تیتانا (/ tɪˈtɑːniə /) ، همچنین Uranus III نامگذاری شده است ، بزرگترین قمر ماه اورانوس و هشتمین قمر بزرگ منظومه شمسی با قطر 1.578 کیلومتر (981 مایل) است. تیتانیا توسط ویلیام هرشل در سال 1787 کشف شد و از نام ملکه پریان در رویای یک شب نیمه تابستان شکسپیر نامگذاری شده است. مدار آن در داخل مگنتوسفر اورانوس قرار دارد.[ویرایش]
تیتانیا تقریباً از مقدار یخی و سنگی مساوی تشکیل شده است و احتمالاً به یک هسته صخره ای و یک گوشته یخی متمایز شده است. یک لایه آب مایع ممکن است در مرز هسته و گوشته وجود داشته باشد. سطح تیتانیا ، که نسبتاً تیره و کمی قرمز رنگ است ، به نظر می رسد توسط هر دو اثر و فرآیندهای درون زا شکل گرفته است. پوشیده شده از دهانه های ضربه ای متعددی است که قطر آنها تا 326 کیلومتر (203 مایل) می رسد ، اما کمتر از اوبرون ، انتهای پنج قمر بزرگ اورانوس ، قفل می شود. تایتانیا احتمالاً تحت یک رویداد سطح بندی اولیه درون زا قرار گرفت که سطح قدیمی تر و شدیداً شکاف خورده آن را از بین برد. سطح تیتانیا توسط سیستمی از دره ها و قلاب های عظیم بریده می شود ، که نتیجه گسترش فضای داخلی آن در مراحل بعدی تکامل است. مانند تمام قمرهای مهم اورانوس ، تیتانیا احتمالاً از یک قرص برافزایشی تشکیل شده است که درست پس از شکل گیری سیاره را احاطه کرده است.[ویرایش]
طیف سنجی مادون قرمز از سال 2001 تا 2005 وجود یخ آب و همچنین دی اکسید کربن منجمد را در سطح تایتانیا نشان داد ، که به نوبه خود نشان می دهد که ماه ممکن است دارای یک جو دی اکسید کربن ضعیف با فشار سطح حدود 10 نانوپاسکال باشد (10− 13 بار) اندازه گیری های انجام شده در طول اختفا یک ستاره از سوی تایتانیا ، حد بالایی را در فشار سطح هر اتمسفر ممکن در 1-2 میلی آمپر (10-20 نانومتر) ایجاد کرد.[ویرایش]
سیستم اورانیم فقط یکبار از نزدیک توسط فضاپیمای Voyager 2 در ژانویه 1986 مورد بررسی قرار گرفته است. چندین عکس از تایتانیا گرفته شده است که اجازه نقشه برداری از حدود 40٪ از سطح آن را می دهد.[ویرایش]
