جزیره مینو

مختصات: ۳۰°۲۰′ شمالی ۴۸°۱۳′ شرقی / ۳۰٫۳۳۳°شمالی ۴۸٫۲۱۷°شرقی / 30.333; 48.217
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
جزیره مینو
یک درخت نخل در جزیرهٔ مینو
Map
جغرافیا
مکانخلیج فارس
بیشترین ارتفاع۱۰ متر (۳۰ پا)
کشور
تقسیمات کشوری
استانخوزستان
شهرستانخرمشهر
بخشمینو

جزیره مینو از جزیره‌های ایران در استان خوزستان است. این جزیره در گذشته نام صلبوخ داشته و قبل از آن جزیرهٔ محله نام داشت، این جزیره بین آبادان و خرمشهر واقع شده و دو شاخه اروندرود آن را فرا می‌گیرد. این جزیره دارای ۱۰ متر ارتفاع از سطح دریاست و در فاصله ۱۰ کیلومتری خرمشهر است. بزرگترین قطر جزیره ۶٫۲ کیلومتر و مساحت آن ۱۷٫۸ کیلومتر مربع است. مینوشهر، شهر کوچکی است که در آن قرار گرفته‌است و بزرگترین آبادی این جزیره‌است. این شهر جمعیتی در حدود ۱۲٬۰۰۰ نفر دارد. این شهر تفریح‌گاهی برای مردم آبادان و خرمشهر به حساب می‌آید. کشاورزی و پرورش دام در این جزیره جایگاه خاصی دارد. در جزیره مینو ۵ نهر جریان دارد که دو تای آنها از رود جرف و سه تای آنها از اروندرود منشعب می‌شوند. این جزیره سراسر از نخلستان پوشیده شده که محیط زیست مناسبی برای زیست پرندگان مهاجر است. همچنین نیزارهای انبوه آن پناهگاه حیوانات وحشی مانند گراز است. حسینیه سادات محمدیه یکی از معروف ترین بناهای جزیره مینو است که سید محمد محمدی بن سید خلف بن سید موسی بن سید علی بن سید جابر صغیر در سال ۱۲۳۰ آن را تاسیس کرده است و سادات آل جابر مراسم مذهبی و عزا را در این حسینیه برپا می کنند. ساکنان جزیره مینو عرب زبان‌ها هستند و به همین سبب، زبان رایج مردمان شهر عربی است. این جزیره از معدود نقاط جهان است که آبیاری بوسیله برکشند و فروکشند آب انجام می‌شود و به وسیله‌ای نیاز نیست. این جزیره سراسر از نخلستان پوشیده شده که محیط زیست مناسبی برای زیست پرندگان مهاجر است. همچنین نیزارهای انبوه آن پناهگاه حیوانات وحشی مانند گراز است. ساکنان مینو از مردمان شریف و مهمان نواز عرب ها هستند و به همین سبب، زبان رایج مردمان شهر عربی است.[۱]

جمعیت[ویرایش]

بر اساس سرشماری سال ۱۳۸۵ جمعیت آن (۱٬۳۱۳ خانوار) ۶٬۳۷۲ نفر بوده‌است.[۲]

منابع[ویرایش]

  1. «آشنایی با جزایر ایرانی خلیج فارس». همشهری آنلاین.
  2. «درگاه ملی آمار». بایگانی‌شده از اصلی در ۸ اکتبر ۲۰۰۷. دریافت‌شده در ۱۴ ژوئیه ۲۰۰۸.
  • کتاب گیتاشناسی ایران، عباس جعفری، جلد سوم، ۱۳۸۴