آلبرت اینشتین

«اینشتین» به اینجا تغییرمسیر دارد. برای دیگر کاربردها، اینشتین (ابهام‌زدایی) را مشاهده کنید.

آلبرت اینشتین
متولد	۱۴ مارس ۱۸۷۹ اولم، وورتمبرگ، پادشاهی ورتمبرگ، امپراتوری آلمان
مرگ	۱۸ آوریل ۱۹۵۵ (۷۶ سال) پرینستون، نیوجرسی، ایالات متحده
محل زندگی	آلمان سوئیس ایالات متحده آمریکا
شهروند	آلمان (۱۸۷۹–۱۸۹۶ و ۱۹۱۴–۱۹۳۳) سوئیس (۱۹۰۱–۱۹۵۵) آمریکا (۱۹۴۰–۱۹۵۵)
ملیت	آلمانی
رشته فعالیت	فیزیک
محل کار	اداره ثبت اختراعات سوییس دانشگاه زوریخ دانشگاه چارلز پراگ دانشگاه صنعتی زوریخ دانشگاه لایدن مؤسسه مطالعات پیشرفته مؤسسه کایزر ویلهلم
دلیل شهرت	نسبیت عام، نسبیت خاص، اثر فوتوالکتریک و حرکت براونی
جوایز	جایزه نوبل در فیزیک (۱۹۲۱) مدال فرانکلین (۱۹۳۵) مدال کاپلی
همسر	میلوا ماریچ (ا. ۱۹۰۳–۱۹۱۹) السا لوونتال (ا. ۱۹۱۹–۱۹۳۶)
دین	بی‌دین ندانم‌گرا با دیدگاه معتقد به همه خدایی باروخ اسپینوزا یا اسپینوزیسم
امضا

آلبرت اَینشتَین (به آلمانی: Albert Einstein) (به آلمانی آینشتاین و انگلیسی آینستاین) (زاده ۱۴ مارس ۱۸۷۹ – درگذشته ۱۸ آوریل ۱۹۵۵) فیزیک‌دان نظری یهودی الاصل آلمانی بود. او بیشتر، به خاطر نظریّه نسبیت و به ویژه برای هم‌ارزی جرم و انرژی (E=mc^۲ که از آشناترین رابطه‌ها در فیزیک بین غیرفیزیک‌دان‌هاست) شهرت دارد. علاوه بر این، او در بسط تئوری کوانتوم و مکانیک آماری سهم عمده‌ای داشت. اینشتین جایزه نوبل فیزیک را در سال ۱۹۲۱ برای خدماتش به فیزیک نظری و به خصوص به خاطر کشف قانون اثر فوتوالکتریک دریافت کرد. او به دلیل تأثیرات چشمگیرش، به عنوان یکی از بزرگ‌ترین فیزیک دانانی شناخته می‌شود که به این جهان پا گذاشته‌اند.

زندگی‌نامه

اینشتین در ۳ سالگی مربوط به سال ۱۸۸۲

اینشتین در ۱۴ سالگی مربوط به سال ۱۸۹۳

آلبرت اینشتین در ۱۴ مارس ۱۸۷۹ میلادی در شهر اولم واقع در ایالت پادشاهی وورتمبرگ آلمان (در ۹۲ کیلومتری اشتوتگارت)، در خانواده‌ای یهودی به دنیا آمد. اولین رد پای مکتوب این خانواده از قرن هفدهم از مردیست به نام «باروخ موزس آینشتاین» که در حوالی دریاچه کنستانس زندگی می‌کرده و تاجر اسب و پارچه بوده. آلبرت حدوداً یک ساله بود که خانواده او به شهر مونیخ نقل مکان کرد. پدر آلبرت، هرمان اینشتین با شراکت برادر خود یک کارگاه لوله‌کشی آب و گاز تأسیس نمود که با موفقیت چشم‌گیری شروع به کار کرد. پس از رونق گرفتن کار، دو برادر در سال ۱۸۸۵ تصمیم گرفتند با همکاری اهل خانواده یک کارخانه تولید لوازم الکتریکی به نام (Elektrotechnische Fabrik J. Einstein & Cie) با گرایش تولید نیروگاه برق برپا کنند و توانستند برای چند شهر در آلمان و ایتالیا نیروگاه برق بسازند.

آلبرت خیلی دیرتر از بچه‌های معمولی، عاقبت در سن سه سالگی شروع به حرف زدن کرد. به دلیل پیشرفت کند کلامی اینشتین، و گرایش او به بی‌توجهی به هر موضوعی که در مدرسه برایش خسته‌کننده بود و در مقابل توجه صرف او به مواردی که برایش جالب بودند باعث شده بود که برخی همچون خدمه منزل آن‌ها، او را کند ذهن بدانند.

اعضای خانواده آلبرت، همگی یهودیهایی لاقید بودند و از همین رو، او در یک مدرسه ابتدایی کاتولیک درس می‌خواند. او با اصرار مادرش آموزش ویولون را فراگرفت. اگرچه او از همان ابتدای کار مشق ویولون را دوست نداشت و در نهایت نیز آن را کنار گذاشت، اما بعدها آرامش عمیق خود را در سونات ویلون موتسارت بدست می‌آورد.

وقتی اینشتین پنج ساله بود، پدرش به او یک قطب‌نمای جیبی نشان داد و اینشتین پی برد که در فضای خالی چیزی بر روی سوزن تأثیر می‌گذارد. او بعدها این اتفاق را یکی از تحول آمیزترین اتفاقات زندگی‌اش توصیف کرد.

در سال ۱۸۸۹، دانشجویی به نام مکس تلمود (بعدها به نام تالمی)، که به مدت شش سال پنجشنبه شب‌ها به منزل خانواده اینشتین می‌آمد، اینشتین را با مهم‌ترین متون علمی و فلسفی آشنا کرد، که از جمله آن‌ها می‌توان به نقد خرد ناب از کانت اشاره کرد. همچنین در اواخر دوران کودکی و اوایل دوران بزرگسالی، دو عموی او با توصیه و تهیه کتاب‌هایی در زمینه علم، ریاضی و فلسفه، به رشد فکری او کمک می‌کردند.

در سال ۱۸۹۴، در پی کسادی کسب و کار خانوادهٔ اینشتین از مونیخ به پاویا- شهری در ایتالیا در نزدیکی میلان - مهاجرت کردند. اینشتین اولین فعالیت علمی خود را با عنوان بررسی وضعیت اتر در زمینه‌های مربوط به مغناطیس، در همان زمان برای یکی از عموهایش می‌نوشت. آلبرت برای تمام کردن درس‌هایش، در مدرسه شبانه‌روزی مونیخ ماند و پس از آنکه تنها توانست یک ترم را تمام کند. در بهار سال ۱۸۹۵ دبیرستان را رها کرده و برای پیوستن به خانواده‌اش رهسپار پاویا شد. یک سال و نیم پیش از امتحانات نهایی، او بدون اطلاع والدینش و با متقاعد کردن مسئولین مدرسه به اینکه به واسطه یک گواهی پزشکی به او اجازه مرخصی بدهند مدرسه را ترک کرد و این بدان معنا بود که اینشتین هیچگونه گواهی در تحصیلات متوسطه کسب نکرد. در همان سال یعنی در سن ۱۶ سالگی، او آزمایش ذهنی که به آیینه آلبرت اینشتین شهرت دارد را انجام داد. او پس از خیره شدن به آیینه، آزمایش کرد که اگر با سرعت نور حرکت کند چه اتفاقی برای تصویرش خواهد افتاد؛ نتیجه‌گیری او مبنی بر اینکه سرعت نور مستقل از بیننده‌اش است، بعدها به یکی از دو فرضیه نسبیت خاص تبدیل شد.

در آزمون ورودی انستیتو تکنولوژی فدرال سوئیس -که امروزه به ای‌تی‌اچ‌زوریخ (ETHZ) شهرت دارد- اگرچه امتیاز آلبرت در بخش ریاضی و علوم عالی شد، اما امتیاز پایین او در بخش ادبیات مانع از قبولی وی شد (فهرست تصورات نادرست متداول را ببینید)؛ پس از آن خانواده‌اش او را به کانتون آرگاو در سوییس فرستادند تا تحصیلاتش را در آنجا به اتمام برساند. پس از آن دیگر معلوم بود که آلبرت آنگونه که پدرش می‌خواست مهندس الکترونیک نخواهد شد. او در آنجا به مطالعه تئوری الکترومغناطیس مشغول شد و در سال ۱۸۹۶ دیپلم خود را دریافت کرد. در این مدت او در منزل خانواده پروفسور یاست وینتلر اقامت کرد و در آنجا به عنوان اولین تجربه عاشقانه، به ماری دختر این خانواده علاقه‌مند شد. مایا، خواهر اینشتین که نزدیکترین همراز او بود بعدها با پسر همان خانواده یعنی پل ازدواج کرد و دوست او نیز یعنی مایکل بسو با دختر دیگر همان خانواده یعنی آنا وصلت کرد. پس از آن اینشتین در ماه اکتبر در مؤسسه فدرال پلی تکنیک ثبت نام کرد و به زوریخ رفت؛ در همین حال ماری نیز برای تدریس به اولسبرگ در سوییس رفت. او در همان سال شهروندی خود در ورتمبرگ را لغو کرد.

روابط شخصی

اینشتین و میلوا ماریچ

اینشتین و السا (الزا)

اینشتین در ۱۹۰۴

در بهار سال ۱۸۹۶، میلوا ماریچ صربستانی که ابتدا در دانشگاه زوریخ در رشته پزشکی آغاز به تحصیل کرده بود، پس از یک ترم به مؤسسه فدرال پلی تکنیک آمد تا در آنجا به عنوان تنها زن در آن سال، در رشته‌ای که اینشتین درس می‌خواند تحصیلات خود را ادامه دهد. در طی سال‌های بعد رابطه ماریچ با اینشتین به یک رابطه عاشقانه تبدیل شد، هرچند که مادر اینشتین به خاطر غیر یهودی بودن، سن بالا و نقص جسمانی ماریچ، به شدت با رابطه آن‌ها مخالف بود. اینشتین در سال ۱۹۰۳ با میلوا ماریچ (Mileva Marić)، ازدواج کرد. قبل از ازدواج رسمی اینشتین با ماریچ، در سال ۱۹۰۲ آن‌ها صاحب یک فرزند دختر به نام لیسرل شده بودند. لیسرل هنگامی متولد شد که ماریچ نزد خانواده خود در صربستان به سر می‌برد و اینشتین در برن سویس. از سرنوشت لیسرل اطلاع چندانی در دست نیست و نظرهای مختلفی در مورد او وجود دارد که هیچ‌کدام ثابت نشده‌اند. پس از ازدواج رسمی، اینشتین و ماریچ صاحب دو فرزند پسر به نام‌های هانس آلبرت و ادوارد شدند. از سال ۱۹۱۴، اینشتین جدا از ماریچ و تنها در برلین زندگی می‌کرده‌است در حالیکه ماریچ و فرزندانش در زوریخ مانده بودند. بیماری اسکیزوفرنی ادوارد پسر اینشتین به شدت وی را عذاب می‌داد، و او بارها گفته بود بهتر بود ادوارد هیچگاه به دنیا نمی‌آمد.

از سال ۱۹۱۲، اینشتین رابطه عاشقانه‌ای با دختر خاله بیوه‌اش (و نوه عموی پدرش) السا اینشتین برقرار کرده بود. او در فوریه سال ۱۹۱۹ از ماریچ طلاق گرفت و در ژوئن همان سال با السا ازدواج کرد. در طی طلاقش از ماریخ، اینشتین به او قول داد که اگر صاحب جایزه نوبل شد، منافع مادی آن را در اختیار ماریچ بگذارد و نهایتاً نیز در سال ۱۹۲۳ این کار را انجام داد.

السا از ازدواج سابقش دو دختر به نام‌های ایلسه و مارگوت داشت اما او و اینشتین صاحب فرزند مشترکی نشدند.

اینشتین دخترخوانده‌های خود را می‌ستود و در نامه‌اش به السا در سال ۱۹۲۴، نوشت:

به اندازه دختر خودم، یا شاید بیشتر، مارگوت را دوست دارم، و کسی چه می‌داند اگر من پدر او بودم چه بچه بداخلاقی از وی پدید می‌آمد.

این نامه‌ها به عنوان شاهدی برای تکذیب ادعاها در مورد بی‌مهری اینشتین به خانواده‌اش به کار رفته‌است. پس از مهاجرت به آمریکا در سال ۱۹۳۳، در سال ۱۹۳۵ السا مبتلا به بیماری کبد و قلب شد و در دسامبر ۱۹۳۶ درگذشت.

کار

پس از فارغ‌التحصیل شدن از دانشگاه، اینشتین نتوانست شغلی دانشگاهی پیدا کند. برخی از مورخان گرایش‌های ضدیهودی را در ناکامی اینشتین در پیدا کردن شغل دخیل می‌دانند. پدر یکی از همکلاسی‌هایش به او کمک کرد تا در یکی از دفاتر ثبت اختراع در سوئیس در سال ۱۹۰۲ استخدام شود. پس از انتشار نظریه نسبیت خاص (۱۹۰۵) و نظریه نسبیت عام (۱۹۱۵)، اینشتین به شهرت و اعتبار دست یافت و در دانشگاه‌های متعددی به تدریس و تحقیق پرداخت. اینشتین تا سال ۱۹۳۲ مدیر انستیتوی فیزیک کایزر ویلهلم برلین آلمان و استاد یکی از دانشگاه‌های برلین (Humboldt University of Berlin) بود. در این سال او ابتدا چندین ماه در دانشگاه پرینستون به سر برد و سپس به دلیل قدرت‌گیری نازی‌ها در سال ۱۹۳۳، تصمیم گرفت که به آلمان برنگردد. در سال ۱۹۳۳ او شغلی در مؤسسه مطالعات پیشرفته پرینستون بدست آورد و در حدود ۱۹۳۵ تصمیم گرفت که به‌طور درازمدت در آمریکا بماند.

اینشتین و بمب اتمی

اینشتین و رابرت اوپنهایمر

در سال ۱۹۳۹ گروهی از فیزیک‌دان‌های مجارستانی از جمله لئو زیلارد که به آمریکا مهاجرت کرده بود، به دولت ایالات متحده آمریکا در مورد برنامه نازی‌ها در مورد بمب اتمی هشدار دادند، اما سخنان آن‌ها مورد توجه قرار نگرفت. در تابستان سال ۱۹۳۹ و چند ماه پیش از جنگ جهانی دوم، لئو زیلارد نامه‌ای برای روزولت، رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده تهیه کرد و از اینشتین خواست که نامه را امضاء کند. زیلارد نسبتاً گمنام بود، اما اینشتین به واسطه نظریه‌های نسبیت و جایزه نوبل، شخص مشهوری به‌شمار می‌رفت. آن‌ها در این نامه از او توجه به این مسئله را درخواست نمودند. در این نامه، همچنین از روزولت خواسته شده بود تا به پژوهش در زمینهٔ انرژی هسته‌ای و واکنش‌زنجیره‌ای اهمیت بیشتری داده شود. این نامه را نقطه شروع پروژه منهتن برای ساخت بمب اتمی می‌دانند.

اینشتین، یک سال قبل از مرگش به دوست قدیمی‌اش لینوس پاولینگ گفت "من یک اشتباه بزرگ در زندگی مرتکب شدم؛ وقتی نامه‌ای را که ساخت بمب اتمی را به روزولت توصیه می‌کرد امضا کردم. اما یک دلیل برای این کار وجود داشت؛ خطر ساخت این بمب توسط آلمانی‌ها …"

به واسطه فعالیت‌های صلح‌جویانه سابق اینشتین، گرایش‌های چپ‌گرانه وی، و همچنین گزارش‌های مغرضانه و بی‌پایه‌ای که اف‌بی‌آی در مورد ارتباط اینشتین با شوروی دریافت کرده بود، از شرکت او در پروژه منهتن جلوگیری شد.

نظریات

آلبرت اینشتین در ۱۹۲۱

نسبیت خاص

نوشتار اصلی: نسبیت خاص

نسبیت خاص یکی از نظریاتی است که اینشتین مطرح کرده و شامل سه پدیده در سرعت‌های بالا است:

• انقباض طول که کاهش طول جسم در طی حرکت است.
• اتساع زمان که کند شدن زمان است.
• هم‌ارزی جرم و انرژی یا همان E=mc².

نسبیت عام

نوشتار اصلی: نسبیت عام

اینشتین در نوامبر سال ۱۹۱۵ یک سری سخنرانی‌هایی در آکادمی علوم پروس ایراد کرد که در آن نظریه جدید گرانش، موسوم به نسبیت عام را مطرح کرد. او در آخرین سخنرانی‌ای که ایراد کرد معادله‌ای را مطرح کرد که جانشین قانون گرانش نیوتون شد. این معادله بعدها با نام معادله میدان اینشتین شناخته شد که با تنسور اینشتین معرفی می‌شود. * این نظریه قائل به این است که نه تنها کسانی که با یک سرعت ثابت در حرکتند، بلکه تمامی ناظران یکسان و هم ارز هستند. در نسبیت عام، گرانش دیگر نیرو محسوب نمی‌شود (مانند قانون جاذبه نیوتون)، بلکه نتیجه خمیدگی فضازمان است.

به خاطر جنگ، مقالاتی که اینشتین در مورد نسبیت عام چاپ کرده بود، در خارج از آلمان در دسترس نبود. خبر نظریه جدید اینشتین توسط فیزیکدان‌های هلندی هنریک لورنتز و پل ارنفست و همکار آن‌ها ویلم دو سیتر که مدیر رصد خانه لیدن بود، به منجمان انگلیسی زبان در انگلیس و آمریکا رسانده شد. در انگلیس، آرتور استنلی ادینگتون دبیر انجمن نجوم سلطنتی از دوسیتر خواست تا یک سری مقالاتی به زبان انگلیسی به نفع منجمان بنویسد. نظریه جدید او را مجذوب خود ساخته بود و از این رو یکی از مدافعان و مبلغان اصلی نسبیت شد. اغلب منجمان هندسی‌سازی گرانش توسط اینشتین را نمی‌پسندیدند و معتقد بودند پیش‌بینی‌های او در مورد خمیدگی نور و انتقال‌به‌سرخ گرانشی درست از آب درنخواهد آمد. در سال ۱۹۱۷، منجمان رصدخانه ویلسون در کالیفرنیای جنوبی نتایج تحلیل طیف نور را که در ظاهر نشان می‌داد که در پرتو خورشید انتقال‌به‌سرخ گرانشی وجود ندارد، منتشر کردند. در سال ۱۹۱۸، منجمان رصدخانهٔ لیک در شمال کالیفرنیا تصاویری از خورشیدگرفتگی که در ایالات متحده قابل رویت بود گرفتند. پس از پایان جنگ، آن‌ها نتایج بررسی‌های خود را اعلام کردند و مدعی شدند که پیش‌بینی نسبیت عام اینشتین در خصوص خمیدگی نور اشتباه بوده‌است. با این حال آن‌ها به خاطر خطاهای احتمالی فراوان، هیچگاه اقدام به چاپ نتایجی که به دست آورده بودند نکردند.

آرتور استنلی ادینگتون، طی سفرهایی که در ماه مه سال ۱۹۱۹ در زمانی که خورشید گرفتگی در بریتانیا رخ داد، به سوبرال سیارا برزیل و جزیرهٔ پرینسیپ در ساحل غربی آفریقا داشت، اندازه‌گیری خمیدگی گرانشی عدسی نور ستاره را به هنگام عبور از نزدیکی خورشید تحت نظارت داشت و در نهایت به این نتیجه رسید که محل قرار گرفتن ستاره از خورشید دورتر است. این حالت با پیش‌بینی نسبیت عام همخوان بود. ادینگتون اعلام کرد که نتایج به دست آمده پیش‌بینی اینشتین را تأیید می‌کند و روزنامهٔ تایمز در هفتم نوامبر آن سال با انتخاب تیتر زیر تأیید شدن پیش‌بینی نظریه اینشتین را گزارش کرد: ""انقلابی در علم، نظریه‌ای جدید در مورد جهان، ایده‌های نیوتن اعتبار خود را از دست می‌دهد."" ماکس بورن، برنده جایزه نوبل از نسبیت عام به عنوان ‹‹ بزرگ‌ترین دستاورد و شاهکار تفکر بشری در مورد طبیعت›› برشمرد و پل دیراک نیز که یکی از برندگان جایزه نوبل است، از آن به عنوان ‹‹ بزرگ‌ترین اکتشاف علمی آن زمان›› یاد کرد. این اظهار نظرها و تبلیغات متعاقب از آن، باعث شهرت اینشتین شد.

با این حال باز هم برخی از دانشمندان به دلایل مختلفی که شامل دلایل علمی (مخالفت با تفسیر اینشتین از آزمایش‌های انجام شده، اعتقاد به اتر یا ضرورت وجود ملاک مطلق) و دلایل روانی - اجتماعی (محافظه کاری، یهود ستیزی) - می‌شد، نظریات اینشتین را نمی‌پذیرفتند. به نظر اینشتین، اغلب مخالفت‌هایی که با نظریه او می‌شد، از جانب آزمایش باورانی بود که درک ناچیزی از نظریه مطرح شده داشتند.

شهرتی که اینشتین بعد از چاپ مقاله ۱۹۱۹ دست آورده بود، باعث شد بسیاری از دانشمندان نسبت به او ابراز نفرت و انزجار کنند و نفرت و انزجار برخی از آن‌ها حتی تا دهه ۳۰ نیز ادامه یافت. مباحث زیادی در مورد ابراز انزجار نسبت به شهرت و معروفیت اینشتین وجود دارد، به‌ویژه در میان آن دسته از فیزیک‌دانان آلمانی که بعدها جنبش ضد اینشتینی ‹‹دویچه فیزیک›› را در مقدمه Klaus Hentschel به معنای ‹‹ فیزیک و سوسیالیسم اجتماعی›› به راه انداختند اینشتین در ۳۰ مارس سال ۱۹۲۱، یعنی همان سالی که برنده جایزه نوبل شد، برای ایراد سخنرانی در مورد نظریه جدید نسیبت به نیویورک رفت. اگرچه امروزه اینشتین به خاطر فعالیتهایش در مورد نسبیت شهرت یافته، اما جایزه نوبل به خاطر کارهای او در مورد اثر فوتوالکتریک به او اعطا شد، چرا که در مورد نسبیت عام در آن زمان هنوز اختلاف نظر وجود داشت. هیئت نوبل به این نتیجه رسیدند که اشاره به آن نظریه اینشتین در نوبل که اختلاف نظر و مخالفت در مورد آن کمتر است، بیشتر مورد قبول جامعه علمی واقع خواهد شد.

تفسیر کوپنهاگی

اینشتین و نیلز بور در طول دهه ۱۹۲۰ بر سر نظریه کوانتوم اختلاف دارند. این عکس توسط پاول ارنفست در دسامبر سال ۱۹۲۵ در خلال سفر وی به لایدن گرفته شده‌است.

اینشتین و نیلز بور در بروکسل

در سال ۱۹۰۹ اینشتین در حضور جمعی از فیزیکدانان، مقاله‌ای تحت عنوان (Über die Entwicklung unserer Anschauungen über das Wesen und die Konstitution der Strahlung) ‹‹ شکل‌گیری نظریات و عقاید ما در مورد اجزای سازنده و ماهیت انرژی تابشی›› درمورد تاریخ نظریه اتر و مهم‌تر از آن در مورد اندازه‌گیری نور ارائه کرد. اینشتین در این مقاله و مقاله‌ای که پیش از آن در سال ۱۹۰۹ ارائه کرده بود، نشان داد که کوانتوم انرژی که توسط ماکس پلانک مطرح شده، نیز حامل مقدار حرکت مشخص و معینی بوده و از بسیاری جهات به گونه‌ای عمل می‌کرد که گویی آن‌ها ذرات مستقل و خاصی بوده‌اند. این مقاله نشانگر ارائه مفهوم جدید و بی‌سابقه فوتون بود (اگرچه این اصطلاح چندین سال بعد و طی مقاله‌ای به سال ۱۹۲۶ توسط گیلبرن لوئیز مطرح شد). حتی مهم‌تر از آن این است که اینشتین نشان داد که نور می‌بایست به‌طور هم‌زمان یک موج و یک ذره باشد. اینشتین همچنین بدرستی پیش‌بینی کرد که فیزیک در آستانه انقلابی قرار داشت که ایجاب می‌کرد آن‌ها این ماهیتهای دوگانه نور را یکسان و واحد سازند. با وجود این، پیشنهاد خود او برای راه حل یعنی اینکه هم‌ارزی‌های مطرح شده توسط جیمز ماکسول برای میدانهای الکترومغناطیسی تعدیل شوند تا زمینه برای راه حلهای موجی که با غرایب میدانی عجین هستند، فراهم شود، هیچگاه بسط و توسعه نیافت. این در حالی است که این پیشنهاد بر نظریات ‹‹ موج آزمایشی›› ‹‹ لوئیز دی بروگلی›› در ارتباط با مکانیک کوانتوم تأثیر داشته‌است.

جبر باوری

با نشستن نظریه جدید مکانیک کوانتوم به جای نظریه کوانتوم اولیه که از اواسط دهه ۳۰ قرن ۲۰ آغاز شد، اینشتین اعتراضات خود را نسبت به تفسیر کپنهاکی از هم‌ارزی‌های جدید مطرح کرد. مخالفت و اعتراض اینشتین در این باره تا آخر عمرش ادامه یافت. به باور اکثریت افراد علت این مخالفت و اعتراض این بوده‌است که اینشتین فردی جبر باور و انعطاف‌ناپذیر بوده‌است. آن‌ها به نامه‌ای اشاره می‌کنند که اینشتین در سال ۱۹۲۶ به ماکس بورن نوشته و در آن آورده‌است:

مکانیک کوانتوم قطعاً مخالف آن چیزی است که تاریخ همیشه ما را به آن می‌خواند. اما صدایی از درون به من می‌گوید که این هنوز چیز حقیقی نیست. نظریه چیزهای زیادی می‌گوید، اما هرگز ما را گامی به راز آن قدیمی‌ترین نزدیک نمی‌کند. من به هر حال معتقد هستم که خداوند تاس نمی‌ریزد.

در جواب به این نوشته، نیلز بوهر که در مورد نظریه کوانتوم با اینشتین اختلاف نظر شدیدی داشت، خطاب به اینشتین چنین گفت:

از تعیین تکلیف کردن برای خدا دست بکش

مناظرات بوهر- اینشتین در مورد جنبه‌های اساسی مکانیک کوانتوم در کنفرانس‌های سولوای انجام می‌شد. بخش مهم دیگری از دیدگاه اینشتین مقاله مشهوری است که در سال ۱۹۳۵ توسط اینشتین، پودولسکی و روزن نوشته شد. به زعم برخی فیزیک دانان این مقاله یکی دیگر از مواردی است که این نظریه را تقویت می‌کند که اینشتین جبر باور بوده‌است.

البته جا دارد از نظر کاملاً متفاوت اینشتین در مورد ارتودوکسی کوانتوم دفاع کرد. خود اینشتین گفته‌های بیشتری در این زمینه منتشر کرد و اظهار نظر گیرایی و قاطعانه‌ای توسط یکی از هم عصران او، یعنی ولفگانگ پاولی صورت پذیرفت. نقل قولی با مضمون ‹‹ خداوند نرد بازی نمی‌کند›› که در بالا به آن اشاره شد، در ابتدای کار اینشتین و توسط او مطرح شده بود، اما بیانیه‌ها و گفته‌هایی که بعدها از اینشتین داریم حول موضوعات دیگری می‌چرخد. نقل قول وولف گانگ به شرح ذیل است:

.. من نمی‌توانستم در آن زمان که شما در مورد اینشتین در نامه‌ای یا دست‌نوشته‌ای صحبت می‌کردید، او را شناسایی کنم. به نظرم چنین می‌آمد که شما یک اینشتین احمق برای خود ترسیم کرده‌اید و با کبکبه و دبدبه خاصی او را به زمین کوبیده‌اید. به‌ویژه آنکه اینشتین مفهوم جبر باوری را آنگونه که شماها مطرح می‌کنید، اساسی و بنیادین در نظر نمی‌گرفته‌است؛ (همان‌طور که خودش به کرات این موضوع را برای من بازگو کرده‌است). او با استدلال می‌گوید که برای پذیرش نظریات معیارهایی را به کار می‌بندد. سؤال این است که ‹‹آیا این به‌غایت جبر باورانه است؟ ...» او خیلی هم از دست تو ناراحت نبود، فقط می‌گفت تو آدمی هستی که به گفته‌های کسی گوش نمی‌دهی.

.
(emphasis due to Pauli)

نقص و واقع گرایی

بسیاری از اظهار نظرات بیان‌شده توسط اینشتین حکایت از اعتقاد او به ناقص بودن مکانیک کوانتوم است. این مسئله برای نخستین‌بار در مقالهٔ مشهوری که در سال ۱۹۳۵ توسط اینشتین، پودولسکی و روزن به نام پارادوکس EPR نوشته شد، مطرح گردید. و برای بار دوم در کتابی تحت عنوان آلبرت اینشتین، فیلسوف - دانشمند به سال ۱۹۴۹ عنوان شد. . The "EPR" مقاله تحت عنوان آیا توصیف مکانیکی کوانتوم و واقعیت فیزیکی را می‌توان کامل در نظر گرفت؟ بود و در آن چنین نتیجه‌گیری شد: از آنجایی ما نشان داده‌ایم که عملکرد موج توصیف کاملی از واقعیت فیزیکی را به دست نمی‌دهد، ما این سؤال را که آیا چنین توصیفی وجود دارد یا خیر حل نشده و بی پاسخ رها کردیم. با این حال، به اعتقاد ما چنین نظریه‌ای ممکن و میسر است. اینشتین پیشنهاد آزمایشی جالب توجهی را را ارائه می‌کند که تا حدودی با گربه شرودینگر مشابه‌است. او با پرداختن به موضوع متلاشی شدن رادیواکتیوی اتم کار خود را آغاز می‌کند. اگر کسی با یک اتم غیر متلاشی نشده کار خود را آغاز کند و منتظر وقفه زمانی خاصی باشد، در آن صورت نظریه کوانتوم این احتمال را می‌دهد که آن اتم دستخوش متلاشی شدن رادیواکتیوی قرار گرفته و دچار تغییر شده‌است. بدین ترتیب، اینشتین روش ذیل را به عنوان راهی برای پی بردن به متلاشی شدن مفروض می‌دارد:

به جای آنکه یک سیستمی را مورد نظر قرار دهند که تنها از یک اتم رادیواکتیوی (و روند تغییرو دگرگون آن) تشکیل شده، شما سیستمی را در نظر می‌گیرید که همچنین شامل راهی برای اندازه‌گیری تغییر و تحول رادیواکتیوی است. من‌باب مثال، یک شمارگر گایگر که دارای مکانیسم ثبت خودکار است. بگذارید که به آن یک باریکه ثبت اضافه کنیم که با مکانیسم کوکی به حرکت در آید و روی آن با حرکت شمارگر علامتی گذاشته شود. بله، از منظر مکانیک کوانتوم این سیستم جمعی بسیار پیچیده‌است و فضای پیکر بندی آن دارای گستره زیادی است. اما اگر قرار باشد به این سیستم مجعی از منظر مکانیک کوانتوم پرداخته شود، اساساً اعتراضی بر آن وارد نیست. در اینجا نیز نظریه احتمال هر یک از پیکربندی‌ها تمامی مختصات را برای هر لحظه در هر بار در نظر می‌گیرد. اگر کسی تمامی پیکربندی‌های مختصات را در نظر بگیرد، برای یک زمان طولانی در مقایسه با زمان متوسط متلاشی شدن هر یک از اتم‌های رادیواکتیو، (دست کم) یک نشانه - ثبت روی باریکه کاغذی پدیدار خواهد شد. برای نیل به مختصات - پیکربندی وضعیت خاصی از نشانه باید روی باریکه کاغذی مطابقت و همخوانی داشته باشد. اما، تا آنجا که این نظریه، نشان می‌دهد تنها احتمال نسبی مختصات-پیکربندی قابل تصور است، این نظریه همچنین، بی‌آنکه مکان و موقعیت مشخص و معینی برای نشانه قائل باشد، احتمالات نسبی برای وضعیتهای نشانه بر روی باریکه کاغذی را می‌پذیرد.

اینشتین هیچگاه نسبت به روش‌ها و افکار احتمالی و نیز در مورد آن‌ها بی اعتناء نبود و آن‌ها را رد نمی‌کرد. خود اینشتین یکی از متخصصان آمار بود. , که از تحلیل آماری در کارهایش در ارتباط با پیشنهاد براون و مقالاتی که پیش از سال ۱۹۰۵ به چاپ رسیده بود، استفاده می‌کرد. اینشتین حتی وحدت گیبز را کشف کرده بود. مع‌هذا، بنا به گفته اکثر فیزیکدان‌ها او بر این باور بود که بی علت انگاری یکی از معیارها برای مطرح کردن اعتراض قاطعانه به نظریه فیزیکی است. دلیلی که پولی ارائه می‌کند در تضاد با این باور است، و گفته‌های خود اینشتین بیانگر آن است که او بر عدم تکامل به مثابه دغدغه اصلی خود تمرکز و تأکید داشت.

جان استوارت بل در تحقیقاتی که در مورد اینشتین، پودولسکی و روزن انجام داد، به نتایج جالب توجه (تئوری بل) و نابرابری بل بیشتری دست یافت. بر اساس تحلیل EPR در مورد عقاید و تفکراتی که در خصوص نتایج قابل استنتاج از این مسئله بیان شده، تفاوت و اختلاف وجود دارد. به زعم بل، نامکانی کوانتوم محرز شده‌است؛ این در حالی است که دیگران قائل به مرگ علیت باوری هستند.

نظریه میدان یکنواخت

نوشتار اصلی: نظریات میدان یکنواخت کلاسیک

پس از شرح و بسط نظریه نسبیت، تلاش‌های تحقیقاتی اینشتین عمدتاً شامل یک سری اقدامات جهت تعمیم نظریه نیروی جاذبه بود که به منظور یکپارچه ساختن و آسان‌سازی قانون فیزیک، به ویژه نیروی جاذبه و الکترومغناطیس بود. او در سال ۱۹۵۰ به تشریح این کار پرداخت، و در یک مقاله علمی آمریکایی از آن تحت عنوان نظریه میدان یکنواخت یاد کرد. راهنما و الهام بخش اینشتین این نظر و عقیده بود که یک منبع واحد برای کل قوانین فیزیکی وجود دارد.

اینشتین در تحقیقاتش در مورد نظریه نسبیت عام به‌طور فزاینده‌ای منزوی و از دیگران جدا شد و تلاش‌های او در نهایت عقیم و بی‌نتیجه بود. بویژه، اینشتین در پیگیری وحدت نیروهای اساسی، به‌طور کل کارهای انجام شده در جامعه فیزیک را نادیده گرفت (و بالعکس)؛ به ویژه کشف نیروی هسته‌ای قوی و نیروی هسته‌ای ضعیف که تا حدود ۱۹۷۰؛ یعنی ۱۵ سال پس از مرگ اینشتین به‌طور مستقل شناخته نشده بود. هدف اینشتین از یکپارچه‌سازی قوانین فیزیک تحت لوای یک الگوی واحد هنوز هم برای نظریه یکپارچه‌سازی بزرگ به قوت خود باقی است.

ویژگی‌های شخصی

انیشتین در نوازندگی ویلون مهارت داشت. وی از کودکی تلاش داشت تا برای شمار بیشتری از همنوعان خود و به‌ویژه کسانی که در دور و بر او می‌زیسته‌اند سودمند باشد. ویژگی دوم او ذوق هنری او بود که انیشتین را وامی‌داشت که نه تنها اندیشه کلی مومی خود را به شیوه‌ای روشن و منطقی سازمان دهد بلکه روش سازمان‌دهی و بهینه‌سازی آن‌ها نیز به شیوه‌ای باشد که هم خود او و هم مستمعان، از دید جهان‌شناسی لذت برند. هدف انیشتین این بود که فضای مطلق را از فیزیک براندازد، نظریه نسبیت ۱۹۰۵ که در آن اینشتین فقط به حرکت راستخط یکسان پرداخته بود اینشتین با کمک از اصل تعادل پدیده‌های جدیدی را در گفتگوی نور پیش‌بینی کند که قابل مشاهده بوده‌اند و می‌توانست درستی نظریه نوین او را از دید تجربی تأیید کرد.

دیدگاه مذهبی

نوشتار اصلی: دیدگاه‌های مذهبی آلبرت آینشتاین

او بی‌دین بود و به گفته خودش به همه‌خدایی باروخ اسپینوزا یا اسپینوزیسم معتقد بود اما به خدای شخصی معتقد نبوده بلکه آن را نقد می‌کرد. او همچنین خودش را ندانم‌گرا معرفی می‌کرد در حالی که خودش را از برچسب آتئیست مجزا دانسته و ترجیح می‌داد که همان‌طور که خودش می‌گوید «یک دیدگاه انسانی نسبت به ضعف هوش ادراکی ما انسان‌ها دربارهٔ درک طبیعت و وجود خودمان» داشته باشد.

به گزارش گاردین و دویچه‌وله، در نامه‌ای از آینشتاین که از یک کلکسیون شخصی در لندن به مزایده گذاشته شد به قیمت ۳ میلیون دلار، وی ادیان و مذاهب را «خرافات بچگانه» صدا می‌کند و با انتشار این نامه مشاجره‌های طولانی که بین طرفداران و مخالفان دین دربارهٔ گفتاورد وی «علم بدون دین لنگ است و دین بدون علم کور است» مطرح بود به پایان رسید.

دیدگاه‌های سیاسی

کاریکاتوری از انیشتین، کسی که بالهای صلح‌طلبی خودش که روی آن‌ها نوشته «صلح‌طلبی غیرمقاومتی» را کنار انداخته، در کنار یک ستون راهنما با عنوان «صلح جهانی» ایستاده، در حال بالا زدن آستین‌هایش است و یک شمشیر با عنوان «آماده‌باشیدگی» را در دست دارد. (اثر کارلس مکالی ‏(en)‏، ۱۹۳۳) این کاریکاتور دربارهٔ سالی است که به دلیل روی کار آمدن نازیسم، وی می‌خواست به جای آلمان به بلژیک برگردد اما در بین راه مطلع شد که کلبه روستایی آن‌ها توسط نازی‌ها غارت شده و قایقش هم ضبط شده‌است و به دنبال آن وی بلافاصله تابعیت آلمانی خودش را باطل کرد و نازی‌ها هم قایقش را فروخته و کلبه‌اش را به کمپ جوانان هیتلری تبدیل کردند.

اینشتین خود را یک صلح‌طلب و بشردوست و در سال‌های بعد یک سوسیال دموکرات متعهد قلمداد می‌کرد. او گفته‌است که :

از نظر من نگرش گاندی روشن‌بینانه‌ترین نگرش در میان تمامی سیاست‌مداران زمان ماست. باید تلاش کنیم تا با روحیه وی کارها را انجام دهیم، نه آنکه برای نبرد برای آرمان‌هایمان به خشونت متوسل شویم، بلکه باید این کار را به دور از تمامی پلیدی‌ها انجام دهیم.

اینشتین که عمیقاً تحت تأثیر گاندی قرار داشت، بار دیگر در مورد گاندی گفت: «نسل‌های بعدی به سختی باور خواهند کرد که روزگاری چنین موجودی از گوشت و پوست بر روی زمین می‌زیسته‌است.»

گاهی اوقات عقاید اینشتین جنجال‌برانگیز بود. آلبرت اینشتین در مقاله‌ای با نام چرا سوسیالیسم؟ ‏(en)‏ در سال ۱۹۴۹، به توصیف مرحله شکارگری رشد انسان به نقل از تورستن وبلن پرداخته، و از بی‌قانونی جامعه سرمایه‌دار آن زمان، به عنوان منبع پلیدی که باید بر آن فائق آمد نام برده‌است. او با رژیم‌های خودکامه در اتحاد شوروی و دیگر نقاط جهان مخالف بود، و همواره از مزایای سیستم سوسیال دموکرات که ترکیبی از یک اقتصاد برنامه‌ریزی شده توأم با احترام به حقوق بشر بود سخن می‌گفت. اینشتین یکی از بنیان‌گذاران حزب دمکرات آلمان و یکی از اعضای اتحادیه فدراسیون معلمان آمریکا از اتحادیه‌های وابسته به فدراسیون کارگران آمریکا - کنگره سازمان‌های صنعتی بود.

اینشتین دخالت بسیاری در جنبش حقوق مدنی داشت. او یکی از دوستان نزدیک پل رابسون در طول بیش از ۲۰ سال بوده‌است. اینشتین یکی از اعضای چندین گروه طرفدار حقوق بشر از جمله بخش پرینستون انجمن ملی پیشرفت رنگین‌پوستان (NAACP) بود که رهبری بسیاری از جنبش‌های آن را پل رابسون بر عهده داشت. او به همراه پل رابسون ریاست «نهضت پایان زجرکشی در آمریکاً را بر عهده داشت. زمانی که دبلیو. ای. بی. دوبویس در دهه هشتاد عمر خود در طول دوره مک‌کارتی به نحوی جاهلانه متهم به جاسوسی برای کمونیست‌ها شد، اینشتین اعلام کرد داوطلبانه حاضر است به عنوان یکی از شهودی که به نفع وی شهادت می‌دهد در جلسه دادگاه حاضر شود. بلافاصله پس از آنکه اعلام شد اینشتین قرار است در جایگاه شهود قرار گیرد این پرونده رد شد. اینشتین گفته‌است «نژادپرستی بزرگ‌ترین بیماری آمریکاست».

اف‌بی‌آی پرونده‌ای ۱۴۲۷ صفحه‌ای در مورد فعالیت‌های اینشتین داشت و توصیه می‌کرد که به موجب قانون اخراج بیگانگان از مهاجرت اینشتین به آمریکا ممانعت شود، این اداره اینشتین را متهم به «اعتقاد به اصلی خاص و پیروی و تبلیغ و تدریس آن می‌دانست که از نظر قانون، و به اعتقاد دادگاه‌ها، منجر به ' ایجاد هرج و مرجطلبی و ایجاد دولتی می‌شد که تنها به اسم دولت'» «نامیده می‌شد. آنان همچنین اینشتین را متهم به» «عضویت، حمایت مالی، یا وابستگی به سی و چهار جبهه کمونیست در بین سال‌های ۱۹۳۷ و ۱۹۵۴» «و» «نیز رهبری افتخاری سه سازمان کمونیستی»" کردند. بسیاری از اسناد این پرونده عمدتاً توسط گروه‌های سیاسی غیرنظامی به اف‌بی‌آی تحویل شد، و خود اف‌بی‌آی آن‌ها را تهیه نکرده بود.

اینشتین با دولت‌های مستبد مخالف بود، و به همین دلیل (و به خاطر یهودی بودن)، با رژیم نازی نیز مخالف بوده و بلافاصله پس از آنکه این رژیم به قدرت رسید از آلمان گریخت. هم‌زمان، کارل اینشتین خواهرزاده هرج‌ومرج‌طلب او، که دارای بسیاری از عقاید اینشتین بود، سرگرم جنگ با فاشیست‌ها در جنگ داخلی اسپانیا بود. اینشتین ابتدا با تولید بمب اتم موافق بود، هدف وی اطمینان یافتن از این نکته بود که هیتلر زودتر به سلاح اتمی دست نیابد. او با ارسال نامه خطاب به رئیس‌جمهور روزولت (به تاریخ ۲ اوت ۱۹۳۹، پیش از آغاز جنگ جهانی دوم، که احتمالاً توسط لئو زیلارد نوشته شده بود دولت آمریکا را تشویق به آغاز برنامه‌ای برای تولید سلاح هسته‌ای کرد. روزولت با ایجاد کمیته‌ای برای بررسی استفاده از اورانیوم به عنوان سلاح به این نامه پاسخ گفت، و چند سال بعد پروژه منهتن جایگزین این کمیته شد.

اما پس از جنگ، اینشتین برای خلع سلاح هسته‌ای و تشکیل یک دولت جهانی مبارزه کرد:

من نمی‌دانم چگونه جنگ سوم جهانی به وقوع خواهد پیوست، اما می‌دانم که مردم در جنگ جهانی چهارم با چوب و سنگ به جنگ هم می‌روند.

اسکناس شکل جدید اسرائیل در سال ۱۹۶۸ با تصویر اینشتین

صهیونیسم

اینشتین حامی سرشناسی هم برای صهیونیسم کارگری و هم برای تلاشهای پیش برنده همکاری یهودی-عربی بود. او در زمان قیومیت بریتانیا بر فلسطین از ایجاد وطن ملی یهودی حمایت می‌کرد ولی در ابتدا مخالف ایده یک دولت یهودی دارای مرز، یک ارتش و درجه‌ای از قدرت دنیوی بود.

آلبرت اینشتین و همسرش الزا در این عکس به همراه رهبران صهیونیست، حییم وایزمن، رئیس‌جمهور آینده اسرائیل، همسرش دکتر وره وایزمن، مناحیم اوسیسکین، و بن-زایان موسینسن به هنگام ورود به نیویورک در سال ۱۹۲۱ دیده می‌شوند.

اینشتین در سال ۱۹۳۹ کتابی نیز به نام «دربارهٔ صهیونیسم»(About Zionism) نوشت. او پس از سفر به آمریکا به سخنرانی‌هایش به نفع صهیونیسم ادامه داد. اینشتین در یک سخنرانی در هتل کومودور نیویورک، به مردم گفت «آگاهی من از ماهیت اصلی یهودیت با عقیده یک کشور یهودی دارای مرز، ارتش، و درجه‌ای از قدرت دنیوی هر چقدر هم که متعادل باشد، مخالف است. من نگران آسیب داخلی هستم که یهودیت متحمل آن خواهد شد». او همچنین یک نامه سرگشاده منتشر شده در نیویورک تایمز این نامه مناخیم بگین و حزب ملی‌گرای هروت را خصوصاً برای برخورد نامناسب با بومیان عرب در جریان دیر یاسین که توسط نفراتی از ایرگون و لحی انجام پذیرفت محکوم کرد.

علی‌رغم این نگرانی‌ها، او در تأسیس دانشگاه عبری در اورشلیم، فعالیت بسیاری کرد و در سال (۱۹۳۰) کتابی با عنوان «در مورد صهیونیسم: مجموعه مقالات و سخنرانی‌های استاد آلبرت اینشتین» ، منتشر کرد و مقالات خود را وقف آن دانشگاه کرد.

در سال ۱۹۵۲ و پس از درگذشت حییم وایزمن، عزرائیل کارلیباخ، روزنامه‌نگار پرنفوذ اسرائیلی در نامه‌ای به آلبرت اینشتین پیشنهاد داد که مقام رئیس‌جمهوری اسرائیل را بپذیرد، اما اینشتین این پیشنهاد را نپذیرفت و گفت که فاقد توانایی لازم برای این کار است؛ و به بهانه اشتغالات علمی از پذیرش این مسئولیت سر باز زد.

آلبرت اینشتین از ۱۹ اوت، ۱۹۴۶، با اعلام تشکیل بنیاد آموزش عالی آلبرت اینشتین ارتباط نزدیکی با طرح‌هایی داشت که مطبوعات از آن تحت عنوان «یک دانشگاه همگانی یهودی» نام می‌برد،

اما وی در ۲۲ ژوئن، ۱۹۴۷، از حمایت از این بنیاد دست برداشت و با استفاده از نامش در این بنیاد مخالفت کرد. این دانشگاه در سال ۱۹۴۸ با نام دانشگاه برندیس افتتاح شد.

اینشتین، به همراه آلبرت شوایتزر و برتراند راسل، علیه آزمایش هسته‌ای و بمب اتم مبارزه کردند. اینشتین به عنوان آخرین اقدام عمومی خود، تنها چند روز پیش از مرگ، بیانیه راسل-اینشتین را امضاء کرد، که این اقدام وی منجر به برگزاری کنفرانس پوگواش در مورد علوم و امور جهان شد.

تابعیت

اینشتین در آلمان به دنیا آمد. وی در ۱۷ سالگی، در ۲۸ ژانویه ۱۸۹۶ با تأیید پدرش خواستار خروج از تابعیت آلمانی خود شد و تا پنج سال یک بی‌تابعیت بود. در ۲۱ فوریه ۱۹۰۱ تابعیت سوئیس را به دست آورد و تا پایان عمر یک شهروند سوئیس بود. اینشتین در ۱۹۱۴ یعنی زمانی که وارد خدمات اجتماعی پروس شد به تابعیت پروس درآمد، اما به دلیل موقعیت سیاسی و آزار و اذیت یهودیان در آلمان نازی، او خدمات اجتماعی را در مارس ۱۹۳۳ رها کرد و در نتیجه تابعیت پروس (آلمان) را نیز از دست داد. در ۱ اکتبر ۱۹۴۰ اینشتین تابعیت ایالات متحده آمریکا را به دست آورد. او تا زمان مرگ ۱۸ آوریل ۱۹۵۵ هم تبعه ایالات متحده آمریکا و هم تبعه سوئیس بود. در سال ۱۹۲۶ هم انجمن سلطنتی اخترشناسان بریتانیا مدال طلائی انجمن سلطنتی اختر شناسان در آن سال را به او اختصاص داده بود. در واقع انجمن سلطنتی اختر شناسان بریتانیا در سال میلادی ۱۹۱۹ همراه با پیشنهاد نامزدی اخترشناس انگلیسی آرتور استنلی ادینگتون؛ برای مدال طلای آن سال، اینشتین را نیز برای مدال طلای سال ۱۹۲۰ پیشنهاد کرد، ولی احساسات ملی گرایانهٔ گروهی از اعضای انجمن باعث شد که مدال طلای سال ۱۹۲۰ به کسی داده نشود.

اینشتین در دنیای تفریحات

آلبرت اینشتین تبدیل به موضوع تعدادی رمان، فیلم و نمایش‌نامه، از جمله رمان رمان‌نویس فرانسوی ژان‌کلود کاریر در سال ۲۰۰۵، با نام Einstein S'il Vous Plait (به معنی لطفاً آقای اینشتین)، فیلم بی‌اهمیتی ساخته نیکولاس روگ، فیلم آی‌کیو ساخته فرد شپیسی (در این فیلم والتر متهو نقش اینشتین را ایفا می‌کرد)، رمان «رویاهای اینشتین» نوشته آلن لایتمن، و نمایشنامه طنز «پیکاسو در چابکی خرگوش نوشته استیو مارتین شد. اینشتین همچنین موضوع اپرای بی‌همتای اینشتین در ساحل اثر فیلیپ گلس بود. شخصیت طنز اینشتین موضوع نمایش‌نامه تک بازیگر اد متزگر با نام آلبرت اینشتین: قلندر اهل عمل نیز بود.

اغلب در داستان‌ها از وی به عنوان الگویی برای ترسیم دانشمندان دیوانه و استادان حواس‌پرت استفاده می‌شود، چرا که شخصیت وی و مدل موهایش نمایانگر بی‌قاعدگی، یا حتی دیوانگی است و اغلب مورد تقلید یا اغراق قرار می‌گیرد. فردریک گلدن نویسنده تایم از اینشتین به عنوان تحقق رؤیای یک کاریکاتوریست یاد کرده‌است.

در جشن تولد ۷۲ سالگی اینشتین در سال ۱۹۵۱، آرتور ساسه عکاس یو پی آی تلاش می‌کرد تا وی را متقاعد کند که در برابر دوربین لبخند بزند. اینشتین که این کار را آن روز بارها برای عکاس انجام داده بود، در عوض زبان خود را از دهان خارج کرد. این تصویر به خاطر به تصویر کشیدن تعارض در رفتار یک دانشمند نابغه و سبک سری وی تبدیل به نمادی در فرهنگ عامه شده‌است. یاهو سیریس، یک فیلم‌ساز استرالیایی، این تصویر را به عنوان الهام بین‌المللی برای فیلم بین‌المللی و نابهنگام اینشتین جوان استفاده کرد. این تصویر همچنین در انگلیس به عنوان بخشی از آموزش خوانش پریشی به کار می‌رود، که طی آن مجموعه‌ای از پوسترهای دانشمندان، متفکران و هنرمندان بزرگ به تصویر کشیده شده و ادعا می‌شود (این امر در پوسترها مشخص نشده) که همه آنان مبتلا به خوانش‌پریشی هستند.

اختلال زبان‌آموزی اینشتین

عکسی از اینشتین که در طول سفر او به آمریکا گرفته شده‌است.

در مورد خصیصه کودکی اینشتین در مورد زبان‌آموزی با تأخیر (که خود به عنوان دلیلی در برابر ادعاهای مبنی بر نارسایی آسپرجر به کار می‌رود: شرح بالینی آسپرجر شامل زبان‌آموزی توأم با تأخیر نیست)، شمار معدودی گفته‌اند که اینشتین دارای لالی انتخابی بوده‌است و ممکن است تا زمانی که نتوانسته به صورت کامل جملات را ادا کند از تکلم امتناع کرده باشد. گرچه این مفهوم با طرح یک کمال‌گرای حساس (زمانی که اینشتین شروع به صحبت کرد، قبل از اینکه عبارت را یکجا بگوید ابتدا آن را تکرار کرده و بعد آن را ادا می‌کرد)، همخوانی دارد این امر تا جایی ادامه می‌یابد که لالی انتخابی – به نحوی که امروزه شناخته می‌شود – دیگر به عنوان یک سکوت اختیاری در نظر گرفته نمی‌شود. این اصطلاح به تازگی به افرادی اطلاق می‌شود که در شرایط اجتماعی خاصی قادر به صحبت نیستند. این امر در مورد اینشتین، که تا زمانی که شروع به صحبت کرد اصلاً نمی‌توانست سخن بگوید فاقد کارایی است.

به گفته دکتر استیو پینکر متخصص اعصاب، کالبدشکافی مغز اینشتین نشان می‌دهد احتمال اینکه او، در کودکی، به یک نوع ناشناس‌تر از تأخیر در تکلم که ناشی از رشد غیرعادی و سریع پیش از تولد در ناحیه‌هایی از مغز که مسئول منطق تحلیلی و فضایی است، مبتلا شده باشد زیاد است. در واقع رشد سریع این نواحی از مغز منجر شده‌است مجال کمتری به دیگر کارکردهای مغز که مسئول تکلم هستند اختصاص داده شود. پینکر و دیگران از این فرض برای شرح رشد ناهماهنگ دیگر افراد نابغه که دیر زبان به سخن گشوده‌اند همچون جولیا رابینسون ریاضیدان، آرتور روبین اشتاین و کلارا شومن پیانیست، و ریچارد فاینمن و ادوارد تلر فیزیکدان استفاده کردند، گفته می‌شود این افراد نیز در کودکی بخشی از ویژگی‌های خاص اینشتین، همچون کج‌خلقی زیاد، فردگرایی خشن و نیز علایق شدیداً گزینشی را داشته‌اند. توماس ساول روزنامه‌نگار و اقتصاددان از دید یک غیرآسیب‌شناس با ساخت واژه‌ای در ارتباط با نارسایی – «نارسایی اینشتین» – این مجموعه مشخصات که در درصد محدودی (گرچه میزان محدودیت قابل بحث است) از کودکانی که گرچه دیر زبان به سخن گشوده‌اند اما از نظر تحلیلی تبدیل به افرادی پیشرفته و (علی‌رغم) دخالت‌های گسترده پزشکی از نظر اجتماعی سرشناس دیده‌می‌شود

حقوق معنوی

اینشتین دارایی‌ها، و نیز استفاده از تصویر خود را به دانشگاه عبری در بیت‌المقدس وقف کرده‌است. اینشتین در طول حیات خود از دانشگاه حمایت بسیاری کرده و این حمایت از طریق حق امتیازاتی که از طریق امتیازدهی به فعالیت‌ها دریافت می‌شود ادامه دارد. آژانس روجر ریچمن به عنوان کارگزار دانشگاه عبری صادرکننده پروانه استفاده تجاری از نام آلبرت اینشتین و تصاویر مربوط به وی و دیگر تصاویر شبیه به آن است. این آژانس به عنوان دارنده اصلی پروانه می‌تواند استفاده تجاری از نام اینشتین را که از معیارهای خاصی متابعت نمی‌کند کنترل کند(مثلاً زمانی که نام اینشتین به عنوان یک نشان تجاری به کار می‌رود باید به همراه آن، نشان ™ به کار رود). از ماه مه، ۲۰۰۵، کوربیس آژانس روجر ریچمن را در اختیار گرفت.

افتخارات

پرتره رسمی آلبرت اینشتین بعد از دریافت جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۲۱

آلبرت اینشتین شماری از افتخارات خود را پس از مرگ به دست آورده‌است. به عنوان مثال:

• در سال ۱۹۹۹، تایم اینشتین را مرد قرن نامید.
• همچنین در سال ۱۹۹۹، نظرسنجی گالوپ اینشتین را چهارمین مرد محبوب جهان در قرن بیستم معرفی کرد محبوبترین.
• یونسکو به مناسبت صدمین سال مقالات نسبیت خاص، اثر فوتوالکتریک و اثر براوانی سال ۲۰۰۵ را سال جهانی فیزیک نامید.
• آکادمی ملی علوم تندیس برنز یادبود آلبرت اینشتین را در محوطه مقر این آکادمی، در واشینگتن نصب کرده‌است.

از جمله همنام‌های اینشتین می‌توان به این موارد اشاره کرد:

• واحدی که در نورشیمی مورد استفاده قرار می‌گیرد، اینشتین.
• عنصر شیمیایی ۹۹، اینشتینیوم.
• استروئید ۲۰۰۱ اینشتین.
• جایزه آلبرت اینشتین.
• جایزه صلح آلبرت اینشتین.
• دانشکده پزشکی آلبرت اینشتین دانشگاه یشیوا که در سال ۱۹۵۵ افتتاح شده‌است.
• مرکز پزشکی آلبرت اینشتین در فیلادلفیا، پنسیلوانیا

پس از مرگ

نوشتار اصلی: مغز آلبرت اینشتین

مغز فیزیک‌دان برجسته، آلبرت اینشتین، موضوع پژوهش و جستجوهای بسیاری بوده‌است. مغز او طی هفت و نیم ساعت پس از مرگش از سر او خارج گردید. آلبرت اینشتین به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نابغه‌های قرن بیستم به حساب می‌آمد و دلیل جلب توجه به سوی مغز وی، تلاش برای یافتن رابطه میان کالبدشناسی اعصاب (به انگلیسی: Neuroanatomy) و هوش عمومی یا هوش ریاضیاتی بود. مطالعات انجام گرفته نشان داده‌اند که قسمت‌هایی از مغز که مربوط به صحبت کردن و زبان هستند، کوچکتر و قسمت‌های مربوط به پردازش‌های عددی و فضایی (تجسم) بزرگ‌تر هستند. مطالعات دیگری، نشان‌دهندهٔ بیشتر بودن تعداد یاخته‌های گلیال در مغز اینشتین هستند.

هرچند مغز او از نظر اندازه فرقی با مغز دیگران ندارد و ۱۲۳۰گرم است.

سال ۲۰۱۲ نتیجه پژوهش مفصلی بر روی چهارده عکس منتشر نشده از مغز اینشتین که از «زوایای غیر متعارف» گرفته شده بودند منتشر شد. همچنین در سال ۲۰۱۳ نتیجه پژوهش دانشمندان دانشگاه چین شرقی در شانگهای و دانشگاه ایالتی فلوریدا در آمریکا در نشریه «مغز» منتشر شد. دانشمندان از بررسی عکس‌های منتشر نشده مغز اینشتین (دو عکس از نیم‌کره‌های راست و چپ) متوجه یکی دیگر از تفاوت‌های مغز او با سایرین شدند. این تصاویر نشان می‌دهد که بخشی از مغز به نام جسم پینه‌ای (کورپوس کالوزوم) در اینشتین بسیار بزرگتر از افراد عادی بوده‌است.

جسم پینه‌ای بزرگترین دسته رشته‌های عصبی است که دو نیمکره مغز را بهم وصل می‌کند؛ در واقع مهم‌ترین راهی است که اطلاعات بین دو نیمکره مغز مبادله می‌شوند.

تفاوت‌های مغز اینشتین با دیگران

• بزرگی قشر مغز در جلوی پیشانی (پری فرونتال) که به مهارت‌های شناختی مربوط است.
• بزرگی قشر کناری (پریتال) که به توانایی‌های ریاضی و تجسم فضایی ارتباط دارد
• تراکم زیاد نورون‌ها (سلول‌های عصبی) در لُب پیشانی راست.
• تعداد زیاد سلول‌های نگهدارنده نورون‌ها (گلیال)
• تفاوت ظاهری شکل مغز در اطراف قشرهای حسی و حرکتی
• بزرگتر بودن جسم پینه‌ای (کورپوس کالوزوم)

اینشتین، برخلاف باور پذیرفته‌شده در بین مردم، راست‌دست بود. به نظر می‌رسد که شاهدی برای چپ‌دست بودن او وجود ندارد.

آثار اینشتین

نوشتار اصلی: آثار آلبرت اینشتین

اینشتین در طول حیات خود بیش از پنجاه مقاله علمی منتشر کرد. او همچنین آثار غیرعلمی متعددی نیز منتشر کرده‌است، که از آن جمله می‌توان به «دربارهٔ صهیونیسم» (۱۹۳۰)، «چرا جنگ؟» (۱۹۳۳، به همراه زیگموند فروید)، «جهانی که من می‌بینم» (۱۹۳۴)، و «پس از سال‌های پایانی من» (۱۹۵۰) اشاره کرد.

آثار ترجمه شده به فارسی

• مقالات علمی اینشتین؛ محمود مصاحب، انتشارات پیروز/انتشارات فرانکلین
• نسبیت نظریه خصوصی و عمومی؛ غلامرضا عسجدی، مؤسسه انتشارات امیرکبیر
• فیزیک و واقعیت؛ محمدرضا خواجه‌پور، شرکت سهامی انتشارات خوارزمی
• نسبیت و مفهوم نسبیت؛ محمدرضا خواجه‌پور، شرکت سهامی انتشارات خوارزمی
• تکامل فیزیک؛ به همراه لئوپولد اینفلد، احمد آرام، شرکت سهامی انتشارات خوارزمی
• حاصل عمر؛ ناصر موفقیان، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی
• اینشتین ۱۹۰۵: مجموعهٔ مقاله‌های سال ۱۹۰۵؛ آلبرت اینشتین، ترجمهٔ احمد شریعتی، تهران: دانشگاه الزهراء، ۱۳۸۳ شابک ‎۹۶۴-۶۳۶۶-۵۹-۷

دربارهٔ انیشتین به فارسی

• رنج‌های آلبرت اینشتین؛ آنتونیا والنتین، ترجمه هوشنگ گرمان، انتشارات توکا
• اینشتین؛ ژوزف شوارتز و مایکل مک گینس، ترجمه آرام قریب، مؤسسه نشر و پژوهش شیرازه
• اینشتین در ۹۰ دقیقه؛ جان و مری گریبین، ترجمه مسعود سلطانی، انتشارات ذکر
• زندگی نامهٔ آلبرت اینشتین 'و تاریخ سیاسی و اجتماعی دوران او'؛ فیلیپ فرانک، ترجمه حسن صفاری، انتشارات امیرکبیر

دانستنی‌ها

• انیشتین در زندگی خود هرگز خودرویی نداشت و رانندگی هم نیاموخت.

یادبودها

نوشتار(های) وابسته: کالج پزشکی آلبرت اینشتین

جستارهای وابسته

• دیدگاه‌های مذهبی آلبرت آینشتاین

پانویس

1. ^  ویکی‌پدیای انگلیسی
2. ^  Highfield
3. ^  اینشتین در ۹۰ دقیقه
4. ^  The institute / IPI / Federal Institute of Intellectual Property

منابع

• American Institute of Physics (1996), Einstein-Image and Impact Retrieved on ۲۰۰۶–۰۲–۲۵.
• Bodanis, David (June 2005), Einstein the Nobody Retrieved on ۲۰۰۶–۰۲–۲۵.
• Bolles, Edmund Blair (April, ‎2004), Einstein Defiant: Genius versus Genius in the Quantum Revolution, National Academy Press, ISBN 0-309-08998-0
• Brian, Dennis (1996), Einstein: A Life, New York: John Wiley & Sons, ISBN 0-471-11459-6
• Butcher, Sandra Ionno (March 2005), The Origins of the Russell-Einstein Manifesto
• The new quotable Einstein. Princeton University Press.

پیوند به بیرون

• نامهٔ آلبرت اینشتین به اریک گوتکیند .. در یوتیوب
• انشتین: در زندگی بعدی لوله‌کش خواهم شد
• انیمیشن سخنان آلبرت اینشتین در تشریح نظریه هم‌ارزی جرم و انرژی با استفاده از عکس اتاق کارش و تصویر و صدای ضبط شده او

به این مقاله گوش کنید (اطلاعات/دریافت)

این نوشتار یک پروندهٔ صوتی دارد که در تاریخ ۲۰۱۴–۱۱–۱۹ ایجاد شده‌است، و ممکن است شامل ویرایش‌های بعد از آن نشود. (راهنما)

نوشتارهای صوتی بیشتر

"Einstein" redirects here. For other people, see Einstein (surname). For other uses, see Albert Einstein (disambiguation) and Einstein (disambiguation).

Albert Einstein
Einstein in 1921
Born	(1879-03-14)14 March 1879 Ulm, Kingdom of Württemberg, German Empire
Died	18 April 1955(1955-04-18) (aged 76) Princeton, New Jersey, United States
Residence	Germany, Italy, Switzerland, Austria (present-day Czech Republic), Belgium, United States
Citizenship	Subject of the Kingdom of Württemberg during the German Empire (1879–1896) Stateless (1896–1901) Citizen of Switzerland (1901–1955) Austrian subject of the Austro-Hungarian Empire (1911–1912) Subject of the Kingdom of Prussia during the German Empire (1914–1918) German citizen of the Free State of Prussia (Weimar Republic, 1918–1933) Citizen of the United States (1940–1955)
Education	Federal polytechnic school (1896–1900; B.A., 1900) University of Zurich (Ph.D., 1905)
Known for	General relativity Special relativity Photoelectric effect E=mc2 (Mass–energy equivalence) E=hf (Planck–Einstein relation) Theory of Brownian motion Einstein field equations Bose–Einstein statistics Bose–Einstein condensate Gravitational wave Cosmological constant Unified field theory EPR paradox Ensemble interpretation List of other concepts
Spouse(s)	Mileva Marić (m. 1903; div. 1919) Elsa Löwenthal (m. 1919; died 1936)
Children	"Lieserl" Einstein Hans Albert Einstein Eduard "Tete" Einstein
Awards	Barnard Medal (1920) Nobel Prize in Physics (1921) Matteucci Medal (1921) ForMemRS (1921) Copley Medal (1925) Gold Medal of the Royal Astronomical Society (1926) Max Planck Medal (1929) Member of the National Academy of Sciences (1942) Time Person of the Century (1999)
Scientific career
Fields	Physics, philosophy
Institutions	Swiss Patent Office (Bern) (1902–1909) University of Bern (1908–1909) University of Zurich (1909–1911) Charles University in Prague (1911–1912) ETH Zurich (1912–1914) Prussian Academy of Sciences (1914–1933) Humboldt University of Berlin (1914–1933) Kaiser Wilhelm Institute (director, 1917–1933) German Physical Society (president, 1916–1918) Leiden University (visits, 1920) Institute for Advanced Study (1933–1955) Caltech (visits, 1931–1933) University of Oxford (visits, 1931–1933)
Thesis	Eine neue Bestimmung der Moleküldimensionen (A New Determination of Molecular Dimensions) (1905)
Doctoral advisor	Alfred Kleiner
Other academic advisors	Heinrich Friedrich Weber
Influences	Arthur Schopenhauer Baruch Spinoza Bernhard Riemann David Hume Ernst Mach Hendrik Lorentz Hermann Minkowski Isaac Newton James Clerk Maxwell Michele Besso Moritz Schlick Thomas Young
Influenced	Virtually all modern physics
Signature

Albert Einstein (/ˈaɪnstaɪn/ EYEN-styne; German: [ˈalbɛʁt ˈʔaɪnʃtaɪn] (listen); 14 March 1879 – 18 April 1955) was a German-born theoretical physicist who developed the theory of relativity, one of the two pillars of modern physics (alongside quantum mechanics). His work is also known for its influence on the philosophy of science. He is best known to the general public for his mass–energy equivalence formula $E=mc^{2}$, which has been dubbed "the world's most famous equation". He received the 1921 Nobel Prize in Physics "for his services to theoretical physics, and especially for his discovery of the law of the photoelectric effect", a pivotal step in the development of quantum theory.

Near the beginning of his career, Einstein thought that Newtonian mechanics was no longer enough to reconcile the laws of classical mechanics with the laws of the electromagnetic field. This led him to develop his special theory of relativity during his time at the Swiss Patent Office in Bern (1902–1909). He subsequently realized that the principle of relativity could be extended to gravitational fields, and published a paper on general relativity in 1916 introducing his theory of gravitation. He continued to deal with problems of statistical mechanics and quantum theory, which led to his explanations of particle theory and the motion of molecules. He also investigated the thermal properties of light and the quantum theory of radiation, the basis of laser, which laid the foundation of the photon theory of light. In 1917, he applied the general theory of relativity to model the structure of the universe.

Einstein moved to Switzerland in 1895 and renounced his German citizenship in 1896. After being stateless for more than five years, he acquired Swiss citizenship in 1901, which he kept for the rest of his life. Except for one year in Prague, he lived in Switzerland between 1895 and 1914.

He received his academic diploma from the Swiss federal polytechnic school (later the Eidgenössische Technische Hochschule, ETH) in Zürich in 1900. Between 1902 and 1909 he was employed in Bern as a patent examiner at the Federal Office for Intellectual Property, the patent office. In 1905, called his annus mirabilis (miracle year), he published four groundbreaking papers, which attracted the attention of the academic world. That year, at the age of 26, he was awarded a PhD by the University of Zurich.

He taught theoretical physics for one year (1908/09) at the University of Bern, for two years (1909-11) at the University of Zurich, and after one year at the Charles University in Prague he returned to his alma mater ETH Zurich between 1912 and 1914, before he left for Berlin, where he was elected to the Prussian Academy of Sciences.

In 1933, while Einstein was visiting the United States, Adolf Hitler came to power. Because of his Jewish background, Einstein did not return to Germany. He settled in the United States and became an American citizen in 1940. On the eve of World War II, he endorsed a letter to President Franklin D. Roosevelt alerting FDR to the potential development of "extremely powerful bombs of a new type" and recommending that the US begin similar research. This eventually led to the Manhattan Project. Einstein supported the Allies, but he generally denounced the idea of using nuclear fission as a weapon. He signed the Russell–Einstein Manifesto with British philosopher Bertrand Russell, which highlighted the danger of nuclear weapons. He was affiliated with the Institute for Advanced Study in Princeton, New Jersey, until his death in 1955.

He published more than 300 scientific papers and more than 150 non-scientific works. His intellectual achievements and originality have made the word "Einstein" synonymous with "genius". Eugene Wigner compared him to his contemporaries, writing that "Einstein's understanding was deeper even than Jancsi von Neumann's. His mind was both more penetrating and more original".

Life and career

Early life and education

See also: Einstein family

Einstein at the age of 3 in 1882

Albert Einstein in 1893 (age 14)

Einstein's matriculation certificate at the age of 17, showing his final grades from the Argovian cantonal school (Aargauische Kantonsschule, on a scale of 1–6, with 6 being the highest possible mark). He scored: German 5; French 3; Italian 5; History 6; Geography 4; Algebra 6; Geometry 6; Descriptive Geometry 6; Physics 6; Chemistry 5; Natural History 5; Art and Technical Drawing 4.

Albert Einstein was born in Ulm, in the Kingdom of Württemberg in the German Empire, on 14 March 1879. His parents were Hermann Einstein, a salesman and engineer, and Pauline Koch. In 1880, the family moved to Munich, where Einstein's father and his uncle Jakob founded Elektrotechnische Fabrik J. Einstein & Cie, a company that manufactured electrical equipment based on direct current.

The Einsteins were non-observant Ashkenazi Jews, and Albert attended a Catholic elementary school in Munich, from the age of 5, for three years. At the age of 8, he was transferred to the Luitpold Gymnasium (now known as the Albert Einstein Gymnasium), where he received advanced primary and secondary school education until he left the German Empire seven years later.

In 1894, Hermann and Jakob's company lost a bid to supply the city of Munich with electrical lighting because they lacked the capital to convert their equipment from the direct current (DC) standard to the more efficient alternating current (AC) standard. The loss forced the sale of the Munich factory. In search of business, the Einstein family moved to Italy, first to Milan and a few months later to Pavia. When the family moved to Pavia, Einstein, then 15, stayed in Munich to finish his studies at the Luitpold Gymnasium. His father intended for him to pursue electrical engineering, but Einstein clashed with authorities and resented the school's regimen and teaching method. He later wrote that the spirit of learning and creative thought was lost in strict rote learning. At the end of December 1894, he travelled to Italy to join his family in Pavia, convincing the school to let him go by using a doctor's note. During his time in Italy he wrote a short essay with the title "On the Investigation of the State of the Ether in a Magnetic Field".

Einstein always excelled at math and physics from a young age, reaching a mathematical level years ahead of his peers. The twelve-year-old Einstein taught himself algebra and Euclidean geometry over a single summer. Einstein also independently discovered his own original proof of the Pythagorean theorem at age 12. A family tutor Max Talmud says that after he had given the 12-year-old Einstein a geometry textbook, after a short time "[Einstein] had worked through the whole book. He thereupon devoted himself to higher mathematics... Soon the flight of his mathematical genius was so high I could not follow." His passion for geometry and algebra led the twelve-year-old to become convinced that nature could be understood as a "mathematical structure". Einstein started teaching himself calculus at 12, and as a 14-year-old he says he had "mastered integral and differential calculus".

At age 13, Einstein was introduced to Kant's Critique of Pure Reason, and Kant became his favorite philosopher, his tutor stating: "At the time he was still a child, only thirteen years old, yet Kant's works, incomprehensible to ordinary mortals, seemed to be clear to him."

In 1895, at the age of 16, Einstein took the entrance examinations for the Swiss Federal Polytechnic in Zürich (later the Eidgenössische Technische Hochschule, ETH). He failed to reach the required standard in the general part of the examination, but obtained exceptional grades in physics and mathematics. On the advice of the principal of the Polytechnic, he attended the Argovian cantonal school (gymnasium) in Aarau, Switzerland, in 1895 and 1896 to complete his secondary schooling. While lodging with the family of professor Jost Winteler, he fell in love with Winteler's daughter, Marie. Albert's sister Maja later married Winteler's son Paul. In January 1896, with his father's approval, Einstein renounced his citizenship in the German Kingdom of Württemberg to avoid military service. In September 1896, he passed the Swiss Matura with mostly good grades, including a top grade of 6 in physics and mathematical subjects, on a scale of 1–6. At 17, he enrolled in the four-year mathematics and physics teaching diploma program at the Zürich Polytechnic. Marie Winteler, who was a year older, moved to Olsberg, Switzerland, for a teaching post.

Einstein's future wife, a 20-year-old Serbian woman Mileva Marić, also enrolled at the Polytechnic that year. She was the only woman among the six students in the mathematics and physics section of the teaching diploma course. Over the next few years, Einstein's and Marić's friendship developed into romance, and they read books together on extra-curricular physics in which Einstein was taking an increasing interest. In 1900, Einstein passed the exams in Maths and Physics and was awarded the Federal Polytechnic teaching diploma. There have been claims that Marić collaborated with Einstein on his 1905 papers, known as the Annus Mirabilis papers, but historians of physics who have studied the issue find no evidence that she made any substantive contributions.

Marriages and children

Albert and Mileva Einstein, 1912

Early correspondence between Einstein and Marić was discovered and published in 1987 which revealed that the couple had a daughter named "Lieserl", born in early 1902 in Novi Sad where Marić was staying with her parents. Marić returned to Switzerland without the child, whose real name and fate are unknown. The contents of Einstein's letter in September 1903 suggest that the girl was either given up for adoption or died of scarlet fever in infancy.

Einstein with his second wife Elsa in 1921

Einstein and Marić married in January 1903. In May 1904, their son Hans Albert Einstein was born in Bern, Switzerland. Their son Eduard was born in Zürich in July 1910. The couple moved to Berlin in April 1914, but Marić returned to Zürich with their sons after learning that Einstein's chief romantic attraction was his first and second cousin Elsa. They divorced on 14 February 1919, having lived apart for five years. Eduard had a breakdown at about age 20 and was diagnosed with schizophrenia. His mother cared for him and he was also committed to asylums for several periods, finally being committed permanently after her death.

In letters revealed in 2015, Einstein wrote to his early love Marie Winteler about his marriage and his strong feelings for her. He wrote in 1910, while his wife was pregnant with their second child: "I think of you in heartfelt love every spare minute and am so unhappy as only a man can be." He spoke about a "misguided love" and a "missed life" regarding his love for Marie.

Einstein married Elsa Löwenthal in 1919, after having a relationship with her since 1912. She was a first cousin maternally and a second cousin paternally. They emigrated to the United States in 1933. Elsa was diagnosed with heart and kidney problems in 1935 and died in December 1936.

Friends

Among Einstein's well-known friends were Michele Besso, Paul Ehrenfest, Marcel Grossmann, János Plesch, Daniel Q. Posin, Maurice Solovine, and Stephen Wise.

Patent office

Albert Einstein in 1904 (age 25)

After graduating in 1900, Einstein spent almost two frustrating years searching for a teaching post. He acquired Swiss citizenship in February 1901, but for medical reasons was not conscripted. With the help of Marcel Grossmann's father, he secured a job in Bern at the Federal Office for Intellectual Property, the patent office, as an assistant examiner – level III.

Einstein evaluated patent applications for a variety of devices including a gravel sorter and an electromechanical typewriter. In 1903, his position at the Swiss Patent Office became permanent, although he was passed over for promotion until he "fully mastered machine technology".

Much of his work at the patent office related to questions about transmission of electric signals and electrical–mechanical synchronization of time, two technical problems that show up conspicuously in the thought experiments that eventually led Einstein to his radical conclusions about the nature of light and the fundamental connection between space and time.

Olympia Academy founders: Conrad Habicht, Maurice Solovine and Einstein

With a few friends he had met in Bern, Einstein started a small discussion group in 1902, self-mockingly named "The Olympia Academy", which met regularly to discuss science and philosophy. Their readings included the works of Henri Poincaré, Ernst Mach, and David Hume, which influenced his scientific and philosophical outlook.

First scientific papers

In 1900, Einstein's paper "Folgerungen aus den Capillaritätserscheinungen" ("Conclusions from the Capillarity Phenomena") was published in the journal Annalen der Physik. On 30 April 1905, Einstein completed his thesis, with Alfred Kleiner, Professor of Experimental Physics, serving as pro-forma advisor. As a result, Einstein was awarded a PhD by the University of Zürich, with his dissertation A New Determination of Molecular Dimensions.

In that same year, which has been called Einstein's annus mirabilis (miracle year), he published four groundbreaking papers, on the photoelectric effect, Brownian motion, special relativity, and the equivalence of mass and energy, which were to bring him to the notice of the academic world, at the age of 26.

Academic career

By 1908, he was recognized as a leading scientist and was appointed lecturer at the University of Bern. The following year, after giving a lecture on electrodynamics and the relativity principle at the University of Zürich, Alfred Kleiner recommended him to the faculty for a newly created professorship in theoretical physics. Einstein was appointed associate professor in 1909.

Einstein became a full professor at the German Charles-Ferdinand University in Prague in April 1911, accepting Austrian citizenship in the Austro-Hungarian Empire to do so. During his Prague stay, he wrote 11 scientific works, five of them on radiation mathematics and on the quantum theory of solids. In July 1912, he returned to his alma mater in Zürich. From 1912 until 1914, he was professor of theoretical physics at the ETH Zurich, where he taught analytical mechanics and thermodynamics. He also studied continuum mechanics, the molecular theory of heat, and the problem of gravitation, on which he worked with mathematician and friend Marcel Grossmann.

The New York Times reported confirmation of "the Einstein theory" (specifically, the bending of light by gravitation) based on 29 May 1919 eclipse observations in Principe (Africa) and Sobral (Brazil), after the findings were presented on 6 November 1919 to a joint meeting in London of the Royal Society and the Royal Astronomical Society. (Full text)

On 3 July 1913, he was voted for membership in the Prussian Academy of Sciences in Berlin. Max Planck and Walther Nernst visited him the next week in Zurich to persuade him to join the academy, additionally offering him the post of director at the Kaiser Wilhelm Institute for Physics, which was soon to be established. (Membership in the academy included paid salary and professorship without teaching duties at the Humboldt University of Berlin.) He was officially elected to the academy on 24 July, and he accepted to move to the German Empire the next year. His decision to move to Berlin was also influenced by the prospect of living near his cousin Elsa, with whom he had developed a romantic affair. He joined the academy and thus the Berlin University on 1 April 1914. As World War I broke out that year, the plan for Kaiser Wilhelm Institute for Physics was aborted. The institute was established on 1 October 1917, with Einstein as its director. In 1916, Einstein was elected president of the German Physical Society (1916–1918).

Based on calculations Einstein made in 1911, about his new theory of general relativity, light from another star should be bent by the Sun's gravity. In 1919, that prediction was confirmed by Sir Arthur Eddington during the solar eclipse of 29 May 1919. Those observations were published in the international media, making Einstein world-famous. On 7 November 1919, the leading British newspaper The Times printed a banner headline that read: "Revolution in Science – New Theory of the Universe – Newtonian Ideas Overthrown".

In 1920, he became a Foreign Member of the Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences. In 1922, he was awarded the 1921 Nobel Prize in Physics "for his services to Theoretical Physics, and especially for his discovery of the law of the photoelectric effect". While the general theory of relativity was still considered somewhat controversial, the citation also does not treat even the cited photoelectric work as an explanation but merely as a discovery of the law, as the idea of photons was considered outlandish and did not receive universal acceptance until the 1924 derivation of the Planck spectrum by S. N. Bose. Einstein was elected a Foreign Member of the Royal Society (ForMemRS) in 1921. He also received the Copley Medal from the Royal Society in 1925.

1921–1922: Travels abroad

Einstein's official portrait after receiving the 1921 Nobel Prize in Physics

Albert Einstein at a session of the International Committee on Intellectual Cooperation (League of Nations) of which he was a member from 1922 to 1932.

Einstein visited New York City for the first time on 2 April 1921, where he received an official welcome by Mayor John Francis Hylan, followed by three weeks of lectures and receptions. He went on to deliver several lectures at Columbia University and Princeton University, and in Washington he accompanied representatives of the National Academy of Science on a visit to the White House. On his return to Europe he was the guest of the British statesman and philosopher Viscount Haldane in London, where he met several renowned scientific, intellectual and political figures, and delivered a lecture at King's College London.

He also published an essay, "My First Impression of the U.S.A.", in July 1921, in which he tried briefly to describe some characteristics of Americans, much as had Alexis de Tocqueville, who published his own impressions in Democracy in America (1835). For some of his observations, Einstein was clearly surprised: "What strikes a visitor is the joyous, positive attitude to life ... The American is friendly, self-confident, optimistic, and without envy."

In 1922, his travels took him to Asia and later to Palestine, as part of a six-month excursion and speaking tour, as he visited Singapore, Ceylon and Japan, where he gave a series of lectures to thousands of Japanese. After his first public lecture, he met the emperor and empress at the Imperial Palace, where thousands came to watch. In a letter to his sons, he described his impression of the Japanese as being modest, intelligent, considerate, and having a true feel for art. In his own travel diaries from his 1922–23 visit to Asia, he expresses some views on the Chinese, Japanese and Indian people, which have been described as xenophobic and racist judgments when they were rediscovered in 2018.

Because of Einstein's travels to the Far East, he was unable to personally accept the Nobel Prize for Physics at the Stockholm award ceremony in December 1922. In his place, the banquet speech was held by a German diplomat, who praised Einstein not only as a scientist but also as an international peacemaker and activist.

On his return voyage, he visited Palestine for 12 days in what would become his only visit to that region. He was greeted as if he were a head of state, rather than a physicist, which included a cannon salute upon arriving at the home of the British high commissioner, Sir Herbert Samuel. During one reception, the building was stormed by people who wanted to see and hear him. In Einstein's talk to the audience, he expressed happiness that the Jewish people were beginning to be recognized as a force in the world.

Einstein visited Spain for two weeks in 1923, where he briefly met Santiago Ramón y Cajal and also received a diploma from King Alfonso XIII naming him a member of the Spanish Academy of Sciences.

From 1922 to 1932, Einstein was a member of the International Committee on Intellectual Cooperation of the League of Nations in Geneva (with a few months of interruption in 1923–1924), a body created to promote international exchange between scientists, researchers, teachers, artists and intellectuals. Originally slated to serve as the Swiss delegate, Secretary-General Eric Drummond was persuaded by Catholic activists Oskar Halecki and Giuseppe Motta to instead have him become the German delegate, thus allowing Gonzague de Reynold to take the Swiss spot, from which he promoted traditionalist Catholic values. Einstein’s former physics professor Hendrik Lorentz and the French chemist Marie Curie were also members of the committee.

1930–1931: Travel to the US

In December 1930, Einstein visited America for the second time, originally intended as a two-month working visit as a research fellow at the California Institute of Technology. After the national attention he received during his first trip to the US, he and his arrangers aimed to protect his privacy. Although swamped with telegrams and invitations to receive awards or speak publicly, he declined them all.

After arriving in New York City, Einstein was taken to various places and events, including Chinatown, a lunch with the editors of The New York Times, and a performance of Carmen at the Metropolitan Opera, where he was cheered by the audience on his arrival. During the days following, he was given the keys to the city by Mayor Jimmy Walker and met the president of Columbia University, who described Einstein as "the ruling monarch of the mind". Harry Emerson Fosdick, pastor at New York's Riverside Church, gave Einstein a tour of the church and showed him a full-size statue that the church made of Einstein, standing at the entrance. Also during his stay in New York, he joined a crowd of 15,000 people at Madison Square Garden during a Hanukkah celebration.

Einstein (left) and Charlie Chaplin at the Hollywood premiere of City Lights, January 1931

Einstein next traveled to California, where he met Caltech president and Nobel laureate, Robert A. Millikan. His friendship with Millikan was "awkward", as Millikan "had a penchant for patriotic militarism", where Einstein was a pronounced pacifist. During an address to Caltech's students, Einstein noted that science was often inclined to do more harm than good.

This aversion to war also led Einstein to befriend author Upton Sinclair and film star Charlie Chaplin, both noted for their pacifism. Carl Laemmle, head of Universal Studios, gave Einstein a tour of his studio and introduced him to Chaplin. They had an instant rapport, with Chaplin inviting Einstein and his wife, Elsa, to his home for dinner. Chaplin said Einstein's outward persona, calm and gentle, seemed to conceal a "highly emotional temperament", from which came his "extraordinary intellectual energy".

Chaplin's film, City Lights, was to premiere a few days later in Hollywood, and Chaplin invited Einstein and Elsa to join him as his special guests. Walter Isaacson, Einstein's biographer, described this as "one of the most memorable scenes in the new era of celebrity". Chaplin visited Einstein at his home on a later trip to Berlin, and recalled his "modest little flat" and the piano at which he had begun writing his theory. Chaplin speculated that it was "possibly used as kindling wood by the Nazis".

1933: Immigration to the US

Cartoon of Einstein after shedding his "pacifism" wings (Charles R. Macauley, c. 1933)

In February 1933, while on a visit to the United States, Einstein knew he could not return to Germany with the rise to power of the Nazis under Germany's new chancellor, Adolf Hitler.

While at American universities in early 1933, he undertook his third two-month visiting professorship at the California Institute of Technology in Pasadena. He and his wife Elsa returned to Europe in March, and during the trip they learned that the German Reichstag passed the Enabling Act, which was passed on 23 March and transformed Hitler's government into a de facto legal dictatorship and that they would not be able to proceed to Berlin. Later on they heard that their cottage was raided by the Nazis and his personal sailboat confiscated. Upon landing in Antwerp, Belgium on 28 March, he immediately went to the German consulate and surrendered his passport, formally renouncing his German citizenship. The Nazis later sold his boat and converted his cottage into a Hitler Youth camp.

Refugee status

Albert Einstein's landing card (26 May 1933), when he landed in Dover (United Kingdom) from Ostende (Belgium) to visit Oxford.

In April 1933, Einstein discovered that the new German government had passed laws barring Jews from holding any official positions, including teaching at universities. Historian Gerald Holton describes how, with "virtually no audible protest being raised by their colleagues", thousands of Jewish scientists were suddenly forced to give up their university positions and their names were removed from the rolls of institutions where they were employed.

A month later, Einstein's works were among those targeted by the German Student Union in the Nazi book burnings, with Nazi propaganda minister Joseph Goebbels proclaiming, "Jewish intellectualism is dead." One German magazine included him in a list of enemies of the German regime with the phrase, "not yet hanged", offering a $5,000 bounty on his head. In a subsequent letter to physicist and friend Max Born, who had already emigrated from Germany to England, Einstein wrote, "... I must confess that the degree of their brutality and cowardice came as something of a surprise." After moving to the US, he described the book burnings as a "spontaneous emotional outburst" by those who "shun popular enlightenment", and "more than anything else in the world, fear the influence of men of intellectual independence".

Einstein was now without a permanent home, unsure where he would live and work, and equally worried about the fate of countless other scientists still in Germany. He rented a house in De Haan, Belgium, where he lived for a few months. In late July 1933, he went to England for about six weeks at the personal invitation of British naval officer Commander Oliver Locker-Lampson, who had become friends with Einstein in the preceding years. To protect Einstein, Locker-Lampson had two assistants watch over him at his secluded cottage outside London, with a photo of them carrying shotguns and guarding Einstein, published in the Daily Herald on 24 July 1933.

Locker-Lampson took Einstein to meet Winston Churchill at his home, and later, Austen Chamberlain and former Prime Minister Lloyd George. Einstein asked them to help bring Jewish scientists out of Germany. British historian Martin Gilbert notes that Churchill responded immediately, and sent his friend, physicist Frederick Lindemann, to Germany to seek out Jewish scientists and place them in British universities. Churchill later observed that as a result of Germany having driven the Jews out, they had lowered their "technical standards" and put the Allies' technology ahead of theirs.

Einstein later contacted leaders of other nations, including Turkey's Prime Minister, İsmet İnönü, to whom he wrote in September 1933 requesting placement of unemployed German-Jewish scientists. As a result of Einstein's letter, Jewish invitees to Turkey eventually totaled over "1,000 saved individuals".

Locker-Lampson also submitted a bill to parliament to extend British citizenship to Einstein, during which period Einstein made a number of public appearances describing the crisis brewing in Europe. In one of his speeches he denounced Germany's treatment of Jews, while at the same time he introduced a bill promoting Jewish citizenship in Palestine, as they were being denied citizenship elsewhere. In his speech he described Einstein as a "citizen of the world" who should be offered a temporary shelter in the UK. Both bills failed, however, and Einstein then accepted an earlier offer from the Institute for Advanced Study, in Princeton, New Jersey, US, to become a resident scholar.

Resident scholar at the Institute for Advanced Study

Portrait of Einstein taken in 1935 at Princeton

In October 1933, Einstein returned to the US and took up a position at the Institute for Advanced Study, noted for having become a refuge for scientists fleeing Nazi Germany. At the time, most American universities, including Harvard, Princeton and Yale, had minimal or no Jewish faculty or students, as a result of their Jewish quotas, which lasted until the late 1940s.

Einstein was still undecided on his future. He had offers from several European universities, including Christ Church, Oxford where he stayed for three short periods between May 1931 and June 1933 and was offered a 5-year studentship, but in 1935, he arrived at the decision to remain permanently in the United States and apply for citizenship.

Einstein's affiliation with the Institute for Advanced Study would last until his death in 1955. He was one of the four first selected (two of the others being John von Neumann and Kurt Gödel) at the new Institute, where he soon developed a close friendship with Gödel. The two would take long walks together discussing their work. Bruria Kaufman, his assistant, later became a physicist. During this period, Einstein tried to develop a unified field theory and to refute the accepted interpretation of quantum physics, both unsuccessfully.

World War II and the Manhattan Project

See also: Einstein–Szilárd letter

In 1939, a group of Hungarian scientists that included émigré physicist Leó Szilárd attempted to alert Washington to ongoing Nazi atomic bomb research. The group's warnings were discounted. Einstein and Szilárd, along with other refugees such as Edward Teller and Eugene Wigner, "regarded it as their responsibility to alert Americans to the possibility that German scientists might win the race to build an atomic bomb, and to warn that Hitler would be more than willing to resort to such a weapon." To make certain the US was aware of the danger, in July 1939, a few months before the beginning of World War II in Europe, Szilárd and Wigner visited Einstein to explain the possibility of atomic bombs, which Einstein, a pacifist, said he had never considered. He was asked to lend his support by writing a letter, with Szilárd, to President Roosevelt, recommending the US pay attention and engage in its own nuclear weapons research.

The letter is believed to be "arguably the key stimulus for the U.S. adoption of serious investigations into nuclear weapons on the eve of the U.S. entry into World War II". In addition to the letter, Einstein used his connections with the Belgian Royal Family and the Belgian queen mother to get access with a personal envoy to the White House's Oval Office. Some say that as a result of Einstein's letter and his meetings with Roosevelt, the US entered the "race" to develop the bomb, drawing on its "immense material, financial, and scientific resources" to initiate the Manhattan Project.

For Einstein, "war was a disease ... [and] he called for resistance to war." By signing the letter to Roosevelt, some argue he went against his pacifist principles. In 1954, a year before his death, Einstein said to his old friend, Linus Pauling, "I made one great mistake in my life—when I signed the letter to President Roosevelt recommending that atom bombs be made; but there was some justification—the danger that the Germans would make them ..."

US citizenship

Einstein accepting US citizenship certificate from judge Phillip Forman

Einstein became an American citizen in 1940. Not long after settling into his career at the Institute for Advanced Study (in Princeton, New Jersey), he expressed his appreciation of the meritocracy in American culture when compared to Europe. He recognized the "right of individuals to say and think what they pleased", without social barriers, and as a result, individuals were encouraged, he said, to be more creative, a trait he valued from his own early education.

Einstein joined the National Association for the Advancement of Colored People (NAACP) in Princeton, where he campaigned for the civil rights of African Americans. He considered racism America's "worst disease", seeing it as "handed down from one generation to the next". As part of his involvement, he corresponded with civil rights activist W. E. B. Du Bois and was prepared to testify on his behalf during his trial in 1951. When Einstein offered to be a character witness for Du Bois, the judge decided to drop the case.

In 1946 Einstein visited Lincoln University in Pennsylvania, a historically black college, where he was awarded an honorary degree. (Lincoln was the first university in the United States to grant college degrees to African Americans; alumni include Langston Hughes and Thurgood Marshall.) Einstein gave a speech about racism in America, adding, "I do not intend to be quiet about it." A resident of Princeton recalls that Einstein had once paid the college tuition for a black student.

Personal life

Einstein in 1947

Assisting Zionist causes

Einstein was a figurehead leader in helping establish the Hebrew University of Jerusalem, which opened in 1925, and was among its first Board of Governors. Earlier, in 1921, he was asked by the biochemist and president of the World Zionist Organization, Chaim Weizmann, to help raise funds for the planned university. He also submitted various suggestions as to its initial programs.

Among those, he advised first creating an Institute of Agriculture in order to settle the undeveloped land. That should be followed, he suggested, by a Chemical Institute and an Institute of Microbiology, to fight the various ongoing epidemics such as malaria, which he called an "evil" that was undermining a third of the country's development. Establishing an Oriental Studies Institute, to include language courses given in both Hebrew and Arabic, for scientific exploration of the country and its historical monuments, was also important.

Chaim Weizmann later became Israel's first president. Upon his death while in office in November 1952 and at the urging of Ezriel Carlebach, Prime Minister David Ben-Gurion offered Einstein the position of President of Israel, a mostly ceremonial post. The offer was presented by Israel's ambassador in Washington, Abba Eban, who explained that the offer "embodies the deepest respect which the Jewish people can repose in any of its sons". Einstein declined, and wrote in his response that he was "deeply moved", and "at once saddened and ashamed" that he could not accept it.

Love of music

Einstein (right) with writer, musician and Nobel laureate Rabindranath Tagore, 1930

Einstein developed an appreciation for music at an early age. In his late journals he wrote: "If I were not a physicist, I would probably be a musician. I often think in music. I live my daydreams in music. I see my life in terms of music... I get most joy in life out of music."

His mother played the piano reasonably well and wanted her son to learn the violin, not only to instill in him a love of music but also to help him assimilate into German culture. According to conductor Leon Botstein, Einstein began playing when he was 5. However, he did not enjoy it at that age.

When he turned 13, he discovered the violin sonatas of Mozart, whereupon he became enamored of Mozart's compositions and studied music more willingly. Einstein taught himself to play without "ever practicing systematically". He said that "love is a better teacher than a sense of duty." At age 17, he was heard by a school examiner in Aarau while playing Beethoven's violin sonatas. The examiner stated afterward that his playing was "remarkable and revealing of 'great insight'". What struck the examiner, writes Botstein, was that Einstein "displayed a deep love of the music, a quality that was and remains in short supply. Music possessed an unusual meaning for this student."

Music took on a pivotal and permanent role in Einstein's life from that period on. Although the idea of becoming a professional musician himself was not on his mind at any time, among those with whom Einstein played chamber music were a few professionals, and he performed for private audiences and friends. Chamber music had also become a regular part of his social life while living in Bern, Zürich, and Berlin, where he played with Max Planck and his son, among others. He is sometimes erroneously credited as the editor of the 1937 edition of the Köchel catalogue of Mozart's work; that edition was prepared by Alfred Einstein, who may have been a distant relation.

In 1931, while engaged in research at the California Institute of Technology, he visited the Zoellner family conservatory in Los Angeles, where he played some of Beethoven and Mozart's works with members of the Zoellner Quartet. Near the end of his life, when the young Juilliard Quartet visited him in Princeton, he played his violin with them, and the quartet was "impressed by Einstein's level of coordination and intonation".

Political and religious views

Main articles: Albert Einstein's political views and Albert Einstein's religious views

Albert Einstein with his wife Elsa Einstein and Zionist leaders, including future President of Israel Chaim Weizmann, his wife Vera Weizmann, Menahem Ussishkin, and Ben-Zion Mossinson on arrival in New York City in 1921

In 1918, Einstein was one of the founding members of the German Democratic Party, a liberal party. However, later in his life, Einstein's political view was in favor of socialism and critical of capitalism, which he detailed in his essays such as "Why Socialism?". Einstein offered and was called on to give judgments and opinions on matters often unrelated to theoretical physics or mathematics. He strongly advocated the idea of a democratic global government that would check the power of nation-states in the framework of a world federation. The FBI created a secret dossier on Einstein in 1932, and by the time of his death his FBI file was 1,427 pages long.

Einstein was deeply impressed by Mahatma Gandhi. He exchanged written letters with Gandhi, and called him "a role model for the generations to come" in a letter writing about him.

Einstein spoke of his spiritual outlook in a wide array of original writings and interviews. Einstein stated that he had sympathy for the impersonal pantheistic God of Baruch Spinoza's philosophy. He did not believe in a personal God who concerns himself with fates and actions of human beings, a view which he described as naïve. He clarified, however, that "I am not an atheist", preferring to call himself an agnostic, or a "deeply religious nonbeliever". When asked if he believed in an afterlife, Einstein replied, "No. And one life is enough for me."

Einstein was primarily affiliated with non-religious humanist and Ethical Culture groups in both the UK and US. He served on the advisory board of the First Humanist Society of New York, and was an honorary associate of the Rationalist Association, which publishes New Humanist in Britain. For the seventy-fifth anniversary of the New York Society for Ethical Culture, he stated that the idea of Ethical Culture embodied his personal conception of what is most valuable and enduring in religious idealism. He observed, "Without 'ethical culture' there is no salvation for humanity."

In a one-and-a-half-page hand-written German-language letter to philosopher Eric Gutkind, dated Princeton, 3 January 1954, fifteen months before his death, Einstein wrote: "The word God is for me nothing but the expression and product of human weaknesses, the Bible a collection of venerable but still rather primitive legends. No interpretation, no matter how subtle, can (for me) change anything about this. [...] For me the Jewish religion like all other religions is an incarnation of the most childish superstition. [...] I cannot see anything 'chosen' about them [the Jewish people]."

Death

On 17 April 1955, Einstein experienced internal bleeding caused by the rupture of an abdominal aortic aneurysm, which had previously been reinforced surgically by Rudolph Nissen in 1948. He took the draft of a speech he was preparing for a television appearance commemorating the State of Israel's seventh anniversary with him to the hospital, but he did not live long enough to complete it.

Einstein refused surgery, saying, "I want to go when I want. It is tasteless to prolong life artificially. I have done my share; it is time to go. I will do it elegantly." He died in Princeton Hospital early the next morning at the age of 76, having continued to work until near the end.

During the autopsy, the pathologist of Princeton Hospital, Thomas Stoltz Harvey, removed Einstein's brain for preservation without the permission of his family, in the hope that the neuroscience of the future would be able to discover what made Einstein so intelligent. Einstein's remains were cremated and his ashes were scattered at an undisclosed location.

In a memorial lecture delivered on 13 December 1965, at UNESCO headquarters, nuclear physicist J. Robert Oppenheimer summarized his impression of Einstein as a person: "He was almost wholly without sophistication and wholly without worldliness ... There was always with him a wonderful purity at once childlike and profoundly stubborn."

Scientific career

Throughout his life, Einstein published hundreds of books and articles. He published more than 300 scientific papers and 150 non-scientific ones. On 5 December 2014, universities and archives announced the release of Einstein's papers, comprising more than 30,000 unique documents. Einstein's intellectual achievements and originality have made the word "Einstein" synonymous with "genius". In addition to the work he did by himself he also collaborated with other scientists on additional projects including the Bose–Einstein statistics, the Einstein refrigerator and others.

1905 – Annus Mirabilis papers

Main articles: Annus Mirabilis papers, Photoelectric effect, Special theory of relativity, Mass–energy equivalence, and Brownian motion

The Annus Mirabilis papers are four articles pertaining to the photoelectric effect (which gave rise to quantum theory), Brownian motion, the special theory of relativity, and E = mc² that Einstein published in the Annalen der Physik scientific journal in 1905. These four works contributed substantially to the foundation of modern physics and changed views on space, time, and matter. The four papers are:

Title (translated)	Area of focus	Received	Published	Significance
On a Heuristic Viewpoint Concerning the Production and Transformation of Light	Photoelectric effect	18 March	9 June	Resolved an unsolved puzzle by suggesting that energy is exchanged only in discrete amounts (quanta). This idea was pivotal to the early development of quantum theory.
On the Motion of Small Particles Suspended in a Stationary Liquid, as Required by the Molecular Kinetic Theory of Heat	Brownian motion	11 May	18 July	Explained empirical evidence for the atomic theory, supporting the application of statistical physics.
On the Electrodynamics of Moving Bodies	Special relativity	30 June	26 September	Reconciled Maxwell's equations for electricity and magnetism with the laws of mechanics by introducing changes to mechanics, resulting from analysis based on empirical evidence that the speed of light is independent of the motion of the observer. Discredited the concept of a "luminiferous ether".
Does the Inertia of a Body Depend Upon Its Energy Content?	Matter–energy equivalence	27 September	21 November	Equivalence of matter and energy, E = mc2 (and by implication, the ability of gravity to "bend" light), the existence of "rest energy", and the basis of nuclear energy.

Statistical mechanics

Thermodynamic fluctuations and statistical physics

Main articles: Statistical mechanics, thermal fluctuations, and statistical physics

Einstein's first paper submitted in 1900 to Annalen der Physik was on capillary attraction. It was published in 1901 with the title "Folgerungen aus den Capillaritätserscheinungen", which translates as "Conclusions from the capillarity phenomena". Two papers he published in 1902–1903 (thermodynamics) attempted to interpret atomic phenomena from a statistical point of view. These papers were the foundation for the 1905 paper on Brownian motion, which showed that Brownian movement can be construed as firm evidence that molecules exist. His research in 1903 and 1904 was mainly concerned with the effect of finite atomic size on diffusion phenomena.

Theory of critical opalescence

Main article: Critical opalescence

Einstein returned to the problem of thermodynamic fluctuations, giving a treatment of the density variations in a fluid at its critical point. Ordinarily the density fluctuations are controlled by the second derivative of the free energy with respect to the density. At the critical point, this derivative is zero, leading to large fluctuations. The effect of density fluctuations is that light of all wavelengths is scattered, making the fluid look milky white. Einstein relates this to Rayleigh scattering, which is what happens when the fluctuation size is much smaller than the wavelength, and which explains why the sky is blue. Einstein quantitatively derived critical opalescence from a treatment of density fluctuations, and demonstrated how both the effect and Rayleigh scattering originate from the atomistic constitution of matter.

Special relativity

Main article: History of special relativity

Einstein's "Zur Elektrodynamik bewegter Körper" ("On the Electrodynamics of Moving Bodies") was received on 30 June 1905 and published 26 September of that same year. It reconciled conflicts between Maxwell's equations (the laws of electricity and magnetism) and the laws of Newtonian mechanics by introducing changes to the laws of mechanics. Observationally, the effects of these changes are most apparent at high speeds (where objects are moving at speeds close to the speed of light). The theory developed in this paper later became known as Einstein's special theory of relativity.

This paper predicted that, when measured in the frame of a relatively moving observer, a clock carried by a moving body would appear to slow down, and the body itself would contract in its direction of motion. This paper also argued that the idea of a luminiferous aether—one of the leading theoretical entities in physics at the time—was superfluous.

In his paper on mass–energy equivalence, Einstein produced E = mc² as a consequence of his special relativity equations. Einstein's 1905 work on relativity remained controversial for many years, but was accepted by leading physicists, starting with Max Planck.

Einstein originally framed special relativity in terms of kinematics (the study of moving bodies). In 1908, Hermann Minkowski reinterpreted special relativity in geometric terms as a theory of spacetime. Einstein adopted Minkowski's formalism in his 1915 general theory of relativity.

General relativity

General relativity and the equivalence principle

Main article: History of general relativity

See also: Equivalence principle, Theory of relativity, and Einstein field equations

Eddington's photograph of a solar eclipse

General relativity (GR) is a theory of gravitation that was developed by Einstein between 1907 and 1915. According to general relativity, the observed gravitational attraction between masses results from the warping of space and time by those masses. General relativity has developed into an essential tool in modern astrophysics. It provides the foundation for the current understanding of black holes, regions of space where gravitational attraction is so strong that not even light can escape.

As Einstein later said, the reason for the development of general relativity was that the preference of inertial motions within special relativity was unsatisfactory, while a theory which from the outset prefers no state of motion (even accelerated ones) should appear more satisfactory. Consequently, in 1907 he published an article on acceleration under special relativity. In that article titled "On the Relativity Principle and the Conclusions Drawn from It", he argued that free fall is really inertial motion, and that for a free-falling observer the rules of special relativity must apply. This argument is called the equivalence principle. In the same article, Einstein also predicted the phenomena of gravitational time dilation, gravitational redshift and deflection of light.

In 1911, Einstein published another article "On the Influence of Gravitation on the Propagation of Light" expanding on the 1907 article, in which he estimated the amount of deflection of light by massive bodies. Thus, the theoretical prediction of general relativity could for the first time be tested experimentally.

Gravitational waves

In 1916, Einstein predicted gravitational waves, ripples in the curvature of spacetime which propagate as waves, traveling outward from the source, transporting energy as gravitational radiation. The existence of gravitational waves is possible under general relativity due to its Lorentz invariance which brings the concept of a finite speed of propagation of the physical interactions of gravity with it. By contrast, gravitational waves cannot exist in the Newtonian theory of gravitation, which postulates that the physical interactions of gravity propagate at infinite speed.

The first, indirect, detection of gravitational waves came in the 1970s through observation of a pair of closely orbiting neutron stars, PSR B1913+16. The explanation of the decay in their orbital period was that they were emitting gravitational waves. Einstein's prediction was confirmed on 11 February 2016, when researchers at LIGO published the first observation of gravitational waves, detected on Earth on 14 September 2015, exactly one hundred years after the prediction.

Hole argument and Entwurf theory

Main article: Hole argument

While developing general relativity, Einstein became confused about the gauge invariance in the theory. He formulated an argument that led him to conclude that a general relativistic field theory is impossible. He gave up looking for fully generally covariant tensor equations, and searched for equations that would be invariant under general linear transformations only.

In June 1913, the Entwurf ('draft') theory was the result of these investigations. As its name suggests, it was a sketch of a theory, less elegant and more difficult than general relativity, with the equations of motion supplemented by additional gauge fixing conditions. After more than two years of intensive work, Einstein realized that the hole argument was mistaken and abandoned the theory in November 1915.

Physical cosmology

Main article: Physical cosmology

Part of a series on
Physical cosmology
Big Bang · Universe Age of the universe Chronology of the universe
Early universe Planck epoch Grand unification epoch Electroweak epoch Quark epoch Hadron epoch Lepton epoch Photon epoch Big Bang nucleosynthesis Inflation Dark Ages Backgrounds Cosmic background radiation (CBR) Gravitational wave background (GWB) Cosmic microwave background (CMB) · Cosmic neutrino background (CNB) Cosmic infrared background (INB)
Expansion · Future Hubble's law · Redshift Expansion of the universe Accelerating expansion of the universe Comoving and proper distances FLRW metric · Friedmann equations Inhomogeneous cosmology Future of an expanding universe Ultimate fate of the universe Heat death of the universe Big Rip Big Crunch Big Bounce
Components · Structure Components Lambda-CDM model Baryonic matter Energy Radiation Dark energy Quintessence Phantom energy Dark matter Cold dark matter Warm dark matter Hot dark matter Dark radiation Structure Shape of the universe Reionization · Structure formation Galaxy formation Large-scale structure Large quasar group Galaxy filament Supercluster Galaxy cluster Galaxy group Local Group Galaxy Dark matter halo Star cluster Solar system Planetary system Void
Experiments BOOMERanG Cosmic Background Explorer (COBE) Dark Energy Survey Euclid Illustris project Large Synoptic Survey Telescope Planck space observatory Sloan Digital Sky Survey (SDSS) 2dF Galaxy Redshift Survey ("2dF") UniverseMachine Wilkinson Microwave Anisotropy Probe (WMAP)
Scientists Aaronson Alfvén Alpher Bharadwaj Copernicus de Sitter Dicke Eddington Ehlers Einstein Ellis Friedman Galileo Gamow Guth Hubble Lemaître Linde Mather Newton Penzias Rubin Schmidt Schwarzschild Smoot Starobinsky Steinhardt Suntzeff Sunyaev Tolman Wilson Zeldovich
Subject history Discovery of cosmic microwave background radiation History of the Big Bang theory Religious interpretations of the Big Bang theory Timeline of cosmological theories
Category Astronomy portal

In 1917, Einstein applied the general theory of relativity to the structure of the universe as a whole. He discovered that the general field equations predicted a universe that was dynamic, either contracting or expanding. As observational evidence for a dynamic universe was not known at the time, Einstein introduced a new term, the cosmological constant, to the field equations, in order to allow the theory to predict a static universe. The modified field equations predicted a static universe of closed curvature, in accordance with Einstein's understanding of Mach's principle in these years. This model became known as the Einstein World or Einstein's static universe.

Following the discovery of the recession of the nebulae by Edwin Hubble in 1929, Einstein abandoned his static model of the universe, and proposed two dynamic models of the cosmos, The Friedmann-Einstein universe of 1931 and the Einstein–de Sitter universe of 1932. In each of these models, Einstein discarded the cosmological constant, claiming that it was "in any case theoretically unsatisfactory".

In many Einstein biographies, it is claimed that Einstein referred to the cosmological constant in later years as his "biggest blunder". The astrophysicist Mario Livio has recently cast doubt on this claim, suggesting that it may be exaggerated.

In late 2013, a team led by the Irish physicist Cormac O'Raifeartaigh discovered evidence that, shortly after learning of Hubble's observations of the recession of the nebulae, Einstein considered a steady-state model of the universe. In a hitherto overlooked manuscript, apparently written in early 1931, Einstein explored a model of the expanding universe in which the density of matter remains constant due to a continuous creation of matter, a process he associated with the cosmological constant. As he stated in the paper, "In what follows, I would like to draw attention to a solution to equation (1) that can account for Hubbel's [sic] facts, and in which the density is constant over time" ... "If one considers a physically bounded volume, particles of matter will be continually leaving it. For the density to remain constant, new particles of matter must be continually formed in the volume from space."

It thus appears that Einstein considered a steady-state model of the expanding universe many years before Hoyle, Bondi and Gold. However, Einstein's steady-state model contained a fundamental flaw and he quickly abandoned the idea.

Energy momentum pseudotensor

Main article: Stress–energy–momentum pseudotensor

General relativity includes a dynamical spacetime, so it is difficult to see how to identify the conserved energy and momentum. Noether's theorem allows these quantities to be determined from a Lagrangian with translation invariance, but general covariance makes translation invariance into something of a gauge symmetry. The energy and momentum derived within general relativity by Noether's prescriptions do not make a real tensor for this reason.

Einstein argued that this is true for a fundamental reason: the gravitational field could be made to vanish by a choice of coordinates. He maintained that the non-covariant energy momentum pseudotensor was in fact the best description of the energy momentum distribution in a gravitational field. This approach has been echoed by Lev Landau and Evgeny Lifshitz, and others, and has become standard.

The use of non-covariant objects like pseudotensors was heavily criticized in 1917 by Erwin Schrödinger and others.

Wormholes

Main article: Wormhole

In 1935, Einstein collaborated with Nathan Rosen to produce a model of a wormhole, often called Einstein–Rosen bridges. His motivation was to model elementary particles with charge as a solution of gravitational field equations, in line with the program outlined in the paper "Do Gravitational Fields play an Important Role in the Constitution of the Elementary Particles?". These solutions cut and pasted Schwarzschild black holes to make a bridge between two patches.

If one end of a wormhole was positively charged, the other end would be negatively charged. These properties led Einstein to believe that pairs of particles and antiparticles could be described in this way.

Einstein–Cartan theory

Main article: Einstein–Cartan theory

Einstein at his office, University of Berlin, 1920

In order to incorporate spinning point particles into general relativity, the affine connection needed to be generalized to include an antisymmetric part, called the torsion. This modification was made by Einstein and Cartan in the 1920s.

Equations of motion

Main article: Einstein–Infeld–Hoffmann equations

The theory of general relativity has a fundamental law—the Einstein field equations, which describe how space curves. The geodesic equation, which describes how particles move, may be derived from the Einstein field equations.

Since the equations of general relativity are non-linear, a lump of energy made out of pure gravitational fields, like a black hole, would move on a trajectory which is determined by the Einstein field equations themselves, not by a new law. So Einstein proposed that the path of a singular solution, like a black hole, would be determined to be a geodesic from general relativity itself.

This was established by Einstein, Infeld, and Hoffmann for pointlike objects without angular momentum, and by Roy Kerr for spinning objects.

Old quantum theory

Main article: Old quantum theory

Photons and energy quanta

The photoelectric effect. Incoming photons on the left strike a metal plate (bottom), and eject electrons, depicted as flying off to the right.

Main articles: Photon and Quantum

In a 1905 paper, Einstein postulated that light itself consists of localized particles (quanta). Einstein's light quanta were nearly universally rejected by all physicists, including Max Planck and Niels Bohr. This idea only became universally accepted in 1919, with Robert Millikan's detailed experiments on the photoelectric effect, and with the measurement of Compton scattering.

Einstein concluded that each wave of frequency f is associated with a collection of photons with energy hf each, where h is Planck's constant. He does not say much more, because he is not sure how the particles are related to the wave. But he does suggest that this idea would explain certain experimental results, notably the photoelectric effect.

Quantized atomic vibrations

Main article: Einstein solid

In 1907, Einstein proposed a model of matter where each atom in a lattice structure is an independent harmonic oscillator. In the Einstein model, each atom oscillates independently—a series of equally spaced quantized states for each oscillator. Einstein was aware that getting the frequency of the actual oscillations would be difficult, but he nevertheless proposed this theory because it was a particularly clear demonstration that quantum mechanics could solve the specific heat problem in classical mechanics. Peter Debye refined this model.

Adiabatic principle and action-angle variables

Main article: Adiabatic invariant

Throughout the 1910s, quantum mechanics expanded in scope to cover many different systems. After Ernest Rutherford discovered the nucleus and proposed that electrons orbit like planets, Niels Bohr was able to show that the same quantum mechanical postulates introduced by Planck and developed by Einstein would explain the discrete motion of electrons in atoms, and the periodic table of the elements.

Einstein contributed to these developments by linking them with the 1898 arguments Wilhelm Wien had made. Wien had shown that the hypothesis of adiabatic invariance of a thermal equilibrium state allows all the blackbody curves at different temperature to be derived from one another by a simple shifting process. Einstein noted in 1911 that the same adiabatic principle shows that the quantity which is quantized in any mechanical motion must be an adiabatic invariant. Arnold Sommerfeld identified this adiabatic invariant as the action variable of classical mechanics.

Bose–Einstein statistics

Main article: Bose–Einstein statistics

In 1924, Einstein received a description of a statistical model from Indian physicist Satyendra Nath Bose, based on a counting method that assumed that light could be understood as a gas of indistinguishable particles. Einstein noted that Bose's statistics applied to some atoms as well as to the proposed light particles, and submitted his translation of Bose's paper to the Zeitschrift für Physik. Einstein also published his own articles describing the model and its implications, among them the Bose–Einstein condensate phenomenon that some particulates should appear at very low temperatures. It was not until 1995 that the first such condensate was produced experimentally by Eric Allin Cornell and Carl Wieman using ultra-cooling equipment built at the NIST–JILA laboratory at the University of Colorado at Boulder. Bose–Einstein statistics are now used to describe the behaviors of any assembly of bosons. Einstein's sketches for this project may be seen in the Einstein Archive in the library of the Leiden University.

Wave–particle duality

Einstein during his visit to the United States

Main article: Wave–particle duality

Although the patent office promoted Einstein to Technical Examiner Second Class in 1906, he had not given up on academia. In 1908, he became a Privatdozent at the University of Bern. In "Über die Entwicklung unserer Anschauungen über das Wesen und die Konstitution der Strahlung" ("The Development of our Views on the Composition and Essence of Radiation"), on the quantization of light, and in an earlier 1909 paper, Einstein showed that Max Planck's energy quanta must have well-defined momenta and act in some respects as independent, point-like particles. This paper introduced the photon concept (although the name photon was introduced later by Gilbert N. Lewis in 1926) and inspired the notion of wave–particle duality in quantum mechanics. Einstein saw this wave–particle duality in radiation as concrete evidence for his conviction that physics needed a new, unified foundation.

Zero-point energy

Main article: Zero-point energy

In a series of works completed from 1911 to 1913, Planck reformulated his 1900 quantum theory and introduced the idea of zero-point energy in his "second quantum theory". Soon, this idea attracted the attention of Einstein and his assistant Otto Stern. Assuming the energy of rotating diatomic molecules contains zero-point energy, they then compared the theoretical specific heat of hydrogen gas with the experimental data. The numbers matched nicely. However, after publishing the findings, they promptly withdrew their support, because they no longer had confidence in the correctness of the idea of zero-point energy.

Stimulated emission

Main article: Stimulated emission

In 1917, at the height of his work on relativity, Einstein published an article in Physikalische Zeitschrift that proposed the possibility of stimulated emission, the physical process that makes possible the maser and the laser. This article showed that the statistics of absorption and emission of light would only be consistent with Planck's distribution law if the emission of light into a mode with n photons would be enhanced statistically compared to the emission of light into an empty mode. This paper was enormously influential in the later development of quantum mechanics, because it was the first paper to show that the statistics of atomic transitions had simple laws.

Matter waves

Main article: Matter wave

Einstein discovered Louis de Broglie's work and supported his ideas, which were received skeptically at first. In another major paper from this era, Einstein gave a wave equation for de Broglie waves, which Einstein suggested was the Hamilton–Jacobi equation of mechanics. This paper would inspire Schrödinger's work of 1926.

Quantum mechanics

Einstein's objections to quantum mechanics

Newspaper headline on 4 May 1935

Einstein was displeased with modern quantum mechanics as it had evolved after 1925. Contrary to popular belief, his doubts were not due to a conviction that God "is not playing at dice". Indeed, it was Einstein himself, in his 1917 paper that proposed the possibility of stimulated emission, who first proposed the fundamental role of chance in explaining quantum processes. Rather, he objected to what quantum mechanics implies about the nature of reality. Einstein believed that a physical reality exists independent of our ability to observe it. In contrast, Bohr and his followers maintained that all we can know are the results of measurements and observations, and that it makes no sense to speculate about an ultimate reality that exists beyond our perceptions.

Bohr versus Einstein

Main article: Bohr–Einstein debates

Einstein and Niels Bohr, 1925

The Bohr–Einstein debates were a series of public disputes about quantum mechanics between Einstein and Niels Bohr, who were two of its founders. Their debates are remembered because of their importance to the philosophy of science. Their debates would influence later interpretations of quantum mechanics.

Einstein–Podolsky–Rosen paradox

Main article: EPR paradox

In 1935, Einstein returned quantum mechanics, in particular to the question of its completeness, in the "EPR paper". In a thought experiment, he considered two particles which had interacted such that their properties were strongly correlated. No matter how far the two particles were separated, a precise position measurement on one particle would result in equally precise knowledge of the position of the other particle; likewise a precise momentum measurement of one particle would result in equally precise knowledge of the momentum of the other particle, without needing to disturb the other particle in any way.

Given Einstein's concept of local realism, there were two possibilities: (1) either the other particle had these properties already determined, or (2) the process of measuring the first particle instantaneously affected the reality of the position and momentum of the second particle. Einstein rejected this second possibility (popularly called "spooky action at a distance").

Einstein's belief in local realism led him to assert that, while the correctness of quantum mechanics was not in question, it must be incomplete. But as a physical principle, local realism was shown to be incorrect when the Aspect experiment of 1982 confirmed Bell's theorem, which J. S. Bell had delineated in 1964. The results of these and subsequent experiments demonstrate that quantum physics cannot be represented by any version of the picture of physics in which "particles are regarded as unconnected independent classical-like entities, each one being unable to communicate with the other after they have separated."

Although Einstein was wrong about local realism, his clear prediction of the unusual properties of its opposite, entangled quantum states, has resulted in the EPR paper becoming among the top ten papers published in Physical Review. It is considered a centerpiece of the development of quantum information theory.

Unified field theory

Main article: Classical unified field theories

Following his research on general relativity, Einstein entered into a series of attempts to generalize his geometric theory of gravitation to include electromagnetism as another aspect of a single entity. In 1950, he described his "unified field theory" in a Scientific American article titled "On the Generalized Theory of Gravitation". Although he continued to be lauded for his work, Einstein became increasingly isolated in his research, and his efforts were ultimately unsuccessful. In his pursuit of a unification of the fundamental forces, Einstein ignored some mainstream developments in physics, most notably the strong and weak nuclear forces, which were not well understood until many years after his death. Mainstream physics, in turn, largely ignored Einstein's approaches to unification. Einstein's dream of unifying other laws of physics with gravity motivates modern quests for a theory of everything and in particular string theory, where geometrical fields emerge in a unified quantum-mechanical setting.

Other investigations

Main article: Einstein's unsuccessful investigations

Einstein conducted other investigations that were unsuccessful and abandoned. These pertain to force, superconductivity, and other research.

Collaboration with other scientists

The 1927 Solvay Conference in Brussels, a gathering of the world's top physicists. Einstein is in the center.

In addition to longtime collaborators Leopold Infeld, Nathan Rosen, Peter Bergmann and others, Einstein also had some one-shot collaborations with various scientists.

Einstein–de Haas experiment

Main article: Einstein–de Haas effect

Einstein and De Haas demonstrated that magnetization is due to the motion of electrons, nowadays known to be the spin. In order to show this, they reversed the magnetization in an iron bar suspended on a torsion pendulum. They confirmed that this leads the bar to rotate, because the electron's angular momentum changes as the magnetization changes. This experiment needed to be sensitive, because the angular momentum associated with electrons is small, but it definitively established that electron motion of some kind is responsible for magnetization.

Schrödinger gas model

Einstein suggested to Erwin Schrödinger that he might be able to reproduce the statistics of a Bose–Einstein gas by considering a box. Then to each possible quantum motion of a particle in a box associate an independent harmonic oscillator. Quantizing these oscillators, each level will have an integer occupation number, which will be the number of particles in it.

This formulation is a form of second quantization, but it predates modern quantum mechanics. Erwin Schrödinger applied this to derive the thermodynamic properties of a semiclassical ideal gas. Schrödinger urged Einstein to add his name as co-author, although Einstein declined the invitation.

Einstein refrigerator

Main article: Einstein refrigerator

In 1926, Einstein and his former student Leó Szilárd co-invented (and in 1930, patented) the Einstein refrigerator. This absorption refrigerator was then revolutionary for having no moving parts and using only heat as an input. On 11 November 1930, U.S. Patent 1,781,541 was awarded to Einstein and Leó Szilárd for the refrigerator. Their invention was not immediately put into commercial production, and the most promising of their patents were acquired by the Swedish company Electrolux.

Non-scientific legacy

Einstein (second from left) at a picnic in Oslo during the visit to Denmark and Norway in 1920. Heinrich Goldschmidt (left), Ole Colbjørnsen (seated in centre) and Jørgen Vogt behind Ilse Einstein.
Credit: University of Oslo

While traveling, Einstein wrote daily to his wife Elsa and adopted stepdaughters Margot and Ilse. The letters were included in the papers bequeathed to The Hebrew University. Margot Einstein permitted the personal letters to be made available to the public, but requested that it not be done until twenty years after her death (she died in 1986). Einstein had expressed his interest in the plumbing profession and was made an honorary member of the Plumbers and Steamfitters Union. Barbara Wolff, of The Hebrew University's Albert Einstein Archives, told the BBC that there are about 3,500 pages of private correspondence written between 1912 and 1955.

Corbis, successor to The Roger Richman Agency, licenses the use of his name and associated imagery, as agent for the university.

In popular culture

Main article: Albert Einstein in popular culture

In the period before World War II, The New Yorker published a vignette in their "The Talk of the Town" feature saying that Einstein was so well known in America that he would be stopped on the street by people wanting him to explain "that theory". He finally figured out a way to handle the incessant inquiries. He told his inquirers "Pardon me, sorry! Always I am mistaken for Professor Einstein."

Einstein has been the subject of or inspiration for many novels, films, plays, and works of music. He is a favorite model for depictions of mad scientists and absent-minded professors; his expressive face and distinctive hairstyle have been widely copied and exaggerated. Time magazine's Frederic Golden wrote that Einstein was "a cartoonist's dream come true".

Many popular quotations are often misattributed to him.

Awards and honors

Main article: Einstein's awards and honors

Einstein received numerous awards and honors, and in 1922, he was awarded the 1921 Nobel Prize in Physics "for his services to Theoretical Physics, and especially for his discovery of the law of the photoelectric effect". None of the nominations in 1921 met the criteria set by Alfred Nobel, so the 1921 prize was carried forward and awarded to Einstein in 1922.

Publications

The following publications by Einstein are referenced in this article. A more complete list of his publications may be found at List of scientific publications by Albert Einstein.

See also

• Albert Einstein House in Princeton
• Albert Einstein – Wikipedia book
• Einstein's thought experiments
• Einstein notation
• The Einstein Theory of Relativity, an educational film
• Genius, a television series depicting Einstein's life
• Heinrich Burkhardt
• Bern Historical Museum (Einstein Museum)
• History of gravitational theory
• Introduction to special relativity
• List of coupled cousins
• List of German inventors and discoverers
• Jewish Nobel laureates
• List of peace activists
• Nature timeline
• Political views of Albert Einstein
• Relativity priority dispute
• Religious and philosophical views of Albert Einstein
• Sticky bead argument

References

Footnotes

Citations

External links

• Wikilivres has original media or text related to this article: Albert Einstein (in the public domain in New Zealand)
• Albert Einstein at Curlie
• Works by Albert Einstein at Project Gutenberg
• Works by or about Albert Einstein at Internet Archive
• Works by Albert Einstein at LibriVox (public domain audiobooks)
• Einstein's Personal Correspondence: Religion, Politics, The Holocaust, and Philosophy Shapell Manuscript Foundation
• Federal Bureau of Investigation file on Albert Einstein
• Einstein and his love of music, Physics World
• Albert Einstein on NobelPrize.org
• Albert Einstein, videos on History.com
• "MIT OpenCourseWare STS.042J/8.225J: Einstein, Oppenheimer, Feynman: Physics in the 20th century". Archived from the original on 8 June 2011. Retrieved 31 March 2011. – free study course that explores the changing roles of physics and physicists during the 20th century
• Albert Einstein Archives Online (80,000+ Documents) (MSNBC, 19 March 2012)
• Einstein's declaration of intention for American citizenship on the World Digital Library
• Albert Einstein Collection at Brandeis University
• The Collected Papers of Albert Einstein "Digital Einstein" at Princeton University
• May 16 1953 letter to William Frauenglass (see resultant NYT on academic freedom / McCarthyism)
• Newspaper clippings about Albert Einstein in the 20th Century Press Archives of the ZBW
• Albert Einstein, Nobel Luminaries – Jewish Nobel Prize Winners, on the Beit Hatfutsot-The Museum of the Jewish People Website.
• "Einstein's "I don't believe in God" letter has sold on eBay...", 23 October 2012
• Albert Einstein's "God Letter" fetches US $2,400,000 at Christie's New York auction house on 4 December 2018 [2]