آتشسوزی پریماواله
| آتشسوزی پریماواله | |
|---|---|
 پیکر ویرجیلیو ماتئی که در این حمله کشته شد | |
| موقعیت | پریماواله، رم، ایتالیا |
| تاریخ | ۱۶ آوریل ۱۹۷۳ حدود ساعت ۳ بامداد |
| هدف | خانهٔ یکی از رهبران محلی جنبش اجتماعی ایتالیا |
گونه حمله | آتشسوزی عمدی |
| کشتهها | ۲ |
| زخمیها | ۲ |
| مرتکبان | محکومشدگان: آکیله لولو، ماریو کلآوو و مانلیو گریلو، اعضای قدرت کارگری |
آتشسوزی پریماواله (ایتالیایی: Rogo di Primavalle) یک حملهٔ سیاسی آتشسوزی عمدی بود که در سال ۱۹۷۳ در رم رخ داد. این رویداد به مرگ دو نفر منجر شد.
پیشزمینه
[ویرایش]در ۱۲ آوریل ۱۹۷۳، در میلان، افسر پلیس آنتونیو مارینو از ریپارتو موبیله در جریان تظاهراتی که توسط جنبش اجتماعی ایتالیا (یک جنبش نئوفاشیستی ایتالیایی) علیه «خشونت سرخ» برگزار شده بود، در حال انجام وظیفه بود. بین پلیس و تظاهرکنندگان درگیریهایی رخ داد و گروهی به خرابکاری و حمله به ایستگاه پلیس با پرتاب نارنجک دستی دست زدند.[۱] یکی از نارنجکها در نزدیکی مارینو منفجر شد و او فوراً کشته شد.[۲]
حمله
[ویرایش]در ساعات اولیهٔ ۱۶ آوریل ۱۹۷۳، خانهٔ ماریو ماتئی، یکی از رهبران محلی جنبش اجتماعی ایتالیا و کارمند شهرداری رم، هدف حمله قرار گرفت. مهاجمان بنزین بر در و پنجرهٔ خانه ریختند و آن را به آتش کشیدند. ماریو و همسرش، همراه با شش فرزندشان، در داخل خانه گرفتار شدند.
دو پسر خانواده، ویرجیلیو ماتئی (۲۲ ساله) و اشتفانو ماتئی (۸ ساله)، در آتشسوزی جان باختند. بقیهٔ اعضای خانواده به شدت آسیب دیدند اما زنده ماندند. صحنهٔ سوختگی و مرگ دلخراش ویرجیلیو و اشتفانو موجی از شوک عمومی در سراسر ایتالیا ایجاد کرد.[۳]
پیامدها
[ویرایش]تحقیقات اولیه بر روی گروههای چپ افراطی متمرکز شد. در سال ۱۹۷۵ سه نفر از اعضای قدرت کارگری (Potere Operaio) به نامهای آکیله لولو، ماریو کلآوو و مانلیو گریلو به اتهام دست داشتن در این حمله محاکمه شدند. لولو پس از مدتی متواری شد و گریلو و کلآوو نیز در روند دادرسی طولانیمدت چند بار تبرئه و دوباره متهم شدند.[۴]
این آتشسوزی به یکی از رویدادهای شاخص سالهای سربی (ایتالیا) تبدیل شد و به افزایش خشونت سیاسی و دوقطبی شدن جامعهٔ ایتالیا میان گروههای راست و چپ افراطی دامن زد. رسانهها آن را «نقطهٔ عطفی در جنگ داخلی سرد ایتالیا» توصیف کردند.[۵]
یادمان
[ویرایش]هر ساله مراسمی برای یادبود ویرجیلیو ماتئی و اشتفانو ماتئی در محلهٔ پریماواله برگزار میشود. این یادبودها اغلب محل بحثهای سیاسی میان جناحهای راست و چپ ایتالیا بودهاست.
در پنجاهمین سالگرد این رویداد در سال ۲۰۲۳، رئیسجمهور ایتالیا سرجو ماتارلا در پیامی این حادثه را «نمادی از زخمهای عمیق سالهای سربی» توصیف کرد و خواستار اتحاد ملی برای جلوگیری از تکرار خشونتهای سیاسی شد.[۶]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ Bellu, Giovanni Maria (30 January 2005). "Gli ex e il giorno dell'odio: Una feroce piccola guerra civile" [پیشینها و روز نفرت: یک روز کوچک و وحشیانهٔ جنگ داخلی]. لا رپوبلیکا (به ایتالیایی). Retrieved 8 September 2021.
- ↑ Ferrari, Saverio (2016). 12 aprile 1973. Il 'giovedì nero' di Milano. Quando i fascisti uccisero l'agente Antonio Marino [۱۲ آوریل ۱۹۷۳. «پنجشنبهٔ سیاه» میلان. هنگامی که فاشیستها افسر پلیس آنتونیو مارینو را کشتند] (به ایتالیایی). Unaltrastoria.
- ↑ "Il rogo di Primavalle, 50 anni fa il dramma dei fratelli Mattei". لا رپوبلیکا (به ایتالیایی). 16 April 2023. Retrieved 12 September 2025.
- ↑ Flamigni, Sergio (2003). La tela del ragno: il delitto Moro (به ایتالیایی). Kaos. p. 87.
- ↑ "Rogo di Primavalle, la memoria divisa". کوریره دلا سرا (به ایتالیایی). 15 April 2013. Retrieved 12 September 2025.
- ↑ "Mattarella: "Il rogo di Primavalle resta una ferita aperta"". ANSA (به ایتالیایی). 16 April 2023. Retrieved 12 September 2025.