اختلال شخصیت دوری‌گزین
| اختلال شخصیت دوری‌گزین | |
|---|---|
| نام‌های دیگر | اختلال شخصیت مضطرب |
| تخصص | روان‌پزشکی، روان‌شناسی بالینی |
| طبقه‌بندی و منابع بیرونی | |
اختلال شخصیت دوری‌گزین یا اجتنابی (انگلیسی: Avoidant personality disorder) نوعی اختلال شخصیت متعلق به اختلال‌های گروه سی است.[۱] افراد مبتلا به این اختلال الگویی از پرهیز اجتماعی، احساسات بی‌لیاقتی، حساسیت شدید به ارزیابی منفی و اجتناب از تعامل اجتماعی، با وجود میل شدید به نزدیکی به دیگران از خود نمایش می‌دهند.[۲] این افراد تمایل دارند که خود را پریشان، مضطرب، تنها، ناخواسته و مجزا از دیگران توصیف کنند.[۳] این رفتار به‌طور معمول در اوایل بزرگسالی آغاز می‌شود و در موقعیت‌های مختلفی بروز پیدا می‌کند.[۲]
افراد مبتلا به اختلال دوری‌گزین خود را از لحاظ اجتماعی بی‌عرضه یا فاقد جذبه شخصی می‌پندارند و از تعامل اجتماعی از ترس تمسخر، تحقیر، طرد شدن یا مورد بی‌میلی قرار گرفتن اجتناب می‌ورزند. با اینکه برخی دانشمندان مدعی هستند که دلایل دقیق این اختلال ناشناخته هستند،[۴] عده‌ای دیگر متوجه شدند که «والدین کودکان دوری‌گزین به نظر می‌رسید که با احساسات منفی خودشان مشکل داشته باشند.»[۵]
منابع[ویرایش]
- ↑ Anxious [avoidant personality disorder] in ICD-10: Diagnostic Criteria and Clinical descriptions and guidelines.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ American Psychiatric Association (2013). "Avoidant Personality Disorder (pp. 672–675)". Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (Fifth ed.). doi:10.1176/appi.books.9780890425596.156852. ISBN 978-0-89042-555-8.
- ↑ Millon, Theodore; Davis, Roger D. (1996). Disorders of Personality: DSM-IV and Beyond, 2nd Edition. pp. 263.
- ↑ Sederer, Lloyd I. (2009). Blueprints psychiatry (5th ed.). Philadelphia: Wolters Kluwer/Lippincott Williams & Wilkins. p. 29. ISBN 978-0-7817-8253-1.
- ↑ Connors, Mary E. (1997). "The Renunciation of Love: Dismissive Attachment and its Treatment". Psychoanalytic Psychology. 14: 475–493. doi:10.1037/h0079736.
 | این یک مقالهٔ خرد روان‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |