آل اَرتُق[۱]
یا ارتقیه[۲]
(ترکی: آرتوقلولار) دودمانی از امرای ترکان اغوز که میان سالهای ۱۱۰۴ تا ۱۴۰۸ میلادی در شرق آناتولی و شمال سوریه و عراق حکمرانی کردهاند، که شامل دو شاخهٔ ماردین و هارپوت بودند.
شماری از آنها بر ایالاتی از ایران حکومت کردند از قبیل:
خانات ارتقیه (ترکی: آرتوقلو بیلیغ) (۱۱۰۱–۱۳۱۲م.) که نخستین حکمران آنها ارتق است؛ که بر دیاربکر و مدتی بر حلب و ماردین حکومت میکردند.
نخستین حاکم این دودمان نجمالدین غازی ارتق نام داشت که به عنوان پایهگذار هر دو شاخه نیز شناخته میشود. پدر وی که اکسوک نام داشت، ابتدا یکی از ژنرالهای آلپ ارسلان بوده و سپس به عنوان ژنرال امیر سلجوقی دمشق به نام تتش درآمد. معروفترین فرمانروای دودمان آلارتق، قره ارسلان بن غازی نام داشت که حوزهٔ حکومتی وی از شرق آناتولی تا غرب شامات و نیز فلسطین را شامل میشد. پسر وی نورالدین ارتق با قلج ارسلان دوم سلطان سلجوقیان روم جنگید که بعدها منجر به قرارداد صلح میانشان شد.[۳] این دودمان در سدهٔ ۱۴ میلادی جای خودش را به دودمانهای آققویونلو و قرهقویونلو داد.