استریو
صدای چندآوا[۱] یا صدای استریو (به انگلیسی: stereo) از شیوه‌های بازتولید صدا است که برای شنونده توهمی از ژرف‌نمایی شنیداری ایجاد می‌کند. این کار معمولاً با استفاده از دو یا چند کانال صوتی مستقل از طریق پیکربندی دو یا چند بلندگو ( یا هدفون چندآوا) در چنین مسیری به دست می‌آید، جوری که از جهات مختلف به نظر می‌رسد که صدا از جهات مختلف می‌آید و شنیدن به صورت طبیعی می‌شنود. پس صدای استریو همانگونه که شامل صداهای دوسویه با دو بلندگو یا دو کانال می‌شود، صداهای چهارگانه (کوادرافونیک) و صدای فراگیر (ساراند) را نیز در بر می‌گیرد، و در برابر تک‌صدایی قرار می‌گیرد که صدا تنها از یک نقطه پخش می‌شود.
استریو برای اولین بار در سالن اوپرا پاریس در سال ۱۸۸۱ استفاده شد.
پی‌نوشت و منبع[ویرایش]
- ↑ «چندآوا» [عمومی] هم‌ارزِ «stereophonic»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر حسن حبیبی، «فارسی»، در دفتر اول، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ۹۶۴-۷۵۳۱-۳۱-۱ (ذیل سرواژهٔ چندآوا)
