آداجو برای سازهای زهی
آداجو برای سازهای زهی یک قطعهٔ موسیقی برای ارکستر سازهای زهی، تنظیم ساموئل باربر آهنگساز امریکایی، از اولین کوارتت زهی او است.
محتویات
پیدایش[ویرایش]
آداجو برای سازهای زهی باربر به‌عنوان موومان دوم او در کوارتت زهی شمارهٔ ۱، اپوس ۱۱، ساختهٔ ۱۹۳۶ وی سرچشمه می‌گیرد. باربر در حال گذراندن تابستان با همسرش جیان-کارلو منوتی (آهنگسازی ایتالیایی و همکلاسی‌اش در مؤسسه موسیقی کرتیس) در اروپا بود؛ او در این مدت آداجو را ساخت.[۱] در اصل، این قطعه بعد از موومان اول شدیداً مباین آغاز می‌یابد و با یک بازکوب کوتاه موسیقی دنبال می‌شود.
در ژانویهٔ ۱۹۳۸ باربر قطعه را برای آرتورو توسکانینی فرستاد. رهبر ارکستر، پارتیتور را بدون هیچ اظهار نظری پس فرستاد و موجب دلگیری و دوری جستن باربر شد. متعاقباً توسکانینی بواسطهٔ یک دوست به اطلاع باربر رساند که فکر اجرای قطعه را در سر می‌پروراند و نت‌ها را برگردانده، چرا که آنرا از حفظ شده است. گفته می‌شود توسکانینی تا قبل از روز اجرای جهانی هرگز بار دیگر به نت‌ها نگاه نیانداخته بود.[۲]
اولین اجرای آرتورو توسکانینی بهمراه ارکستر سمفونیک ان‌بی‌سی در روز ۵ نوامبر ۱۹۳۸ در نیو یورک از رادیو پخش شد.
این آهنگساز همچنین در سال ۱۹۶۷ قطعه را برای کر ۸ قسمتی بازنویسی کرد، بعنوان آنگوس دی بمعنی «برهٔ خدا».
شهرت و تأثیرها[ویرایش]
ضبط اجرای بار اول جهانی سال ۱۹۳۸ توسط ارکستر ان‌بی‌سی به رهبری آرتورو توسکانینی در سال ۲۰۰۵ برای نگهداری همیشگی در گنجینه ملی ضبط در کتابخانهٔ کنگرهٔ ایالات متحده برگزیده شد.[۳]
در مراسم ختم گریس، شاهزادهٔ موناکو[۴] و ختم آلبرت آینشتاین[۴] این قطعه اجرا شد. برخلاف باور عمومی این قطعه در مراسم ختم فرانکلین دلانو روزولت اجرا نشد، بلکه در هنگام اعلام فوتش در رادیو پخش شد.[۴] در سال ۲۰۰۱ و در آخرین شب پرام در رویال آلبرت هال در مجلس یادآوری قربانیان حملات ۱۱ سپتامبر به جای موسیقی‌های تُندریتم میهن‌پرستانه، این قطعه اجرا شد.[۵] در جشن‌های افتتاحیهٔ المپیک زمستانی ونکوور ۲۰۱۰ نیز این قطعه اجرا شد.
در سال ۲۰۰۴، شنوندگان برنامهٔ امروز بی‌بی‌سی آداجیو را به عنوان «غمگین‌ترین کلاسیک همهٔ اعصار» بالاتر از «سوگواری دایدو» از دایدو و آینیس ساختهٔ هنری پرسل، «آداجییتو» از سمفونی پنجم گوستاو مالر، «متامورفوسن» ریچارد اشتراوس، و «یکشنبهٔ غمناک» بیلی هالیدی انتخاب کردند.[۶][۷]
آداجیو برای سازهای زهی را در میان موسیقی متن بسیاری فیلم‌ها، برنامه‌های تلویزیونی، و بازی‌های ویدئویی می‌توان شنید:[۸] جوخه، فیلم برندهٔ اسکار الیور استون؛ مرد فیل‌نما، فیلم ۱۹۸۰ نامزد اسکار دیوید لینچ؛ سیکو، مستند ساختهٔ مایکل مور؛ روغن لورنزو؛ یک چیز خیلی طبیعی و آمِلی، فیلم ۲۰۰۱ نامزد اسکار ژان-پیر ژونه.
در میان کارهای تلویزیونی، در قسمتی از سیمپسون‌ها، ساوث پارک، ساینفلد، و عشق بزرگ نیز این قطعه شنیده می‌شود.[۱]
اجرایی از این آهنگ توسط ارکستر سمفونیک لندن برای دوره‌ای پر فروش‌ترین آهنگ آی‌تونز بود.[۹]
این قطعه در نوع موسیقی رقصی الکترونیک، بخصوص ترنس بسیار معروف است. هنرمندانی که این کار را بازآفرینی کرده‌اند شامل آرمین ون بیورن،[۱۰] ویلیام اوربیت، فری کورستن، و تییستو هستند. تنظیم کورستن توانست در جدول تک‌آهنگ‌های بریتانیا به مقام چهارم صعود کند. این آهنگ بخاطر حس خاصی که القاء می‌کند در بسیاری آلبوم‌ها و گردآوری‌ها آمده است.
پانویس[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ «یک آداجو برای سازهای زهی، و برای اعصار» (انگلیسی). نیویورک تایمز. بازبینی‌شده در ۶ آوریل ۲۰۱۰.
- ↑ باربارا بی هیمن. ساموئل باربر: آهنگساز و آثارش. نیو یورک: انتشارات دانشگاه آکسفورد, 1992. ISBN 0–195-09058–6.
- ↑ «بایگانی ضبط ملی ۲۰۰۵» (انگلیسی). کتابخانهٔ کنگرهٔ ایالات متحده. بازبینی‌شده در ۶ آوریل ۲۰۱۰.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ داگلاس ای لی. شاهکارهای موسیقی قرن بیستم: فهرست امروزی ارکستر سمفونی. روتلژ, 2002. ISBN 0–415-93846–5.
- ↑ «رسم و رسوم، ثمرهٔ غمخواری داد» (انگلیسی). ایندیپندنت. بازبینی‌شده در ۶ آوریل ۲۰۱۰.
- ↑ «توسکانینی - کنسرت اجرای اول جهانی باربر ۱۹۳۸» (انگلیسی). پریستین کلسیکال. بازبینی‌شده در ۶ آوریل ۲۰۱۰.
- ↑ «بدنبال غمناک‌ترین آهنگ جهان» (انگلیسی). ریدیو ۴ - بی‌بی‌سی. بازبینی‌شده در ۶ آوریل ۲۰۱۰.
- ↑ «سیاههٔ آی‌ام‌دی‌بی از فیلم‌هایی که از آداجیو برای سازهای زهی باربر استفاده کرده‌اند» (انگلیسی). آی‌ام‌دی‌بی بریتانیا. بازبینی‌شده در ۶ آوریل ۲۰۱۰.
- ↑ «درخواست بالا برای پایین‌گذاری موسیقی کلاسیک» (انگلیسی). گاردین. بازبینی‌شده در ۶ آوریل ۲۰۱۰.
- ↑ Kelso Jacks. Record News. CMJ New Music Report (CMJ): 11.
منابع[ویرایش]
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Adagio for Strings». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲ آوریل ۲۰۱۰.
