انبیق
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
انبیق از ابزارآلات کیمیاگری است.
اختراع آن به جابر بن حیان در سال ۱۷۶ هجری شمسی منسوب شده‌است.
قرع (کدو) که امروزه تقریباً همان بالن می‌باشد، محتوی مواد معدنی و ... بود که در زیر انبیق قرار می‌گرفت و بخار حاصل از حرارت دیدن مواد داخل آن متصاعد و در انبیق جمع شده و مقطر آن از انبویه انبیق فرو می‌چکید. البته چون کیفیت جنس این ابزار با توجه به صنعت شیشه‌گری آن زمان چندان مناسب حرارت نبود، آنها را برای جلوگیری از ترکیدن، با گل حکمت، مطیّن (گل‌آلود) می‌کردند. روش دیگری هم مرسوم بود و آن قرار دادن قرع داخل ظرفی حاوی مقداری خاکستر بود که حرارت آتش بصورت یکنواخت و تدریجی به قرع برسد.
منابع[ویرایش]
- رازی، محمد زکریا، الاسرار، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۷۱.
- رازی، محمد زکریا، المدخل التعلیمی، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۷۱.
- محمد مومن حسینی طبیب - تحفه حکیم مومن - کتاب فروشی مصطفوی - چاپ دوم ۱۳۷۳.
