بی‌دینی در بریتانیا
بی‌دینی در بریتانیا به عدم اعتقاد دینی، سکولاریته یا بی‌خدایی در این کشور اشاره می‌کند. به طور تاریخی، رشد بی‌دینی در بریتانیا هماهنگ با رشد سکولاریزاسیون در تمام اروپا بوده‌است.[۱]
اولین سرشماری دین در بریتانیا در سال ۲۰۰۱ نشان داد که ۷.۷ میلیون نفر در این کشور بی‌دین هستند. نحوهٔ پرسش‌نامهٔ این سرشماری از سوی برخی گروه‌های انسان‌گرا مورد انتقاد قرار گرفته بود، و در سرشماری بعدی در سال ۲۰۱۱، آمار بی‌دین‌ها به ۱۴.۱ میلیون نفر افزایش یافت. این آمار، دستهٔ بی‌دین را دومین دیدگاه پرطرفدار در مورد دین بعد از مسیحیت قرار داد. بر این اساس، شمار بی‌دین‌ها در بریتانیا از مجموع تمام جمعیت‌های غیرمسیحی دیگر روی هم بیشتر است. همچنین این دسته بیشترین نرخ رشد را در دو سرشماری گذشته داشته‌است.
به طور تاریخی، آزادی بی‌دین بودن در بریتانیا توسط قانون کفرگویی محدود شده بود، قوانینی که نقد و استهزا مسیحیت را جریمه می‌کردند، به ویژه توسط کلیسان دولتی انگلستان. آخرین حکم برای توهین به مقدسات در سال ۱۹۲۱ اجرا شد، و این قانون به طور رسمی در سال ۲۰۰۸ ملغی شد.[۲]
۱۷۰۰-۱۸۵۰[ویرایش]
۱۸۵۰-۱۹۰۰[ویرایش]
- جورج هولیوک در سال ۱۸۵۱ واژه سکولاریسم را ابداع کرد، که کمکی به روش‌شدن مفهوم جنبش نوپای جدایی دین از سیاست بود.
- انجمن سکولار ملی در سال ۱۸۶۶ توسط چارلز بردلو بنیان‌گذاری شد.
- انجمن انسان‌گرای بریتانیایی در سال ۱۸۹۱ بنیان‌گذاری شد.
۱۹۰۰-۱۹۵۰[ویرایش]
۱۹۵۰-۲۰۰۰[ویرایش]
- زیست‌شناس فرگشتی ریچارد داوکینز که با کتاب ژن خودخواه در ۱۹۷۶ برجسته شده بود، به طور فزاینده در زمینه بی‌دینی در بریتانیا مطرح شد. او در کتاب ۱۹۸۶ خود، ساعت‌ساز نابینا برای انتخاب طبیعی و علیه آفرینش هوشمند و آفرینش‌گرایی استدلال کرد.
سده بیست و یکم[ویرایش]
- سده ۲۱ شاهد رشد بی‌خدایی نو به عنوان بحثی عمومی در میان طرفداران و منتقدان آن در بریتانیا شد.
- کتاب ۲۰۰۶ داوکینز توهم خدا و اثر منتشر سال ۲۰۰۷ کریستوفر هیچنز خدا بزرگ نیست آثار قابل توجه نویسندگان بریتانیایی این دوره‌است.
- داوکینز از جنبش روشن‌ها که جنبشی اجتماعی با هدف ترویج جهان‌بینی طبیعی بود حمایت کرد.[۳]
- کمپین اتوبوس بی‌خدا برای اولین بار توسط انجمن‌های خردگرا و انسان‌گرای بریتانیایی برای دفاع از ناباوری به ماوراطبیعه اجرا شد. این کمپین بعداً به ایالات متحده و دیگر نقاط دنیا گسترش یافت.[۴]
- انتظار می‌رود تا سال ۲۰۳۸، بی‌خدایی، موضع غالب در مورد وجود خدا شود. [۵]
- یک آمارگیری سال ۲۰۰۹ میان ۱۰۰۰ نوجوان بریتانیایی بین ۱۳ تا ۱۸ سال نشان داد دو سوم آنها به خدا اعتقاد ندارند.[۶]
- محله با بیشترین میزان بی‌دینی در بریتانیا، نوریچ واقع نورفک است، که طبق طبق آمار ۴۲.۵٪ جمعیت را تشکیل می‌دهد.[۷]
- رشد بی‌دینی در بریتانیا در سرشماری ۲۰۱۱ تایید شد، و نشان داد بی‌دینی از ۷.۷ میلیون در ۲۰۰۱ به ۱۴.۱ میلیون در ۲۰۱۱ افزایش یافته‌است، که این یک افزایش ۱۰.۳ درصدی است.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Irreligion in the United Kingdom». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۹ فروردین ۱۳۹۲.
- ↑ "Europe and the legend of secularization". The New York Times. Retrieved 2013-04-08.
- ↑ «Blasphemy laws are lifted». The Telegraph. ۲۰۰۸-۰۵-۱۰. دریافت‌شده در ۲۰۱۳-۰۴-۰۸.
- ↑ James Wood. "The New Atheism | Books". The Guardian. Retrieved 2013-04-08.
- ↑ Andrew Brown (2012-04-26). "The persistence of superstition in an irreligious Britain | Andrew Brown | Comment is free | guardian.co.uk". Guardian. Retrieved 2013-04-108.
{{cite web}}: Check date values in:|accessdate=(help) - ↑ "Atheists likely to outnumber Christians in England in 20 years". Washington Post. Retrieved 2013-04-08.
- ↑ 4:22PM BST 22 Jun 2009 (2009-06-22). "Two thirds of teenagers don't believe in God". The Daily Telegraph. Retrieved 2013-04-08.
- ↑ http://www.dailymail.co.uk/news/article-2246436/Census-2011-religion-data-reveal-4m-fewer-Christians-1-4-atheist.html
بی‌دینی در اروپا | ||
|---|---|---|
| کشورهای مستقل |
| .svg) |
| واحدهای سیاسی کم‌رسمیت | ||
| متعلقات و دیگر قلمروها | ||