ایرانیان کویت

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

بازرگانی و تجارت کویت در قدیم بیشتر بدست ایرانیان به ویژه (فارس و خوزستان) انجام می‌شد. تعداد اندکی از کویتی ها شیعه هستند که بیشتر اصالت خوزستانی دارند. به این افراد اصطلاحا «عجم کویتی» می گویند.

     حسینیه معرفی 1284 خورشیدی که موسس آن حاج محمدحسین معرفی و همچنین حسینیه معرفی الجدیده 1292خورشیدی   که با کمک حاج ابراهیم علی معرفی  ساخته شده است، از مکانهای مذهبی قدیمی کویت هستند که مهاجران اصیل #بهبهانی بنیانگذار آن می‌باشند.    اهل‌سنت  با اصالت ایرانی بیشتر بلوچی و اَچُمی و جنوبی هستند.

از دوره پهلوی،  مهاجرت‌‌ها بیشتر بصورت فردی و موقت در انواع مشاغل بوده و معمولا بعد از چندین سال یا چند دهه آن فرد مهاجر به شهر  برمی‌گشت.

می‌توان گفت بخشی از رشد فزاینده بندرگاه بسیار کوچک با تپه ماهورهای شن و ماسه و بیابان‌های فراخ و برهوت با گرمای شدید به بندر_کشوری بین‌المللی بنام کویت حاصل کوشش‌های  مهاجران ایرانی بود. از قدیم الایام بازار هدف ِصنعت اصیل ِ عبابافی ، کشور کویت بوده است. ایرانیان علاوه بر ساخت و ساز و سرمایه گذاری در بورس، بانکداری، تجارت اتومبیل، کالاهای مصرفی خانگی، ساعت و اخذ نمایندگی کمپانی های بزرگ دنیا در سیاست کویت نیز دارای نقش بوده‌اند. ایجاد تاسیسات پخش رادیویی و تلویزیونی از جمله آنهاست.

العَیَمْ
العَیَمْ
عبدالحسین عبدالرضا مشهورترین کویتی ایرانی الاصل دین او اسلام اهل‌سنت
مناطق با جمعیت چشمگیر
کویت
زبان‌ها
اچمی، فارسی کویتی، عربی کویتی، بلوچی
دین
اهل سنت (اکثریت)
شیعه و غیره (اقلیت)
قومیت‌های وابسته
ایرانیان بحرین، ایرانیان عراق، اَچُمی‌، بلوچ

ایرانیان کویت (عربی: العَیَمْ)[۱][۲] شهروندان کویتی با اصالت ایرانی هستند که طی چند صد سال گذشته به کویت مهاجرت کرده‌اند.[۳] از نظر تاریخی، بنادر ایرانی بیشترِ نیازهای اقتصادی کویت را تأمین می‌کردند.[۴] مارفی بهبهانی از نخستین بازرگانانی بود که در قرن ۱۸ میلادی در کویت اقامت گزید.[۵]

در گویش کویتی عربی، به این شهروندان عَیَم می‌گویند که تغییر کردهٔ واژه عجم در زبان عربی است که برای غیرعرب‌زبانان، به ویژه ایرانیان به کار می‌رفته‌است.[۶] در گویش کویتی، عمدتاً، حرف جیم به ی تبدیل می‌شود. مانند تبدیل مسجد به مَسْیِد.[۷]

اکثر شهروندان شیعه کویت از اصل و نسب ایرانی هستند ولی اکثریت ایرانی های کویت اهل سنت هستند .[۸][۹][۱۰][۱۱][۱۲][۱۳][۱۴] بیشتری از کویتی‌ها با اصالت ایرانی اهل سنت هستند. کویتی‌های با ریشه بلوچی ایرانی، اَچُمی‌(خومونی‌ها) و جنوبی ها مسلمان اهل سنت هستند.[۱۵] خانواده‌های بلوچی ابتدا در قرن ۱۹ به کویت مهاجرت کردند.[۱۶]

زیر گویش‌های فارسی مانند زبان اچمی از گویش های ، خنجی، بستکی، اوزی، و لاری و گراشی بر عربی کویتی تأثیر گذاشته‌اند.[۱۷] همچنین عجم سید وجود دارد.[۱۸]

شهر کویت قبل از نفت[ویرایش]

اکثر ایرانیان (اعم از سنی و شیعه) در منطقه تاریخی شرق در شهر قدیمی کویت ساکن بودند و در نتیجه یک منطقه زبانی را تشکیل دادند که این زبان را برای نسل‌ها تا زمان کشف نفت حفظ کرد. آنها به زبان فارسی بین یکدیگر ارتباط برقرار می کردند و تا زمانی که شهر کویت صنعتی شد و مردم ساکن در نواحی شهر کویت را به حومه شهر پراکنده کرد، غالباً با عرب زبانان ساکن در سایر نواحی شهر کویت درآمیختند. محصوره زبانی دیگر وجود نداشت، بنابراین عجم مجبور شد عربی کویتی را یاد بگیرد تا در محیط جدید زنده بماند.

در دوران پیش از نفت، ایرانیان چیزهای جدیدی را به کویت وارد کردند.[۱۹] به عنوان مثال، اولین هتل در کویت در سالهای بعد از دوران پیش از نفت توسط یوسف بهبهانی ساخته شد.[۱۹] اولین تلفن در کویت توسط اِم. معرفی آورده شد.[۱۹] اولین آژانس رادیویی در کویت توسط ام. معرفی در سال ۱۹۳۵ تاسیس شد.[۱۹] و اولین یخچال در کویت توسط ام. معروفی در سال ۱۹۳۴ وارد شد.[۱۹] مراد بهبهانی اولین کسی بود که تلویزیون را به طور رسمی به کویت معرفی کرد.[۲۰] او بنیانگذار تلویزیون کویت (KTV) قبل از ملی شدن این شرکت توسط دولت بود.[۲۱]

جزیره فیلکه[ویرایش]

اکثریت کویتی های جزیره فلیکه از نژاد ایرانی هستند.[۲۲] آنها در اصل از سواحل ایران، عمدتاً جزیره خارگ و بندرلنگه به فیلکه مهاجرت کردند.[۲۲] این افراد معمولاً در ایالت های شورای همکاری خلیج فارس به عنوان هوله شناخته می شوند.[۲۲] آنها عمدتاً مسلمان سنی هستند و عربی را روان صحبت می کنند، اگرچه قبل از کشف نفت، فارسی را نیز روان صحبت می کردند.[۲۲] مهم ترین سکونتگاه هواله ها در جزیره فیلکه مربوط به ۴۰ خانواده است که در سال های ۱۸۴۱-۱۸۴۲ میلادی است که از جزیره ایرانی خارگ به فیلاکا مهاجرت کردند.[۲۲] بیش تر مهاجرت هواله ها در اوایل دهه ۱۹۳۰ پس از وضع قانون کشف حجاب توسط رضاشاه رخ داد.[۲۲] اقلیتی از خانواده‌های کویتی جزیره فیلکه، ایرانی‌های شیعه هستند، آنها بخاطر حسینیه‌های خود شناخته می‌شوند و نسل‌های قدیمی‌تر بر خلاف شیعیان کویتی با منشأ ایرانی در سرزمین اصلی شهر کویت در آن زمان، مکرراً عرب زبان بودند.

زبان[ویرایش]

از لحاظ تاریخی، عجم های کویت به زبان فارسی کویتی صحبت می کرند. گویش های فرعی فارسی لارستانی، خنجی، بستکی و گراشی بر واژگان عربی کویتی تأثیر گذاشته اند.[۲۳] عجم های کویت از اقوام مختلف ایرانی از جمله مردم لر، عرب ایرانی، آذربایجانی و کرد سرچشمه می گیرد. همچنین عجم های کویتی با اصالت سید از نوع موسوی یافت می شود.[۲۴]

افراد برجسته[ویرایش]

جستارهای وابسته[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Article in AL-AAN online newspaper بایگانی‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine (in Arabic) November 2010
  2. ↑ Article by Waleed aj-Jasim in Al-Watan daily newspaper بایگانی‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine (in Arabic). 25 May 2013
  3. ↑ "Policing Iranian Sanctions: Trade, Identity, and Smuggling Networks in the Arabian Gulf" (PDF). pp. 25–27. Archived from the original (PDF) on 20 December 2016.
  4. ↑ "The Emergence of the Gulf States: Studies in Modern History". J. E. Peterson. 2016. p. 107. Archived from the original on 5 January 2014.
  5. ↑ "The Shia Migration from Southwestern Iran to Kuwait: Push-Pull Factors during the Late Nineteenth and Early Twentieth Centuries". Georgia State University. 2014. Archived from the original on 27 December 2016.
  6. ↑ معجم اللغة العربیة المعاصر - مادة عجم.
  7. ↑ http://www.arabicacademy.org.eg/admin/PrintingUpload/103/320 بایگانی‌شده در ۶ ژوئن ۲۰۲۰ توسط Wayback Machine - 344.doc
  8. ↑ "Citizenship and the State in the Middle East: Approaches and Applications". Nils August Butenschøn, Uri Davis, Manuel Sarkis Hassassian. 2000. p. 190.
  9. ↑ Binder, Leonard (1999). Ethnic Conflict and International Politics in the Middle East. p. 164. ISBN 978-0-8130-1687-0. Archived from the original on 8 December 2013. Unlike the Shi'a of Saudi Arabia or Bahrain, the Kuwaiti Shi'a mostly are of Persian descent.
  10. ↑ "Business Politics in the Middle East". Rivka Azoulay. 2013. p. 71. Archived from the original on 20 August 2017.
  11. ↑ "Islam in the World Today: A Handbook of Politics, Religion, Culture, and Society". Werner Ende, Udo Steinbach. 2002. p. 533. Archived from the original on 31 December 2013.
  12. ↑ "Sectarian Politics in the Persian Gulf". Lawrence G. Potter. p. 135.
  13. ↑ "Transnational Shia Politics: Religious and Political Networks in the Gulf". Laurence Louër. p. 47.
  14. ↑ Dénes Gazsi. "The Persian Dialects of the Ajam in Kuwait" (PDF). The University of Iowa.
  15. ↑ "The Baluch Presence in the Persian Gulf" (PDF). 2013. pp. 742–743. Archived from the original (PDF) on 24 April 2014.
  16. ↑ "The Shia Migration from Southwestern Iran to Kuwait: Push-Pull Factors during the Late Nineteenth and Early Twentieth Centuries". Georgia State University. 2012. pp. 71–72. Archived from the original on 5 January 2014.
  17. ↑ "Lang & Linguistic in Bahrain Mon". Al-Tajir. 2013. p. 11. Archived from the original on 5 January 2014.
  18. ↑ Murtadha Mutahhari, Majmu'at al-Athaar, Part 18. Qum, Tehran. p. 124
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ ۱۹٫۲ ۱۹٫۳ ۱۹٫۴ Waleed A.A. Al-Munais (1981). Social and ethnic differentiation in Kuwait: A social geography of an indigenous society (PDF) (Thesis). SOAS University of London. p. 151. According to Al-Hatim, 1961, Ibid, the Persian-Kuwaitis, have brought many new things to the society, i.e. the first hotel in Kuwait in the later years of preoil era was built by Y. Behbehani; the first telephone in Kuwait was brought by M. Marafie; the first radio agency was established by M. Ma'arafi in 1935; the first refrigerator in Kuwait was brought by M. Ma'arafi in 1934, see pp. 249, 282, 346, etc.
  20. ↑ Ahmad Hamada (2015). The Integration History of Kuwaiti Television from 1957-1990: An Audience-Generated Oral Narrative on the Arrival and Integration of the Device in the City (Thesis). Virginia Commonwealth University. p. 192. Similarly to television, the Behbahani family, particularly the merchant Murad Behbehani, is acknowledged by historical sources as the first to have officially brought television into the city (Al-Mudhaf, 2015). Murad was the son of the prominent merchant Yousef Behbehani, who opened the first hotel in the city of Kuwait in 1947, and imported weapons and cigarettes (Al-Habeeb, 2012; Al-Hatim, 1980). In the testimony below, Mubarak Al-Mubarak (75) remembers how the Behbehani house was a frequent destination for the neighborhood kids.
  21. ↑ Ahmad Hamada (2015). The Integration History of Kuwaiti Television from 1957-1990: An Audience-Generated Oral Narrative on the Arrival and Integration of the Device in the City (Thesis). Virginia Commonwealth University. p. 1. It is generally known that Kuwaiti television (KTV) started as the private initiative of the Kuwaiti merchant Murad Behbehani in 1957, before being quickly governmentalized on November 15, 1961 (Al-Mudhaf, 2015; Dajani, 2007).
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ ۲۲٫۲ ۲۲٫۳ ۲۲٫۴ ۲۲٫۵ Zubaydah Ali M. Ashkanani (June 1988). Middle-aged women in Kuwait: Victims of change (Thesis). Durham University. pp. 309–310. The Social Composition of Failakans
  23. ↑ Al-Tajir (2013). Lang & Linguistic in Bahrain Mon. Al-Tajir. p. 11. ISBN 9781136136269.
  24. ↑ Murtadha Mutahhari, Majmu'at al-Athaar, Part 18. Qum, Tehran. p. 124
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=ایرانیان_کویت&oldid=39021346»