پرش به محتوا

ارتباط کلامی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ارتباط کلامی یا ارتباط شفاهی ، روشی از ارتباط است که از واژه‌ها (گفتار) استفاده می‌کند. این ارتباط لزوماً نیازمند صدای انسان نیست؛ برای نمونه، کاربرد ماکاتون یا زبان اشاره نیز گونه‌هایی از ارتباط کلامی به‌شمار می‌روند. زبان گفتاری یک شکل از ارتباط شفاهی است؛ ارتباط کلامی بی‌شک گونه‌ای از زبان است، اما کاملاً همسنگ یا محدود به زبان نیست.

جنبه‌های کمی و کیفی

[ویرایش]

بر پایه یک پژوهش [۱] در سال ۲۰۱۹، مستقل از نوع زبان، هر گوینده به طور متوسط تقریباً مقدار یکسانی اطلاعات را منتقل می‌کند. به طور دقیق‌تر، برخی زبان‌ها واژه‌ها یا هجاهای بسیاری دارند یا ممکن است شتاب گفتار در آن‌ها زیاد به‌نظر برسد،؛ با این حال، در همه زبان‌ها تقریباً همان نرخ اطلاعاتی متوسط و مشابه به دیگر زبان‌ها را انتقال می‌دهند که حدود ۳۹ بیت در ثانیه، یا معادل دو برابر سرعت کد مورس است.[۲] این موضوع می‌تواند از این واقعیت ناشی شود که مغز ما شاید توان پردازش اطلاعاتی بیش از این را نداشته باشد.[۱] لحن و دیگر جنبه‌های ارتباط غیرکلامی نیز لایه دیگری از اطلاعات را می‌افزایند.

منابع

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ Christophe Coupé, Yoon Oh, Dan Dediu, François Pellegrino (۲۰۱۹). Different languages, similar encoding efficiency: Comparable information rates across the human communicative niche, Science Advances, ۴ سپتامبر ۲۰۱۹: جلد ۵، شمارهٔ ۹، eaaw2594. DOI: 10.1126/sciadv.aaw2594
  2. Catherine Matacic (۲۰۱۹). Human speech may have a universal transmission rate: 39 bits per second, Science News, ۴ سپتامبر.

مقالات مرتبط

[ویرایش]

کتاب‌شناسی

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]