بیش از حد بزرگشده برای ورشکسته شدن
بیش از حد بزرگ برای ورشکستگی یا نظریه زیادی بزرگ برای ورشکسته شدن (انگلیسی: Too big to fail) عنوان می کند که برخی از شرکت ها و مؤسسات مالی بهخصوص، آنقدر بزرگ و با اقتصاد در هم تنیده هستند که ورشکستهشدن یا عدم موفقیتشان میتواند برای سیستم اقتصادی بزرگتر فاجعهبار باشد؛ بنابراین هنگامی که آثار و امکان ورشکستگی آنها نمایان میشود، اجباراً از سوی برخی دولتها حمایت میشوند.[۱] این اصطلاح را اولینبار نماینده کنگره ایالات متحده آمریکا استوارت مکینی در جلسهای در کنگره در سال ۱۹۸۴ و در هنگام بحث در مورد مداخله شرکت بیمه صندوق فدرال در بانک کانتیننتال ایلینوی مطرح کرد.[۲] این اصطلاح در گذشته نیز گاهی در مطبوعات استفاده شدهاست.[۳]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ "Too Big to Fail, Too Blind to See". ssrn.com. SSRN 2040921.
{{cite web}}: Missing or empty|url=(help) - ↑ Dash, Eric (2009-06-20). "If It's Too Big to Fail, Is It Too Big to Exist?". New York Times. Retrieved 2009-06-22.
- ↑ Stern, Gary H.; Feldman, Ron J. (2004). Too big to fail: the hazards of bank bailouts. Brookings Institution Press. ISBN 0-8157-8152-0.
- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Too big to fail». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۳ مارس ۲۰۱۸.
پیوند به بیرون
[ویرایش]- نباید جلوی ورشکسته شدن بانکها را گرفت مصطفی جعفری* آرتور لویت مترجم: مصطفی جعفری* منبع: والاستریت ژورنال
- «Too Big to Fail آرشیو». کدآمایی. ۲۰۱۴-۱۰-۳۱. دریافتشده در ۲۰۱۹-۰۱-۰۱.
 | این یک مقالهٔ خرد علم اقتصاد است. میتوانید با گسترش آن به ویکیپدیا کمک کنید. |