ایلکاننه
ویولن ایلکاننه (به انگلیسی: Il Cannone) که بهطور رسمی با نام Guarnerius del Gesù شناخته میشود، یکی از برجستهترین سازهای تاریخ موسیقی کلاسیک است. این ویولن در سال ۱۷۴۳ توسط لوتیر ایتالیایی، جوزپه بارتولومئو گوارنری دل ژزو (Giuseppe Bartolomeo Guarneri del Gesù)، در شهر کرمونا ساخته شد و بهعنوان یکی از شاهکارهای هنر لوتیرینگ شناخته میشود.[۱]
تاریخچه
[ویرایش]در حدود سال ۱۸۰۲، نیکولو پاگانینی، ویولنیست و آهنگساز مشهور ایتالیایی، این ویولن را از یک تاجر فرانسوی دریافت کرد. او بهدلیل صدای قوی و انفجاری این ساز، آن را «Il Cannone» بهمعنای «توپ» نامید. پاگانینی این ویولن را تا پایان عمر خود در اجراهایش استفاده کرد و پس از درگذشتش در سال ۱۸۴۰، آن را به شهر جنوا اهدا کرد. از آن زمان، این ویولن بهعنوان یک گنجینه ملی در موزهٔ Palazzo Doria-Tursi در جنوا نگهداری میشود.[۲]
ویژگیهای فنی
[ویرایش]ویولن «Il Cannone» دارای ویژگیهای منحصر بهفردی است که آن را از دیگر ویولنهای کلاسیک متمایز میکند:
- طول کاسه: ۳۳۰ میلیمتر.[۳]
- طول توقف: ۱۹۸ میلیمتر.
- گردن: ۱۲۸.۵ میلیمتر.
این ویژگیها باعث صدای بسیار بلند و انفجاری ویولن میشوند و نوازندگی با آن را برای نوازندگان مدرن چالشبرانگیز میکند.
اهمیت فرهنگی و هنری
[ویرایش]ویولن «Il Cannone» نهتنها بهدلیل ویژگیهای فنیاش، بلکه بهدلیل ارتباط عمیقش با نیکولو پاگانینی، جایگاه ویژهای در تاریخ موسیقی دارد. این ویولن نمادی از نبوغ نوازندگی پاگانینی و تأثیر عمیق او بر موسیقی کلاسیک است. هر ساله، برندگان مسابقهٔ بینالمللی ویولن پاگانینی در جنوا، این ویولن را در کنسرتهای خود اجرا میکنند.
وضعیت کنونی
[ویرایش]امروزه، ویولن «Il Cannone» در موزهٔ Palazzo Doria-Tursi در جنوا نگهداری میشود. این ویولن در شرایط مناسبی نگهداری میشود و هر ماه توسط سرپرست موزه نواخته میشود. در مواقع نیاز به تعمیر، به کارگاه لوتیرینگ ژان باتیست ویولام (Jean-Baptiste Vuillaume) در پاریس ارسال میشود.
منابع
[ویرایش]- ↑ "Il Cannone Guarnerius". Retrieved 2025-09-30.
- ↑ "Looking after Paganini's 'Il Cannone' violin". Retrieved 2025-09-30.
- ↑ "The "Cannone"". Retrieved 2025-09-30.