اسفار اربعه (کتاب)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اسفار اربعه با نام کامل الحکمة المتعالیة فی الأسفار العقلیة الاربعة از معروف‌ترین آثار صدرالدین شیرازی جزو اولین کتاب و در سن ۳۵ سالگی شامل نظرات فلسفی او در حکمت متعالیه است که در چهار فصل (اول امور عامه وجود؛ دوم در جواهر و اعراض؛ سوم در خداشناسی و صفات او؛ چهارم در نفس و معاد) تنظیم شده و هر فصل آن با یکی از مراحل عملی و چهارگانه «مسافرت» های معنوی عرفا برای «رسیدن به خدا» که به اسفار اربعه مشهور است نامگذاری و هماهنگ شده‌است.در ضمن این کتاب کامل نمی‌باشد و نیازمند مطالعه و رجوع به دیگر آثار وی برای شناخت حکمت صدرایی و فهمیدن بهتر نظریات وی میباشد. [۱] ترجمه فارسی کامل این اثر با عنوان «حکمت متعالیه در اسفار عقلی اربعه» توسط محمد خواجوی در انتشارات مولی منتشر شده‌است.

اسفار اربعه[ویرایش]

اسفار اربعه یا سفرهای چهارگانه بنا بر آثار و تعلیمات عارفان پیشین «مراحل عملی» یا در اصطلاح «مسافرت» های معنوی عرفا برای «رسیدن به خدا» است که ملاصدرا همنام و هماهنگ با آنها به شکل زیر کتاب خود را تنظیم کرده‌است.[۱]

سفرهای چهارگانه عرفا ترجمه فارسی سفرها تطبیق فصول کتاب اسفار
سَفر اول: سفر من الخلق الی الحق مسافرت از مخلوقات تا خدا فصل (سِفر) اول: در امور عامه وجود
سَفر دوم: سفر فی الحق بالحق مسافرت در مخلوقات با خدا فصل (سِفر) دوم: خداشناسی و صفات خدا
سفر سوم: سفر من الحق الی الخلق بالحق مسافرت در خدا با خدا فصل (سِفر) سوم: در ربوبیت و افعال خدا
سفر چهارم: سفر فی الخلق بالحق مسافرت از مخلوقات با خدا فصل (سِفر) چهارم: در نفس و معاد (علم النفس)

منابع[ویرایش]