ازدیاد برداشت نفت
ازدیاد برداشت نفت (انگلیسی: Enhanced oil recovery) به مجموعه تکنیک‌ها و فرایندهایی اطلاق می‌گردد، که طی آن سعی می‌شود با استفاده از انرژی یا مواد خارج از میدان نفتی، میزان نفت خامی را که استخراج آن‌ها با روش‌های معمولی امکان‌پذیر یا تولید آن اقتصادی و مقرون به صرفه است، استخراج و مورد بهره‌برداری قرار دهند.[۱]
روش‌های مختلف ازدیاد برداشت نفت عبارتند از: روش‌های آب‌روبی، روش‌های گرمایی، (تحریک دوره‌ای با بخار آب، بخار روبی، رانش با آب گرم و احتراق درجا) روش‌های شیمیایی، (رانش با پلیمرها، سورفاکتانت‌ها، بازها و پلیمرهای مسیلی) روش‌های امتزاجی، (تزریق گازهای هیدروکربنی، تزریق دی‌اکسیدکربن و نیتروژن، همچنین تزریق گازهای حاصل از احتراق به صورت امتزاجی یا غیرامتزاجی) این روش‌ها با افزایش فشار مخازن به‌طور فیزیکی باعث جابجایی نفت در مخزن، از محل چاه‌های تزریقی به سمت چاه‌های تولیدی می‌گردد. در مجموع هدف همه روش‌های ازدیاد برداشت نفت، به حرکت واداشتن نفت‌های باقی‌مانده درون مخزن، به سمت چاه تولیدی در سطح مخزن نفتی می‌باشد.[۲][۳][۴][۵]
جستارهای وابسته[ویرایش]
- جداسازی کربن دی‌اکسید و ذخیره آن
- تزریق گاز به میدان نفتی
- تزریق بخار به میدان نفتی
- تزریق آب
- فرازآوری با گاز
- شکست هیدرولیکی
منابع[ویرایش]
- ↑ "Enhanced Oil Recovery". www.doe.gov. DOE.
- ↑ Hobson, George Douglas; Eric Neshan Tiratsoo (1975). Introduction to petroleum geology. Scientific Press. ISBN 9780901360076.
- ↑ Walsh, Mark; Larry W. Lake (2003). A generalized approach to primary hydrocarbon recovery. Elsevier.
- ↑ Organisation for Economic Co-operation and Development (1998). 21st century technologies. 1998. OECD Publishing. pp. 39. ISBN 9789264160521.
- ↑ Smith, Charles (1966). Mechanics of secondary oil recovery. Reinhold Pub. Corp.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Enhanced oil recovery». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۵ نوامبر ۲۰۱۵.