یکی از چندین مدلِ پراکندگی منطقه‌ای و زمانی انواع اصلی انسان
انسان (نام علمی: Homo) سرده‌ای از خانوادهٔ کپی‌های بزرگ (انسان‌سایان) است. نوع انسان خردمند (انسان امروزی) یکی از انواع این جنس است. باور سنتی نزد دیرین‌مردم‌شناسان این بوده‌است که جنس انسان از تکامل جنس جنوبی‌کپی به وجود آمده‌است. با یافت‌شدن سنگواره‌هایی از انسان‌سایانی دیگر — به‌طور خاص کنیامردم پَخْتْرخ — این باور سنتی رقیبانی یافته‌است. ویژگی ممتاز سردهٔ انسان در مقایسه با سایر سرده‌های خانواده (تیره) انسان‌سایان، گنجایش بیشتر کاسهٔ سر است. پیش‌تر ابزارسازی را هم از ویژگی‌های ممتاز می‌دانستند، ولی امروز چنین نیست. برخی از گونه‌های سردهٔ انسان از قرار زیر است:
در علوم زیستی، به ویژه در انسان‌شناسی و دیرین‌شناسی، نام عمومی تمام اعضای جنس هومو واژهٔ انسان است.
نام‌گذاری علمی دواسمیِ انسان خردمند Homo sapiens را لینه انجام داد (۱۷۵۸). نام‌گذاری انواع دیگر به مرور از اوایل نیمهٔ دوم سدهٔ نوزدهم انجام شد. (انسان نئاندرتال H. neanderthalensis در ۱۸۶۴، انسان راست‌قامت H. erectus در ۱۸۹۲).
برخی چینی ها را برای گونۀ دیگری از سردۀ انسان ها می دانند و آن ها را Homo sinensis می نامند. از زمانی که چین در پروژه ژنوم انسانی در دهه 1990 شرکت کرد، پیامدهای بحث پیرامون اجداد انسان پکنی هومو ارکتوس برای ناسیونالیسم پیچیده شده در اصطلاحات علمی توسط اقشار مختلف جامعه با افراطیون ملی گرایان و افکار عمومی لیبرال به خوبی درک شده است.
در سال 1993، در پاسخ به پروژه بین المللی ژنوم انسانی که توسط ایالات متحده پیشگام بود، دولت چین شروع به حمایت از پروژه های ملی در ارتباط با تلاش های بین المللی کرد. نتیجه این تلاش علمی، نتیجه‌گیری ژنتیک‌دانان بین‌المللی را در مورد «منشا آفریقایی» بسیار جدید همه انسان‌های مدرن یا هومو ساپینس تأیید کرد. این پیشرفت علمی با این باور دیرینه ملی گرایانه روبرو شد که "چینی ها" از زمان هومو ارکتوس به عنوان یک گروه انسانی مستقل در "چین" زندگی می کردند که توسط مرد 700000 ساله پکن نمایندگی می شد. این مقاله با بررسی کاربردهای سیاسی هنوز فراگیر از یک اجداد فرضی ماقبل تاریخ مردم و همچنین بحث و جدل ناشی از چالش علمی که بحث های عمومی را برانگیخته است، یک گفتمان نژادی قوی در ناسیونالیسم چینی معاصر را شناسایی کرده و آن را به یک زمینه بین المللی گسترده تر مرتبط می کند. .
فسیل‌های انسان پکن در دهه بیست میلادی در غاری در نزدیکی شهر پکن در چین پیدا شد. انسان پکن زیرگونه ای از انسان راست‌قامت است که حدود ۶۸۰ تا ۷۸۰ هزار سال پیش می‌زیسته است. انسان لانتیانی که آن نیز یک زیرگونه از انسان راست قامت است معمولا به عنوان نیای مستقیم انسان پکن از آن یاد می شود.
پس از کشف این فسیل در چین، نظریات بسیار زیادی در رابطه با ارتباط مردمان چینی با این گونه پدید آمد. به طور کلی از آن پس این زیرگونه که شاخۀ دیگری از انسان راست قامت بود به عنوان نیاکان این اقوام در نظر گرفته شد.یکی دیگر از استدلالات این افراد این است که بسیاری از ابزارها و آلاتی که توسط باستان شناسان در چین یافت شده بسیار قدیمی تر و بدوی تر از یافته های مربوط به انسان های «homo sapiens» است که نشان می دهد این نیاکان چینی به اندازه انسان های بعدی باهوش نبوده و مهارت کمتری در ساخت ابزار و وسایل داشته اند. البته تمامی آزمایشات ژنتیکی نشان داده که چینی ها نیز از یک منشاء مشترک با بقیه انسان های روی زمین بدنیا آمده اند. برخی نیز عدم وجود ابزارهای سنگی در میان چینی ها را به این موضوع نسبت می دهند که در آن دوران چینی ها بیشتر ابزار آلات خود را با استفاده از چوب بامبو می ساخته اند.[۱][۲][۳][۴]
Sarmiento, Esteban et al. The Last Human: A guide to twenty-two sepcies of extinct humans. New Haven and London: Yale University Press, 2007. ISBN978-0-300-10047-1
