آنسکاریها
Casa di Ivrea Maison d'Ivrée Anscarids | |
|---|---|
| خانواده سلطنتی | |
 | |
| کشور | امپراتوری مقدس روم پادشاهی ایتالیا امپراتوری فرانک ایالات پاپی کنتنشین بورگونی پادشاهی کاستیا، پادشاهی گالیسیا، پادشاهی لئون و پادشاهی آراگون |
| عنوانها | |
| پیدایش | قرن نهم میلادی |
| بنیانگذار | آنسکار اول ایوریا |
| آخرین فرمانروا | آردوین ایوریا پدروی یکم، پادشاه کاستیا خوآنای یکم، ملکه کاستیا |
| فروپاشی | ۱۳۶۹ |
| زیرشاخهها | |
آنسکاریها (انگلیسی: Anscarids) یا خاندان ایوریا، سلسلهای قرون وسطایی با ریشههای بورگونی و فرانکی بودند که در قرن دهم در شمال ایتالیا به شهرت رسیدند و برای مدت کوتاهی تاج و تخت ایتالیا را در دست گرفتند. شاخه اصلی این خاندان از قرن یازدهم تا چهاردهم بر کنتنشین بورگونی حکومت میکرد و یکی از اعضای آنها بود که برای اولین بار خود را کنت پالاتین اعلام کرد. شاخه کاستیایی ایوریا از سال ۱۱۱۱ بر پادشاهی گالیسیا و از سال ۱۱۲۶ تا ۱۳۶۹ بر پادشاهیهای کاستیا و لئون (بعدها تاج کاستیا) حکومت کرد. خاندان اسپانیایی تراستامارا که در نقاط مختلف بین اواخر قرن ۱۴ و اوایل قرن ۱۶ در تاج کاستیا، تاج آراگون، پادشاهی ناپل و پادشاهی ناوار حکومت میکرد، شاخه غیرمشروع از آن خاندان بود.
ایوریا
[ویرایش]بنیانگذار ثروت این خانواده، یک کنت خردهپای بورگونی به نام آنسکار بود که با حمایت اسقف اعظم قدرتمند ریمز، فولک ارجمند، گویدوی سوم اسپولتو را به لانگر آورد تا در سال ۸۸۷ به عنوان پادشاه فرانسه تاجگذاری کند. با شکست نقشه، آنسکار و برادرش به همراه ۵۰۰ سرباز بورگونی به ایتالیا بازگشتند تا تاج و تخت برنگار یکم ایتالیا را به دست آورند. گای به پاس قدردانی از آنسکار، مارکی ایوریا را برای اعطای این افتخار به وفاداران بورگونی خود ایجاد کرد. نوادگان آنسکار این مارکی را تا سال ۱۰۳۰ حفظ کردند. شاید برجستهترین فرزند این خاندان، نوهاش برنگار دوم ایتالیا، اولین از سه آنسکاریدی بود که به عنوان پادشاه ایتالیا تاجگذاری کرد.
برنگار در سال ۹۵۰ پس از مرگ لوتار دوم، تاج و تخت را به دست گرفت. او بلافاصله با آدلاید، بیوه لوتار، روبرو شد و پس از شکست تلاشش برای ازدواج اجباری او با پسرش، آدالبرت دوم، او را زندانی کرد. امپراتور اتو یکم در سال ۹۵۲ به شبهجزیره آمد و او را مجبور به ادای احترام کرد. برای یازده سال بعد، برنگار و پسرش مشترکا بر ایتالیا حکومت کردند تا اینکه اتو سرانجام آنها را در سال ۹۶۳ رسماً برکنار کرد.
از ۱۰۰۲ تا ۱۰۱۴، آردوین ایتالیا در مخالفت با هاینریش دوم، تاج و تخت ایتالیا را در دست داشت.
کنتهای بورگونی
[ویرایش]آدالبرت سرانجام مجبور شد به بورگونی فرار کند و در اوتین درگذشت. بیوه او با اتو-هنری، دوک بورگونی، ازدواج مجدد کرد و پسرش از آدالبرت، اتو ویلیام، توسط دوک به فرزندی پذیرفته شد. در سال ۹۸۲، کنتنشین بورگونی (که بعداً به عنوان کنتنشین آزاد شناخته میشود) ایجاد شد. اتو-هانری از اتو-ویلیام به عنوان اولین کنت بورگونی حمایت کرد. پس از مرگ دوک، کنت، دوکنشین بورگونی را نیز به ارث برد. پس از شورای هِری (۱۰۱۵)، روبر دوم، پادشاه فرانسه و پسرش، هانری، دوکنشین را مصادره کردند و تنها بخش کوچکی در اطراف دیژون را برای اتو-ویلیام باقی گذاشتند.
بزرگترین کنت آزاد، رنو سوم بود که از سال ۱۱۲۷ از عنوان فرانک-کنته به عنوان نشانهای از استقلال از اقتدار آلمان یا امپراتوری استفاده میکرد، اما مجبور شد تسلیم کنراد سوم شود. دختر و وارث او، بئاتریس، با فردریک بارباروسا ازدواج کرد و میراث آنسکاریدها را با میراث اشتاوفر متحد کرد. بورگونی به پسرش اتو یکم که نامی آنسکاریدی داشت، به ارث رسید. بدین ترتیب، این کنتنشین از دست خاندان ایوریا خارج شد، اما هنگامی که هیو شالون با کنتس آدلاید بورگونی، دختر بئاتریس دوم هوهنستافن (دختر اتو اول) ازدواج کرد، دوباره آن را به دست آورد. با این حال، در سال ۱۳۰۳، اتوی چهارم، کنت بورگونی، آخرین مرد از دودمان اصلی درگذشت و این کنتنشین به خانواده دامپیر و در نهایت به دوکهای کاپتی-والوآ-بورگونی به ارث رسید.
جان اول شالون-آرلای، برادر کوچکتر هیو شالون، بنیانگذار دودمان شالون-آرلای شد. نواده او، جان سوم شالون-آرلای با ماری دو بو، پرنسس اورانژ، ازدواج کرد و بدین ترتیب این قلمرو به خانواده واگذار شد. آخرین فرزند پسر، فیلیبرت شالون بود که در سال ۱۵۳۰ درگذشت. داراییها به پسر خواهرش کلودیا شالون، یعنی رنه ناسائو، به ارث رسید.
شاخه کاستیایی ایوریا
[ویرایش]ریموند، پسر چهارم ویلیام یکم، کنت بورگونی، در اواخر قرن یازدهم به کاستیا-لئون سفر کرد و در آنجا با اوراکا، پادشاه آینده، ازدواج کرد. پسر آنها، آلفونسوی هفتم، جانشین او شد. پادشاهان بعدی کاستیا و لئون تا قرن شانزدهم نوادگان پسری آنها بودند، اگرچه تاج در اواخر قرن چهاردهم در پی جنگ داخلی کاستیا به شاخه فرعی و نامشروع یعنی خاندان تراستامارا رسید.
جستارهای وابسته
[ویرایش]- دودمان بورگونی پرتغال، شاخه خاندان کاپتی، که همزمان با خانه کاستیایی ایوریا بر پرتغال حکومت میکرد.
منابع
[ویرایش]- Balzaretti, Ross (2005). "Masculine Authority and State Identity in Liutprandic Italy". In Pohl, Walter; Erhart, Peter (eds.). Die Langobarden: Herrschaft und Identität. Austrian Academy of the Sciences. pp. 361–382. ISBN 978-3-7001-3400-8.
- Bauer, Susan Wise (2010). The History of the Medieval World: From the Conversion of Constantine to the First Crusade. New York: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-05975-5.
- Christie, Neil (1998). The Lombards: The Ancient Longobards. Malden, MA: Blackwell. ISBN 0-631-18238-1.
- Collins, Roger (1999). Early Medieval Europe, 300–1000. New York: St. Martin’s Press. ISBN 978-0-312-21885-0.
- Delogu, Paolo (2006). "Lombard and Carolingian Italy". In Rosamond MicKitterick (ed.). The New Cambridge Medieval History. Vol. II [c.700–c.900]. Cambridge; New York: Cambridge University Press. pp. 290–319. ISBN 978-0-521-36292-4.
- Everett, Nicholas (2000). "Literacy and the Law in Lombard Government". Early Medieval Europe. 9 (1): 93–127. doi:10.1111/1468-0254.00061.
- Frassetto, Michael (2003). Encyclopedia of Barbarian Europe: Society in Transformation. Santa Barbara, CA: ABC-CLIO. ISBN 978-1-57607-263-9.
- Gaetal, Raffaele; Minozzil, Simona; Fornaciaril, Antonio; Giuffral, Valentina; Riccomil, Giulia; Lubritto, Carmine; Fornaciari, Gino (2020). "Exhumation and Anthropological Study of the Skeletal Remains Attributed to Liutprand, King of the Lombards (c. 690-744 AD)". Medicina Historica. 4 (2): 1–7.
- Ghosh, Shami (2015). Writing the Barbarian Past: Studies in Early Medieval Historical Narrative. Brill. ISBN 978-9-00430-522-9.
- Hallenbeck, Jan T. (1982). "Pavia and Rome: The Lombard Monarchy and the Papacy in the Eighth Century". Transactions of the American Philosophical Society. 72 (4): 1–186. doi:10.2307/1006429.
- Heath, Christopher (2021). "Morbidity and Murder. Lombard Kingship's Violent Uncertainties 568–774". In Christopher Heath; Robert Houghton (eds.). Conflict and Violence in Medieval Italy, 568–1154. Amsterdam: Amsterdam University Press. pp. 63–86. ISBN 978-9-04853-620-7.
- Herrin, Judith (1989). The Formation of Christendom. Princeton, NJ: Princeton University Press. ISBN 0-691-00831-0.
- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Anscarids». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۵.
پیوند به بیرون
[ویرایش]