گاهشماری |
 درگاه پرتغال |
جنگ استعماری پرتغال (پرتغالی: Guerra Colonial Portuguesa) یا جنگ برون مرزی پرتغال که در کلنی‌های سابق به عنوان جنگ آزادیبخش نیز شناخته می‌شود، بین ارتش پرتغال و جنبش‌های ملی در مستعمره‌های آفریقایی پرتغال در سال‌های ۱۹۶۱ و ۱۹۷۴ صورت گرفته‌است. رژیم پرتغال در سال ۱۹۷۴ با یک کودتای نظامی سرنگون شد و این جنگ‌ها با سقوط این رژیم پایان یافت. این جنگ نزاعی ایدئولوژیک در مستعمره‌های پرتغال در آفریقا و دیگر کشورهای اطراف آن‌ها یا کشور پرتغال بوده‌است.
مستعمره‌های پرتغال[ویرایش]
جنگ‌های استعماری پرتغال در سه منطقه شامل آنگولا، گینه پرتغالی و موزامبیک خلاصه می‌شود ولی با این حال، برخی عقیده دارند که این جنگ‌ها را باید جنگ استقلال آنگولا، جنگ استقلال گینه بیسائو و جنگ استقلال موزامبیک دانست.
بر خلاف دیگر کشورهای اروپایی در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، پرتغال، از مستعمره‌های آفریقایی خود یا سرزمین‌های خارج از آن عقب‌نشینی نکرد زیرا این قلمروها از سال ۱۹۵۱ به آن تعلق داشتند. در دهه ۱۹۶۰، جنبش‌های استقلال طلبانه مسلح مانند: جنبش خلق برای آزادی آنگولا، جبهه آزادیبخش ملی آنگولا، اتحاد ملی برای استقلال آنگولا، حزب آفریقا برای استقلال گینه و کیپ ورد در گینه نو و جبهه آزادسازی موزامبیک در موزامبیک فعال شدند. در طول این سالها، پرتغال با افزایش مخالفانی که داشت با تحریم تسلیحاتی و سایر تحریم‌های تنبیهی اعمال شده توسط جامعه بین‌المللی مواجه شد. در سال ۱۹۷۳ این جنگ به دلیل تداوم، هزینه‌های مالی، بدتر شدن روابط دیپلماتیک با سایر اعضای سازمان ملل متحد و نقش منفی آن محکوم شد.
در آوریل ۱۹۷۴ این جنگ با کودتای نظامی به پایان رسید. بیرون رفتن پرتغال از مستعمره‌هایش منجر به خروج صدها هزار نفر از شهروندان پرتغالی و همچنین پرسنل نظامی اروپایی، آفریقایی و قومی مخلوط از سرزمین‌های سابق پرتغال و کشورهای جدید و مستقل آفریقایی منجر شد. این مهاجرت به عنوان یکی از بزرگترین مهاجرتهای مسالمت‌آمیز در تاریخ جهان محسوب می‌شود.
مستعمره‌ها، بعد از استقلال[ویرایش]
مستعمره‌های قبلی پرتغال بعد از استقلال با مشکلاتی جدی روبرو شدند. در جنگ‌های مخرب و خشونت‌آمیز در آنگولا و موزامبیک که چندین دهه طول کشید، میلیون‌ها نفر کشته شدند و تعداد زیادی پناهندگان آواره را ببار آورد. رکود اقتصادی اجتماعی، سلطه گری، فقدان دموکراسی و دیگر حقوق شهروندی و سیاسی ابتدایی، فساد، فقر، نابرابری و برنامه‌ریزی مرکزی باعث فروکش شدن تب انقلابی اولیه مردم شد. سطحی از نظم اجتماعی و توسعه اقتصادی مشابه آنچه که در دوران حاکمیت پرتغال یا در زمان جنگ‌های استعماری وجود داشت، به هدف سرزمین‌های مستقل تبدیل شد.
نتیجه استعمار[ویرایش]
در سال ۱۴۱۵ که پرتغال سئوتا را تصرف کرد اولین کشور مدرن اروپایی بود ولی با سقوط این کشور، پرتغال آخرین کشور اروپایی بود که این کشور را ترک می‌کرد. مستعمره‌های اولیه پرتغال در آفریقا مانند آنگولا، موزامبیک، گینه بیسائو و کیپ ورد استقلال خود را بدست آوردند و به کشورهای دارای حاکمیت ملی تبدیل شدند.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ "Afrikka" (PDF). Archived from the original (PDF) on 23 May 2013. Retrieved 12 May 2011.
- ↑ Cann, John P. (February 28, 1997). Counterinsurgency in Africa: The Portuguese Way of War, 1961-1974. Praeger; First Edition. pp. 11 to 14 [۱].
- ↑ A Guerra - Colonial - do Ultramar - da Libertação, 2nd Season (Portugal 2007, director Joaquim Furtado, RTP)
- ↑ Portugal since 1974, Encyclopædia Britannica
- ↑ Ultramar - da Libertação, 1st Season (Portugal 2007, director Joaquim Furtado, RTP
- ↑ Mia Couto, Carnation revolution, لو موند دیپلماتیک
- ↑ Mid-Range Wars and Atrocities of the Twentieth Century retrieved December 4, 2007
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Portuguese Colonial War». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۱ ژوئیه ۲۰۱۷.
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ جنگ استعماری پرتغال موجود است. |