انتظار، مکتب اعتراض

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از انتظار، مکتبِ اعتراض)

انتظار، مکتبِ اعتراض یا انتظار، مذهبِ اعتراض نظریه‌ای سیاسی-مذهبی از علی شریعتی است که در مقاله‌ای از کتابِ حسین، وارث آدم تبیین شده است. طبقِ این نظریه انتظارِ منجیِ موعود ملازمِ اعتراض به وضعِ موجود است و اگر کسی منتظر است، به این معناست که از وضعِ موجود خرسند نیست و در جهتِ بهتر شدنِ آن می‌کوشد. بنابراین انتظار از یک سو انگیزه‌ای برای حرکت به سوی کمال است و از سوی دیگر نوعی امید به آینده (ایجاد وضعیت کمال مطلق هنگام ظهور منجی) را در ذهن فرد منتظر القا می‌کند.

پرویز اذکایی اشاره کرده که این فکر از گذشته‌های دور در ایران بوده است.[۱]

منابع[ویرایش]

  1. سپیتمان، پرویز (۱۳۸۴). حکیم رازی. تهران: انتشارات طرح نو. ص. ۶۹۰. شابک ۹۶۴-۷۱۳۴-۸۳-۵.
  • شریعتی، علی. حسین وارث آدم (مجموعه آثار شماره ۱۹)، تهران: انتشارات قلم، صفحات ۲۵۳ تا ۳۰۴.
  • Newby, Gordon. D. (2002), A Concise Encyclopedia of Islam, London: Oxford. p. 103