آل اَرتُق[۱]
یا ارتقیه[۲]
(ترکی: آرتوقلولار) سلسله‌ای از امرای ترک اوغوز که بین سال‌های ۱۱۰۴ تا ۱۴۰۸ میلادی در شرق آناتولی و شمال سوریه و عراق حکمرانی کرده‌اند؛ که شامل دو شاخه ماردین و هارپوت (خرپوت) بودند.
تعدای از آن‌ها بر ایالاتی از ایران حکومت کردند از قبیل:
خانات ارتقیه (ترکی: آرتوقلو بی‌لیغ) (۱۱۰۱–۱۳۱۲ م) که اولین حکمران آن‌ها ارتق است؛ که بر دیاربکر و مدتی بر حلب و ماردین حکومت می‌کردند.
اولین حاکم این سلسله نجم الدین غازی ارتق نام داشت که به عنوان پایه‌گذار هر دو شاخه نیز شناخته می‌شود. پدر وی که اکسوک نام داشت، ابتدا یکی از ژنرال‌های آلپ ارسلان بوده و سپس به عنوان ژنرال امیر سلجوقی دمشق به نام تتش درآمد. معروفترین حاکم سلسله آل ارتق، قرا ارسلان بن غازی نام داشت که حوزه حکومتی وی از شرق آناتولی تا غرب شامات و نیز فلسطین را شامل می‌شد. پسر وی نورالدین ارتق با قلج ارسلان دوم سلطان سلجوقیان روم جنگید که بعدها منجر به قرارداد صلح مابینشان شد.[۳] این سلسله در قرن ۱۴ میلادی جای خودش را به سلسه‌های آق قویونلو و قرا قویونلو داد.
درگاه ترکیه
