ادموند رابرا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ادموند رابرا
ادموند رابرا در سال ۱۹۴۸
نام هنگام تولدچارلز ادموند رابرا[۱]
زادهٔ۲۳ مهٔ ۱۹۰۱
نورث‌همپتون، انگلستان
درگذشت۱۴ فوریهٔ ۱۹۸۶ (۸۴ سال)
باکینگهام‌شر، انگلستان
ملیتبریتانیایی
پیشهآهنگساز، موسیقی‌دان
همسر(ها)لیلیان دانکن[۲] (ازدواج غیررسمی)[۳]
آنتونت چاپلین (ازدواج: ۱۹۳۳)
کولت یاردلی (ازدواج: ۱۹۷۵)[۴]
فرزندان۳ پسر: فرانسیس (۲۰۱۲–۱۹۳۵)
بندیکت (زادهٔ ۱۹۳۸)
آدریان (زادهٔ ۱۹۷۴)[۵]

ادموند رابرا (انگلیسی: Edmund Rubbra؛ ‏ ‎/ˈrʌbrə/‎؛ ‏ ۲۳ مهٔ ۱۹۰۱ – ۱۴ فوریهٔ ۱۹۸۶) آهنگساز و موسیقی‌دان اهل بریتانیا بود.

ادموند رابرا آثار سازی (بی‌کلام) و آوازی فراوانی برای تک‌نوازان، نوازندگان مجلسی و گروه‌های کر و ارکستر ساخت. او مورد احترام بسیاری از نوازندگان هم‌عصر خود بود و در اواسط قرن بیستم در اوج شهرتش بود. معروف‌ترین قطعات او یازده سمفونی است که از او به‌جا مانده‌است. وی در دوره‌ای فعالیت داشت که بسیاری از آهنگسازان موسیقی دوازده‌نغمه‌ای می‌نوشتند، اما رابرا تصمیم گرفت که ترانه‌ها و آهنگ‌های خودش به این سیاق نباشد. در عوض او سبک متمایز خودش را ابداع کرد. کارهای بعدی او مانند کارهای پیشینش در میان علاقمندان به موسیقی محبوب نبود، اگرچه او هرگز احترام همکارانش را از دست نداد. در مجموع آثار او امروزه کمتر از آنچه انتظار می‌رفت، مورد تجلیل قرار می‌گیرد. برادر او آرتور رابرا یک مهندس بود.

رابرا دانش‌آموختهٔ دانشگاه ریدینگ و کالج سلطنتی موسیقی لندن و از شاگردان گوستاو هولست در هر دو دانشگاه بود.[۶] خودش پس از جنگ استاد رشته موسیقی در دانشگاه آکسفورد شد. دانشگاه دورام در سال ۱۹۴۹ به او دکترای افتخاری اعطا کرد.[۷] کریستوفر گانینگ یکی از شاگردان او بود.

منابع[ویرایش]

  1. "Biography Index Entry". Oxford. Retrieved 5 March 2008.
  2. For a short time Rubbra adopted her surname as a hypenated addition to his own. The name "Charles Edmund Duncan-Rubbra" appears on his second marriage certificate in 1933, and some biographical sources erroneously state his birth surname as Duncan-Rubbra.
  3. Black p. 26.
  4. Marriage details from freebmd website. Black op.cit. erroneously gives the date of marriage as 1982.
  5. Grover, Aldershot, 1993, p. 2
  6. Grover, Aldershot, 1993, pp. 7–8
  7. Grover, Aldershot, 1993, pp. 2–3

کتاب‌شناسی[ویرایش]