آن کانوی
| آن کانوی | |
|---|---|
 «نمای پرسپکتیو زنی در حال خواندن نامه» نوشته ساموئل ون هوگسترتن. تصور می‌شود که این نقاشی آن کانوی را به تصویر می‌کشد، اگرچه این انتساب مورد بحث قرار گرفته‌است.[۱] | |
| نام هنگام تولد | آن فینچ |
| زادهٔ | ۱۴ دسامبر ۱۶۳۱ لندن، انگلستان |
| درگذشت | ۲۳ فوریهٔ ۱۶۷۹ (۴۷ سال) راگلی هال، وارویک‌شایر، انگلستان |
| پیشه | فلسفه |
| همسر(ها) | ادوارد کانوی، اولین ارل کانوی (ا. ۱۶۵۱) |
| فرزندان | هنیج ادوارد کانوی |
| والدین | سر هنیج فینچ الیزابت کاردوک |
| خویشاوندان | جان فینچ (برادر) |
آنه کانوی (به انگلیسی: Anne Conway)، همچنین ویکنتس کانوی؛ فینچ؛ (۱۴ دسامبر ۱۶۳۱ – ۲۳ فوریه ۱۶۷۹) شناخته می‌شود، فیلسوف انگلیسی بود که آثارش، در سنت افلاطونیان کمبریج، تأثیری زیادی بر گوتفرید لایبنیتس داشت. اندیشه کانوی شکلی عمیقاً بدیع از فلسفه عقل‌گرایانه است، با نشانه‌هایی از دغدغه‌ها و الگوهای زن‌مرکز، که باعث می‌شود برخی او را در میان نظام‌های قرن هفدهمی منحصربه‌فرد بدانند. هیو ترور روپر (مورخ انگلیسی) او را «بزرگترین فیلسوف زن انگلیس» نامید.
زندگی‌نامه[ویرایش]
آن فینچ از سِر هنیج فینچ (که در زمان چارلز اول وکیل، سیاست‌مدار، نماینده پارلمان و ریاست مجلس عوام را بر عهده داشت) و همسر دومش، الیزابت (دختر ویلیام کرادوک از استافوردشایر) به دنیا آمد. پدرش یک هفته قبل از تولدش فوت کرد. او کوچک‌ترین فرزند خانواده بود.[۲] تحصیلات اولیه او توسط معلمان خصوصی و شامل آموختن زبان لاتین بود، که بعداً یونانی و عبری نیز به آن اضافه شد. برادر ناتنی او، جان فینچ، که علاقه او را به فلسفه و الهیات برانگیخت، آن را به هنری مور افلاطون‌شناس کمبریج، که یکی از معلمان جان در کالج مسیح دانشگاه کمبریج بود، معرفی کرد. این آشنایی منجر به مکاتبات مادام‌العمر و دوستی نزدیک بین آن‌ها در موضوع فلسفه رنه دکارت شد، که در طی آن، آن فینچ از شاگرد غیررسمی هنری مور به همتای فکری او تبدیل شد. مور در مورد او گفته‌است «تا به حال با هیچ فرد، مرد یا زنی، بهتر از لیدی کانوی ملاقات نکرده‌است» (به نقل از ریچارد وارد در «زندگی هنری مور» (۱۷۱۰، ص. ۱۹۳). و همچنین مور گفته‌است «در علم به چیزهای طبیعی و الهی، نه تنها از تمام جنسیت خود، بلکه حتی از آن خود نیز خارج شده‌اید.» کانوی در خانه‌ای بزرگ شد که اکنون به نام کاخ کنزینگتون شناخته می‌شود و خانواده‌اش در آن زمان مالک آن بودند.[۲]
در سال ۱۶۵۱، او با ادوارد کانوی، که بعدتر ارل اول کانوی شد، ازدواج کرد و در سال بعد، مور کتاب «پادزهر علیه الحاد» را به او تقدیم کرد. در سال ۱۶۵۸، آن فینچ تنها فرزند خود، هنیج ادوارد کانوی را به دنیا آورد، که دو سال بعد بر اثر آبله درگذشت. شوهرش نیز به فلسفه علاقه‌مند بود و توسط مور آموزش دیده بود، اما او هم از نظر عمق فکر و هم از نظر تنوع علایقش بسیار فراتر از او رفت. او به اسحاق لوریا و سپس به کوئیکرها علاقه‌مند شد، و در سال ۱۶۷۷ به آن گروید. در آن زمان در انگلستان، کوئیکرها عموماً مورد بی‌مهری بودند و از آزار و اذیت و حتی زندان رنج می‌بردند؛ بنابراین تصمیم کانوی برای تغییر مذهب، تبدیل خانه‌اش به مرکزی برای فعالیت‌های کوئیکرها و تبلیغ فعالانه، بسیار جسورانه و شجاعانه بود.[نیازمند منبع]
زندگی او از دوازده سالگی با عود میگرن شدید شروع شد. این بدان معنی بود که او اغلب از درد ناتوان شده و زمان زیادی را تحت نظارت پزشکی و جستجو برای درمان سپری می‌شد. او توصیه‌های پزشکی خود را از دکتر توماس ویلیس دریافت می‌کرد.[۳] کانوی توسط بسیاری از پزشکان بزرگ زمان خود تحت درمان قرار گرفت، اما هیچ‌یک از درمان‌ها تأثیری نداشت.[۴] او در سال ۱۶۷۹ در سن چهل و هفت سالگی درگذشت.
کتاب «اصول کهن‌ترین و مدرن‌ترین فلسفه»[ویرایش]
متن کتاب احتمالاً در سال ۱۶۷۷ نوشته شده‌است و تأثیر فرانسیسکو مرکوریوس ون‌هلمونت را روی او نشان می‌دهد.[۵] این متن برای اولین بار در سال ۱۶۹۰، با ترجمه لاتین، توسط ون‌هلمونت در آمستردام با عنوان «اصول فلسفه باستان و معاصر» منتشر شد. در سال ۱۶۹۲، ترجمه انگلیسی نیز چاپ شد[۶] که اصول دیدگاه مونیستیک کانوی در مورد جهان، که از یک جوهر آفریده شده‌است، توسعه می‌دهد. کانوی از ایده دکارتی که اجسام از ماده بی‌جان تشکیل شده‌اند، از مفهوم روح هنری مور در «پادزهر علیه الحاد»، و نظریه‌های دوگانه در مورد مسئله ذهن و جسم انتقاد می‌کند.
کتاب‌شناسی - فهرست کتاب‌ها[ویرایش]
- اصول کهن‌ترین و جدیدترین فلسفه (لندن: n. publ. ،1692) 168 صفحه. در ۱۲°. – در اصل به زبان لاتین چاپ شده‌است: Principia philosophiae antiquissimae et freshissimae de Deo, Christo & Creatura، آمستردام: ام. براون 1690.
- نامه‌ها. مکاتبات آن، ویکنتس کانوی، هنری مور و دوستانشان، ۱۶۴۲–۱۶۸۴، ویرایش ام. اچ. نیکولسون، (لندن 1930)، 517 صفحه.
- همکاری با فرانسیسکو مرکوریوس ون هلمونت (۱۶۱۴–۱۶۹۸)
- یک گفتگوی کابالیستی (۱۶۸۲) (در کریستین کر فون روزنروث، کابالا denudata، ۱۶۷۷–۱۶۸۴)
- تقریباً دویست تحقیق در مورد دکترین انقلاب ارواح انسانی (۱۶۸۴) ارائه شد.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ "Conway (1631-1679)". Project Vox (به انگلیسی). Retrieved 2022-03-02.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ آبلوندی, فرد (1 January 2014). زالتا, ادوارد ان. (ed.). "ژراود دو کوردمی" (Fall 2014 ed.).
- ↑ کارول وین وایت، "میراث آن کانوی" (1631-1679): طنین‌هایی از طبیعت‌گرایی عرفانی (2008)، ص. 6.
- ↑ اوون, گیلبرت روی (1937). "مورد معروف، لیدی آن کانوی". سال‌نامه تاریخ پزشکی. 9 (6): 567–571. PMC 7942846. PMID 33943893.
- ↑ مرچانت, کارولین (1986). "کواکر و فیلسوف" (PDF). بررسی گیلدفورد (23): 2–13. Retrieved 20 January 2018.
- ↑ درکسن, لوییز دی. "دبلیوسی‌پی بیستم: نقد آن کانوی از ثنویت دکارتی". www.bu.edu. Retrieved 20 January 2018.
برای مطالعه بیش‌تر[ویرایش]
- برود، ژاکلین. «زنان فیلسوف قرن هفدهم». انتشارات دانشگاه کمبریج کمبریج، ۲۰۰۲.
- براون، استوارت. «حلقه کابالیستی لایبنیتس و هنری مور»، در اس. هاتون (ویرایش) هنری مور (۱۶۱۴–۱۶۸۷): مطالعات سیصد ساله، دوردرخت: ناشران آکادمیک کلوور، ۱۹۹۰. (این دیدگاه را به چالش می‌کشد که کانوی بر لایبنیتس تأثیر گذاشته‌است).
- دوران، جین. «آن ویکنتس کانوی: عقل‌گرای قرن هفدهمی». هیپاتیا: مجله فلسفه فمینیستی. 4 (1989): ۶۴–۷۹.
- فرانکل، لوئیس. «آن فینچ، ویکنتس کانوی»، مری الن وایت، ویرایش، تاریخچه زنان فیلسوف، جلد. ۳، کلاور, 1991, صفحات ۴۱–۵۸.
- گبی، آلن. «آن کانوی و هنری بیش‌تر: نامه‌های سر دکارت» (مجله آرشیو فلسفه شماره 40، صفحات 379-404)
- هاتن، سارا. «کانوی، آن (c.1630-79)»، ۱۹۹۸، doi: 10.4324/9780415249126-DA021-1. دانشنامه فلسفه راتلج، تیلور و فرانسیس.
- هاتون، سارا، «آن کانوی»، دانشنامه فلسفه استنفورد (نسخه پاییز ۲۰۰۸)، ادوارد ان. زالتا (ویرایش).
- هاتن، سارا. آن کانوی، یک زن فیلسوف. کمبریج، انگلستان: انتشارات دانشگاه کمبریج، ۲۰۰۴.
- کینگ، پیتر جی. صد فیلسوف (نیویورک: بارونز، ۲۰۰۴) شابک ۰-۷۶۴۱-۲۷۹۱-۸
- لاسکانو، مارسی پی. «آن کانوی: اجسام در دنیای معنوی»، Philosophy Compass 8.4 (2013): 327-336.
- مرچنت، کارولین، «ویتالیسم آن کانوی: تأثیر آن بر مفهوم لایبنیتس از موناد» (مجله تاریخ فلسفه ۱۷، ۱۹۷۹، صفحات. ۲۵۵–۲۶۹) (استدلال می‌کند که کانوی با نشان دادن شباهت‌هایی بین لایبنیتس و کانوی بر لایبنیتس تأثیر گذاشت).
- مرسر، کریستیا. «افلاطونیسم در فلسفه طبیعی اولیه مدرن: مورد لایب نیتس و کانوی»، در نوافلاطونیسم و فلسفه طبیعت، جیمز ویلبردینگ و کریستوف هورن، ویرایش، آکسفورد: انتشارات دانشگاه آکسفورد، ۲۰۱۲، ۱۰۳–۲۶.
- وایت، کارول وین. میراث آن کانوی (۱۶۳۱–۱۶۷۹): طنین‌هایی از طبیعت‌گرایی عرفانی (انتشارات دانشگاه ایالتی نیویورک، ۲۰۰۹).
پیوند به بیرون[ویرایش]
گفتاوردهای مربوط به آن کانوی در ویکی‌گفتاورد - کانوی (1631-1679) - آن کانوی، ویکنتس کانوی و کیلوتاگ مقاله دانش‌نامه‌ای در Project Vox.
- هاتون, سارا. "لیدی آن کانوی". In Zalta, Edward N. (ed.). Stanford Encyclopedia of Philosophy.
- آثار آن کانوی در کتابخانهٔ باز.
- حاوی «اصول کهن‌ترین و مدرن‌ترین فلسفه» است که برای مطالعه آسان‌تر کمی تغییر یافته‌است.
- اصول کهن‌ترین و مدرن‌ترین فلسفه توسط آن کانوی (لندن: ان. انتشارات، 1692) در جشن بانوان نویسنده.
- صفحه پیتر کینگ.
- صفحه ویلیام اوزگالیس.
- آن فینچ کانوی چه نوع مونیستی است؟ جسیکا گوردون راث، مجله انجمن فلسفی آمریکا، جلد ۴، شماره، پاییز 2018, صفحات. ۲۸۰–۲۹۷.
