استدلال ریاضی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

استدلال ریاضی بر ۷ نوع است:

استدلال استقرائی[ویرایش]

استدلال استقرائی، روش تحقیق مبتنی بر اتکاء به مشاهدات جزئی، برای تعمیم آنها به احکام کلی است. استقراء، نخستین بار، توسط سقراط، بکار گرفته شد.[۱]

شهود[ویرایش]

درک شهودی زمانی که از شهود استفاده می‌کنیم هیچ‌گاه به طور یقین و اطمینان حاصل نمی‌توانیم بگوییم که نتیجه‌گیری ما صددرصد درست است. با این حال در بسیاری از مواقع درک شهودی به ما کمک می‌کند که مطالب را بهتر و سریع تر بفهمیم و حدس‌های جدید و بهتری برای اثبات قسمت‌های مختلف ارائه دهیم. این چنین حدس‌ها اشتیاق ما را برای دستیابی به یک استدلال حتمی بیشتر می‌کند.

تمثیل[ویرایش]

تمثیل، روش تحقیق مبتنی بر تشبیه دو موضوع نچندان مشابه است، بمنظور تبیین موضوع غامض تر.[۲]

استدلال استنتاجی (منطق)[ویرایش]

صغری و کبری کردن که توسط ارسطو در کتاب ارغنون مطرح شد.

مشاهده[ویرایش]

تجربه[ویرایش]

رویکرد سیستمی[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

  1. «استدلال‌های استنتاجی و استقرایی چه هستند؟». khccsc.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۵-۲۱.
  2. «: اقسام حجت یا استدلال». daneshnameh.roshd.ir. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۱ مه ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۵-۲۱.