جزئی‌گرایی سیاسی
جزئی‌گرایی سیاسی (به انگلیسی: political particularism) در علوم سیاسی، «توانایی سیاست‌گذاران برای پیشبرد حرفه خود با توجه به منافع محدود به‌جای توجه به سیاست‌های ملی گسترده‌تر» است.[۱]
علوم سیاسی
[ویرایش]در یک نظام سیاسی که بر اساس جزئی‌گرایی اداره می‌شود، دیر یا زود، هویت قومی و مذهبی و منافع جوامع که توسط این پیوندها تعریف می‌شوند، عامل تعیین‌کننده سیاست می‌شوند. این امر با تأکید آن بر حقوق جهانی، جدایی دین از دولت، و اخلاق مدارای قومی و مذهبی، در تضاد با ایده‌ها و ارزش‌های کثرت‌گرایی سیاسی است.
رویه پارلمانی
[ویرایش]وقتی یک مجلس منتخب که قرار است منافع جمعی را بیان کند، بودجه را به‌سوی یک گیرنده خاص هدایت می‌کند، نظام پارلمانی به سمت جزئی‌گرایی سیاسی متمایل می‌شود. نحوه‌ی قانون‌گذاری آن اغلب توسط مخالفانش به‌عنوان سیاست هویت گروهی توصیف می‌شود که بر حقوق طبیعی و قانونی و بنابراین حقوق اقلیت‌ها یا هر نوع «دیگری» دیگری غلبه می‌کند.
این امر در تضاد مستقیم با مفهوم جهان‌شمولی قانون و مدل نمایندگی مبتنی بر امانت است.
جستارهای وابسته
[ویرایش]پانویس
[ویرایش]- ↑ Alejandro Gaviria; Ugo Panizza; Ernesto Stein; Jessica Seddon (March 2000). "Political Institutions and Growth Collapses" (PDF). Inter-American Development Bank. doi:10.2139/ssrn.220452. SSRN 220452.
We define political particularism as the policymakers’ ability to further their career by catering to narrow interests rather than broader national platforms. [...] Following theoretical work on the subject by Carey and Shugart (1995) and Shugart (1999), we define political particularism as the ability of policymakers to further their careers by catering to narrow interests rather than to broader national platforms.
