بنیسیو دل تورو
| فارسی | Deutsch | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
بنیسیو مونسراته رافائل دل تورو سانچز (به اسپانیایی: Benicio Monserrate Rafael del Toro Sánchez) (زاده ۱۹ فوریهٔ ۱۹۶۷) که بیشتر با نام بنیسیو دل تورو شناخته می‌شود، تهیه‌کننده و بازیگر اهل پورتوریکو است. دل تورو برای بازی در نقش جویز رویگز در فیلم قاچاق جوایز گلدن گلوب، بفتا، جایزه انجمن بازیگران نمایش و اسکار را برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد به دست آورد. او سومین شهروند پورتوریکو است که موفق به دریافت جایزه اسکار شده‌است. محتویاتجوانی و تحصیلات[ویرایش]بنیسیو دل تورو فرزند دوم گوستاوو دل تورو و فاستا سانچز دل تورو در سن جرمن در جنوب غرب پورتوریکو به دنیا آمد. پدر و مادر او هر دو وکلای صاحب نامی بودند که به سبب تعهد به جامعه خود مورد احترام و محبت اطرافیان قرار داشتند. پدر بنیسیو به «وکیل فقرا» معروف بود. عده زیادی از خانواده دل تورو در سیستم قضایی پورتوریکو مشغول به کار هستند.[۱] برادر بزرگتر بنیسیو، گوستاوو در نیویورک متخصص سرطان اطفال بود.[۲][۳] دل تورو، از طرف پدر و مادرش دارای اجداد کاتالان، باسک،[۴] ایتالیایی و سرخپوست است.[۵] دل تورو که در کودکی به «بنی لاغرو» و «بنو» معروف بود، با تربیت کاتولیک بزرگ شد[۶][۷] و تحصیلاتش را مدرسه کاتولیک آکادمیو دل پرپتو سوکوررو در میرامار واقع در پورتوریکو آغاز کرد. بنیسیو ۹ سال داشت که مادرش در اثر بیماری هپاتیت درگذشت.[۲] دل تورو در ۱۳ سالگی به همراه پدر و برادرش به مرکرزبرگ در پنسیلوانیا رفت. او دبیرستان را در مدرسه شبانه‌روزی آکادمی مرکرزبرگ گذراند.[۸] پس از فارغ‌التحصیلی از دبیرستان دل تورو به توصیه پدرش عمل کرد و برای تحصیل در رشته بازرگانی به دانشگاه کالیفرنیا در سن دیگو رفت.[۸] در دانشگاه او به عنوان درس انتخابی، تئاتر را انتخاب کرد. موفقیت در این درس چنان برای او مهم و خوشایند بود که سبب شد دل تورو، دانشگاه را رها کرده و برای آموختن تئاتر نزد برخی بزرگترین آموزگاران تئاتر نظیر استلا آدلر و آرتور مندوزا در لوس آنجلس دوره ببیند.[۸] بازیگری[ویرایش]دل تورو بازیگری را با ایفای نقش‌های کوچک تلویزیونی در اواخر دهه هشتاد آغاز کرد. در سال ۱۹۸۷، او به عنوان یک کاراکتر زمینه در موزیک ویدئو لا ایسلا بونیتا (به اسپانیایی: La Isla Bonita) از مدونا ظاهر شد. دل تورو بازیگری در سینما را با فیلم سیرک پی وی و فیم جواز قتل از سری جیمز باند آغاز کرد.[۸] حرفه او در سینما با ماه چینی، کریستف کلمب:اکتشاف، پول برای هیچ، شنا با کوسه‌ها و بی‌باک ادامه یافت. در ۱۹۹۵، دل تورو با بازی در نقش فرد فنستر در فیلم مظنونین همیشگی شاهد شتاب کردن ناگهانی حرفه‌اش بود.[۸] او با دریافت یک جایزه ایندیپندنت اسپیریت برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد، توانست خود را به عنوان گزینه‌ای مناسب برای ایفای نقش‌های اصلی مطرح کند. پس از مظنونین همیشگی، دل تورو نقش‌های قابل توجهی در چند فیلم مستقل و نیز چند فیلم عمده استودیویی به دست آورد از جمله نقش گاسپار در فیلم مراسم تدفین و بنی دالمائو در فیلم بسکئت. بنی دالمائو برای او دومین جایزه ایندیپندنت اسپیریت را به ارمغان آورد. در سال ۱۹۹۶ او در فیلم هوادار با بازی رابرت دنیرو در نقش خوان پریمو یک بازیکن بیس بال ظاهر شد. در سال ۱۹۹۸، دل تورو حدود هیجده کیلوگرم چاق شد تا در نقش دکتر گونزو یا اسکار زتا آکوستا در فیلم ترس و نفرت در لاس وگاس بازی کند.[۸] این فیلم بر مبنای رمان تحسین شده هانتر اس. تامپسون با همین نام با حال و هوایی سورئال توسط تری گیلیام کارگردانی شد. ترس و نفرت در لاس وگاس طی سالهای آینده هواداران خاص خود را به دست آورد. پس از یک وقفه دو ساله دل تورو در سال ۲۰۰۰ به سینما بازگشت تا با بازی در چهار فیلم معروف، با مخاطبانی در میان عموم مردم رو به رو شود. اولین فیلم او در این سال راه سلاح نام داشت که یک داستان جنایی داشت. این فیلم اولین تجربه کارگردانی کریستوفر مک کواری فیلمنامه‌نویس فیلم مظنونین همیشگی بود. چند ماه بعد او در میان بازیگران تراز اول فیلم جدید استیون سودربرگ به نام قاچاق جای داشت. این فیلم نگاه موشکافانه‌ای به مقوله قاچاق مواد مخدر در آمریکا داشت. دل تورو با ارائه بازی قابل توجهی در نقش خاویر رودریگز، یک پلیس مرزی مکزیکی توانست کل فیلم را تحت‌الشعاع خود قرار دهد.[۸] در سال ۲۰۰۱ عملکرد دل تورو موجب شد او نظر مثبت تمام منتقدان عمده را جلب کند. او برنده جایزه اسکار برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. به این ترتیب او چهارمین بازیگر زنده‌ای شد که برای ایفای کاراکتری برنده اسکار می‌شود که عمدتاً به یک زبان غیر از انگلیسی سخن می‌گوید. با این جایزه اسکار دل تورو پس از خوزه فرر و ریتا مورنو تبدیل به سومین بازیگر اهل پورتوریکوی برنده اسکار شد.[۸] او در سخنرانی پذیرش جایزه از مردم هر دو سوی مرز در آریزونا در آمریکا و سونورا در مکزیک تشکر کرد و جایزه خود را به آنها تقدیم کرد. نقش خاویر رودریگز برای او جایزه گلدن گلوب و جایزه انجمن بازیگران نمایش را هم به همراه داشت. قاچاق در گیشه هم بسیار موفق بود. به این ترتیب دل تورو برای اولین بار نفوذ واقعی هالیوود را در زندگی حرفه‌ای خود درک کرد. در حالی که ترافیک هنوز در سینماها به روی پرده بود دو فیلم دیگر با بازی دل تورو در اواخر سال۲۰۰۰ و اوایل سال ۲۰۰۰ اکران شدند. او نقش کوتاهی به عنوان دزد الماسی به نام فرانکی چهار انگشته در فیلمی کمدی از گای ریچی به عهده گرفت و در فیم تعهد به کارگردانی دوست قدیمی اش شان پن نقش سرخپوستی با عقب ماندگی ذهنی را بازی کرد.[۸] دل تورو در سال ۲۰۰۳، در فیلم شکار با تامی لی جونز، و در درام ۲۱ گرم، با شان پن و نائومی واتس همبازی شد. ۲۱ گرم دومین جایزه اسکار برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برای او به ارمغان آورد. پس از آن دل تورو در اقتباس سینمایی از رمان گرافیکی فرانک میلر به نام شهر گناه به کارگردانی رابرت رودریگز بازی کرد. اولین فیلم انگلیسی زبان کارگردان مشهور دانمارکی، سوزان بر فیلم بعدی دل تورو بود؛ دل تورو در چیزهایی که در آتش از دست می‌دهیم با هلی بری، الیسون لومن، و جان کارول لینچ همبازی بود. در سال ۲۰۰۸، دل تورو برای به تصویر کشدن چهره ارنستو چه گوارا در دوگانه چه جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد از جشنواره فیلم کن شد.[۹] در سخنرانی پذیرش فیلم، دل تورو جایزه را به چه گوارا و کارگردان فیلم استیون سودربرگ تقدیم کرد.[۱۰] دل تورو برای بازی در چه جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد جوایز گویا را نیز به دست آورد.[۱۱] در مراسم اسکار سال ۲۰۰۹ شان پن به هنگام دریافت اسکار جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد برای بازی در فیلم میلک تعجب و ناامیدی خود را از اینکه دل تورو و فیلم چه هیچ جایزه یا نامزدی در جایزه اسکار آن سال ندارند ابراز کرد. پن به هنگام گرفتن جایزه گلدن گلوب و جایزه انجمن بازیگران نمایش برای فیلممیلک هم بر ارزش‌های دل تورو، استیون سودربرگ و فیلم چه تأکید کرد."[۱۲][۱۳] در سال ۲۰۱۰، دل تورو در بازسازی فیلم کلاسیک مرد گرگ نما شرکت کرد.[۱۴] در سال ۲۰۱۲، دل تورو به عنوان چهره کامپاری برای تقویم آن سال این کمپانی شرابسازی ایتالیایی برگزیده شد.[۱۵][۱۶] زندگی شخصی[ویرایش]بنیسیو دل تورو، بر خلاف تصور رایج، نسبتی با کارگردان نامزد جایزه اسکار گیرمو دل تورو ندارد. در سال ۲۰۱۰، دل تورو زندگی عاشقانه خود را "در برزخ " توصیف کرد. هنگامی که از او پرسیده شد که قصد سر و سامان گرفتن ندارد، او پاسخ داد: چرا؟ چرا همه می‌پرسند چرا من ازدواج نمی‌کنم؟ چرا باید ازدواج کرد؟ تا بشود طلاق گرفت؟ دل تورو در مصاحبه‌ای با روزنامه تایمز اشاره کرد که دوست ندارد آپارتمانش در وست هالیوود که خود آن را «غار خود» توصیف می‌کند، خود را به عرصه تاخت و تاز زن و بچه‌ها تبدیل شود.[۱۷] بنیسیو دل تورو طی سالها با زنان مختلفی ارتباط داشته‌است، از جمله بازیگران والریا گولینو، کلر فورلانی، آلیشیا سیلورستون، کیارا ماسترویانی، هیتر گراهام و سارا فاستر. در آوریل ۱۱، ۲۰۱۱، مسئول روابط عمومی دل تورو را اعلام کرد که دل تورو و کیمبرلی استوارت (دختر راد استوارت) در انتظار اولین فرزندشان هستند، اگر چه که رابطه‌ای بین این دو وجود ندارد.[۱۸] در تاریخ ۲۱ اوت ۲۰۱۱ استوارت دخترش، دلیله،[۱۹] را به دنیا آورد.[۱۸] در نوامبر ۲۰۱۱، دولت اسپانیا به دلیل استعداد هنری دل تورو و اصالت اسپانیایی او، تابعیت این کشور را به او اهدا کرد.[۲۰] فیلم‌شناسی[ویرایش]سینما[ویرایش]
فیلم کوتاه[ویرایش]
سریال‌های تلویزیونی[ویرایش]
منابع[ویرایش]این مدخل به تمامی ترجمه مقاله del Toro در ویکی‌پدیای انگلیسی است. در تهیه مقاله انگلیسی از منابع زیر استفاده شده‌است:
|
Benicio del Toro (* 19. Februar 1967 in San Juan) ist ein puerto-ricanischer Schauspieler. Für seine Rolle des Javier Rodríguez in Steven Soderberghs Traffic – Macht des Kartells erhielt er 2001 einen Oscar als bester Nebendarsteller sowie einen BAFTA Award, Golden Globe Award und Screen Actors Guild Award. InhaltsverzeichnisLeben[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]Benicio del Toro kam als zweiter Sohn von Gustavo del Toro und Fausta Sánchez-del Toro zur Welt. Seine Eltern waren wohlhabende Anwälte in Puerto Rico, wo del Toro auch den größten Teil seiner Kindheit verbrachte. Als er neun war, starb seine Mutter an Hepatitis. Zunächst kümmerte sich seine Patentante Sarah Del Torres, ebenfalls eine Anwältin, um ihn. In der katholischen Schule, auf die er ging, war er als lebhafter Schüler bekannt. Nachdem sein Vater eine neue Ehe geschlossen hatte, kam del Toro mit 13 Jahren auf ein Internat in Pennsylvania, USA. Del Toro war hier zunächst auf sich allein gestellt, da er das erste Mal von seiner Familie getrennt war und anfangs nur wenig Englisch sprach. Er fand aber vor allem über das Basketballspielen Kontakt und Freunde. Im Jahr 1985 schloss er die Schule ab, zu seinem Abschlussjahrgang gehörte auch Michael Davies, der später Who Wants to Be a Millionaire? produzierte. Mit 18 Jahren schrieb sich del Toro an der University of California in San Diego ein, wo er im Hauptfach Wirtschaftswissenschaft belegte. Eigentlich sollte er der Familientradition folgen und Anwalt werden, auch er selbst hat eine Karriere als Schauspieler vorher nie in Betracht gezogen. An der Universität aber bewarb er sich erfolgreich für eine Rolle in einem Theaterstück. Da die Regeln für die Besetzung des Stücks besagten, dass man entweder mindestens im zweiten Studienjahr sein musste oder in drama, also Theaterwissenschaft, eingeschrieben sein musste, änderte del Toro sein Hauptfach kurzerhand in drama um. Seiner Familie erzählte er davon erst später. Als offensichtlich wurde, dass er es mit der Schauspielerei ernst meint, unterstützte die Familie ihn zunächst nur zögernd. Sein älterer Bruder Gustavo, der an der UCLA in Los Angeles Physik studierte, ließ ihn aber bei sich wohnen. Zu der Ansicht seiner Familie und der Patentante, die in der Schauspielerei keinen sicheren Beruf sahen, sagte er: I didn’t see it that way. I saw it as a marriage. Zwar hätte er nichts dagegen gehabt, Anwalt zu werden, er sehe sogar gewisse Parallelen zwischen dem Beruf des Anwalts und dem des Schauspielers. In der Schauspielerei aber meinte er, seine Berufung gefunden zu haben, auch wenn er damit der Einzige seiner Familie sei, der einen künstlerischen Beruf anstrebe.[1] Benicio del Toro ging nach New York an die Schauspielschule Circle in the Square, die direkt am Broadway liegt. Kurze Zeit später kehrte er nach Kalifornien zurück – für die Stella Adler Academy of Acting in Los Angeles erhielt er ein Stipendium und studierte dort einige Jahre. Del Toro sagte, er habe Stella Adler, die 1992 starb, sehr viel zu verdanken. Im November 2011 erwarb er zusätzlich zu seiner bestehenden US-amerikanischen die spanische Staatsangehörigkeit, die ihm aufgrund bestehender Familienbeziehungen nach Barcelona verliehen wurde.[2] Beim 71. Filmfestival von Cannes 2018 wurde er als Jurypräsident für die Nebenreihe Un Certain Regard ausgewählt. Filmisches Schaffen[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]Erste Auftritte als Gegner von Crockett und Bond[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]Zwei Jahre nach seinem Schulabschluss in Mercersburg ergatterte del Toro nach der Mitwirkung in mehreren Theaterprojekten seinen ersten Auftritt im Film, wenn auch erst einmal im Fernsehen. Er wurde in der Krimiserie Miami Vice für eine Nebenrolle besetzt. Nach der Folge Showbusiness (Everybody’s in Showbiz) im Frühjahr 1987 gab es noch mehrere kleine Rollen für ihn im Fernsehen. Del Toro hatte allerdings nicht viel übrig für die Arbeit im TV, sie war ihm zu oberflächlich und zu rasch, ihm fehlte dabei die Zeit, den Charakter der jeweiligen Figur zu entwickeln. Arbeit bei Kinoproduktionen war zunächst selten und nur in geringem Umfang für ihn zu haben. Zwischen 1988 und 1994 spielte er in mehreren Filmen kleinere und größere Nebenrollen, die ihn aber noch nicht bekannt machen. Eine der wichtigsten dieser Rollen für ihn war jene als Dario, ein sadistischer Handlanger des Gegenspielers von James Bond in Lizenz zum Töten im Jahr 1989. Während dieser Zeit, del Toro war Anfang bis Mitte Zwanzig, spielte er schon Nebenrollen in Filmen mit Sean Penn (Indian Runner), John Cusack (Money for Nothing), Javier Bardem (Huevos de Oro), Rosie Perez (Fearless – Jenseits der Angst) und Ed Harris (China Moon). Mit der italienischen Schauspielerin Valeria Golino spielte er in zwei Produktionen zusammen (Big Top Pee Wee und Indian Runner), von 1988 bis 1992 waren die beiden miteinander verlobt. Die üblichen Verdächtigen[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]Der eigentliche Start seiner Filmkarriere war die Rolle in Die üblichen Verdächtigen. Hier spielte del Toro als einer der fünf besagten Verdächtigen den Fred Fenster, neben, unter anderem, Kevin Spacey und Gabriel Byrne. Als „Fenster“ mimt er einen Außenseiter unter den Gangstern, der im feinen Anzug und mit überheblicher Miene ein sehr eigenes Englisch spricht, welches selbst seinen Kumpanen kaum verständlich ist. Seine mit Eigenheiten gespickte Interpretation eines vom Drehbuch her eher eindimensionalen Kriminellen brachte ihm die erste wirkliche Anerkennung in Hollywood. Der Film hatte Erfolg an den Kinokassen und erlangte einen gewissen Kultstatus. Filmrollen vor dem Oscar[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]In den Jahren 1995 und 1996 hatte del Toro zunächst viel zu tun, er spielte bei vier Produktionen innerhalb eines Jahres mit und drehte selber einen Kurzfilm namens Submission. Dieser Rhythmus war ihm zu schnell, er vermisste die Zeit, die er benötigte, um sich in die Figuren wirklich einzufinden. Unter den Filmen, in denen er mitspielte, ist eine Produktion mit Wesley Snipes und Robert De Niro (The Fan) sowie eine Biographie über Jean-Michel Basquiat, einen Künstler mit Hang zur Selbstzerstörung, der im Umfeld Andy Warhols im New York der Achtziger lebte. Im Folgenden drosselte del Toro das Tempo und spielte an der Seite von Alicia Silverstone auf ihren Wunsch als Entführer wider Willen in Ärger im Gepäck. Dies war zwar eine erste größere Rolle in einem verhältnismäßig teuren Film, ein Kassenerfolg war der Film aber nicht. Für seine Rolle des Dr. Gonzo an der Seite von Johnny Depp in Fear and Loathing in Las Vegas legte er 1998 mehr als 20 Kilogramm Körpergewicht zu, um der von Oscar Zeta Acosta inspirierten Rolle des Anwalts eine gewisse Feistheit verleihen zu können. Im Jahr 2000 kamen wieder mehrere Filme mit del Toro in die Kinos. Unter der Regie Guy Ritchies spielte er in Snatch – Schweine und Diamanten eine Nebenrolle als Gangster mit Hang zu Glücksspiel und schicken Klamotten. In der ersten Regiearbeit von Christopher McQuarrie, The Way of the Gun, spielte er wiederum einen Kriminellen. An der Seite von Ryan Phillippe kidnappte er eine hochschwangere Leihmutter, um Geld von ihren reichen Auftraggebern zu erpressen. McQuarrie schrieb schon das Drehbuch für Die üblichen Verdächtigen. Erfolg mit Traffic[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]Der dritte Film im Jahr 2000 mit del Toro, der noch Ende Dezember in New York und Los Angeles gezeigt wurde, entwickelte sich zu einem Höhepunkt seiner Filmografie. Die Wahl des Starttermins ermöglichte, den Film noch für das Filmjahr 2000 als Vorschlag in die Academy Awards im März 2001 eingehen zu lassen. In Traffic spielte del Toro einen eher zynischen, aber nicht unsympathischen Drogenfahnder in Mexiko, der versucht, sich zwischen der eigentlich erforderlichen beruflichen Integrität und der ihn umgebenden Korruption und Gefahr treu zu bleiben. Benicio del Toro wurde für seine Darstellung des Javier Rodríguez als Bester Nebendarsteller mit einem Oscar ausgezeichnet. Drei weitere Oscars gehen an den Film, einer davon an Regisseur Steven Soderbergh. Weitere Auszeichnungen an del Toro, neben vielen anderen, beinhalten einen Silbernen Bären auf der Berlinale 2001 und einen Golden Globe Award. Filme nach dem Oscar[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]Seit 2001 hat del Toro in weiteren Filmen mitgewirkt, darunter 2003 in 21 Gramm, dem zweiten Film des mexikanischen Regisseurs Alejandro González Iñárritu. Del Toro spielte eine tragende Nebenrolle als depressiver Ex-Häftling, der große Schuld auf sich lädt, als er einen Vater mit seinen zwei kleinen Töchtern überfährt. Für seine Darstellung war er 2004 erneut als bester Nebendarsteller für den Oscar nominiert, musste die Trophäe aber Tim Robbins überlassen. In der Comicverfilmung von Sin City von Robert Rodriguez spielte er 2005 die Nebenrolle des brutalen Polizisten Rafferty, dessen Tod fast den Bruch eines Waffenstillstandes zwischen Mafia, Polizei und Prostituierten zur Folge hat. Sein Erfolg bei Kritik und Publikum hat del Toro einige Angebote für Hauptrollen eingebracht, was sich erst mit einiger Verzögerung niederschlägt. An der Seite von Halle Berry hatte er eine größere Rolle in dem Drama Eine neue Chance übernommen, der in Deutschland im Juni 2008 in die Kinos kam. In einem Filmprojekt von Steven Soderbergh namens Che über den lateinamerikanischen Revolutionär Che Guevara übernahm del Toro die Titelrolle. Die Filmbiografie umfasst zwei Spielfilme, Che – Revolución hat die frühen Jahre, Che – Guerrilla die Jahre bis zu Guevaras Tod in Bolivien 1967 zum Thema. Die Premiere der Filme fand im Rahmen der Filmfestspiele von Cannes im Mai 2008 statt, wo del Toro für seine Rolle mit dem Darstellerpreis ausgezeichnet wurde. 2010 war del Toro mit Wolfman im Kino zu sehen. In der Neuverfilmung des Horrorklassikers aus dem Jahr 1941 übernahm er die Titelrolle. Im selben Jahr wurde er in die Wettbewerbsjury der 63. Filmfestspiele von Cannes berufen. Filmografie[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten] Benicio Del Toro bei der Comic-Con 2013
Auszeichnungen (Auswahl)[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]
Weblinks[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten] Commons: Benicio del Toro – Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
Einzelnachweise[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.jpg?match=de)
.jpg)
- اسپانیاییهای ایتالیاییتبار
- افراد پورتوریکویی اسپانیاییتبار
- افراد پورتوریکویی ایتالیاییتبار
- افراد پورتوریکویی باسکیتبار
- افراد پورتوریکویی کاتالانتبار
- افراد زنده
- اهالی سان خوآن
- بازیگران تلویزیون مرد اهل پورتوریکو
- بازیگران مرد ایتالیاییتبار
- بازیگران مرد سده ۲۰ (میلادی) اهل ایالات متحده آمریکا
- بازیگران مرد سده ۲۱ (میلادی) اهل ایالات متحده آمریکا
- بازیگران مرد فیلم اهل ایالات متحده آمریکا
- بازیگران مرد فیلم اهل پورتوریکو
- بازیگران هیسپانیک و لاتین مرد اهل ایالات متحده آمریکا
- برندگان جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد
- برندگان جایزه ایندیپندنت اسپیریت
- برندگان جایزه بفتا
- برندگان جایزه بفتا بهترین بازیگر نقش مکمل مرد
- برندگان جایزه بهترین گروه بازیگری در فیلم انجمن بازیگران فیلم
- برندگان جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش مکمل مرد (فیلم)
- برندگان جایزه گویای بهترین بازیگر نقش اول مرد
- خرس نقره‌ای بهترین بازیگر مرد
- دانشآموختگان استودیوی بازیگری استلا آدلر
- دانشآموختگان دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو
- زادگان ۱۹۶۷ (میلادی)
- شهروندان اسپانیا از طریق تغییر تابعیت
