رایشسور

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از رایشسوهر)

رایشسور (به انگلیسی: Reichswehr) نام رسمی نیروهای مسلح آلمان در طول جمهوری وایمار و سال‌های اول رایش سوم بود. پس از شکست آلمان در جنگ جهانی اول، ارتش امپراتوری آلمان (Deutsches Heer) منحل شد تا به یک ارتش زمان صلح تبدیل شود. در مارس 1919 یک رایشسور موقت از آن تشکیل شد. بر اساس شرایط معاهده ورسای، ارتش بازسازی شده آلمان در معرض محدودیت های شدید در اندازه، ساختار و تسلیحات بود. تشکیل رسمی راشسور در 1 ژانویه 1921 پس از رفع محدودیت ها صورت گرفت. نیروهای مسلح آلمان تا زمانی که آدولف هیتلر در سال 1935 «احیای حاکمیت نظامی» را اعلام کرد، نام رایشسور را حفظ کردند و در آن زمان به بخشی از ورماخت جدید تبدیل شد.

رایشسور
فعال۱۹۱۹–۳۵
کشور جمهوری وایمار (۱۹۱۹–۳۳)
 آلمان نازی (۱۹۳۳–۳۵)
نقشنیروهای مسلح جمهوری وایمار
اندازه۱۱۵٬۰۰۰
پادگان/ستادسوزه، نزدیک برلین
رنگ‌هاپرچم آلمان
نبردها
فرماندهان
افسر تشریفاتیفریدریش ابرت
پاول فون هیندنبورگ
فرماندهان برجستههانس فون زکت
ورنر فون فریچ
نشان
نشان شناساییصلیب آهنین

اگرچه رایشسور در ظاهر غیرسیاسی بود، اما به عنوان یک دولت در یک دولت عمل می کرد و رهبری آن یک عامل مهم قدرت سیاسی در جمهوری وایمار بود. رایشسور گاهی از دولت دموکراتیک حمایت می کرد، همانطور که در پیمان ایبرت-گرونر زمانی که وفاداری خود به جمهوری را متعهد شد، و گاهی از نیروهای ضد دمکراتیک از طریق ابزارهایی مانند رایشسور سیاه، گروه های شبه نظامی غیرقانونی که در نقض قوانین دموکراتیک دست داشتند، حمایت می کرد. در معاهده ورسای رایشسور، خود را به عنوان ارتش کادری می دید که تخصص ارتش امپراتوری قدیمی را حفظ می کرد و پایه ای برای تسلیح مجدد آلمان می ساخت.

ساختار رایشسور[ویرایش]

محدودیت های تسلیحاتی بر اساس معاهده ورسای[ویرایش]

در قسمت پنجم معاهده ورسای 1919، آلمان خود را موظف کرده بود که اندازه و تسلیحات نیروهای نظامی خود را محدود کند تا بتوان از آنها فقط به عنوان حفاظت از مرزها و برای حفظ نظم در آلمان استفاده کرد.

مطابق با مفاد معاهده، نیروی پرسنل ارتش حرفه ای متشکل از 100000 نفر به اضافه یک نیروی دریایی 15000 نفری محدود می شد. تشکیل ستاد کل ممنوع شد. سلاح های سنگین بالاتر از کالیبرهای مشخص، وسایل نقلیه زرهی، زیردریایی ها و کشتی های جنگی بزرگ و هر نوع نیروی هوایی ممنوع بود.[۱] این مقررات تا سال 1927 توسط کمیسیون کنترل بین متفقین نظامی نظارت می شد.[۲]

خدمت اجباری به ارتش آلمان به طور سنتی برای یک دوره 1 تا 3 ساله بود. سربازان مرخصی پس از اتمام دوره خدمت خود، مجموعه بزرگی از ذخایر آموزش دیده را ایجاد کردند. معاهده ورسای مدت خدمت افسران رایشسور را 25 سال و برای سایرین 12 سال تعیین کرد تا از تجمع نیروهای ذخیره جلوگیری شود.[۳]

تاسیس[ویرایش]

در 9 نوامبر 1918، در آغاز انقلاب آلمان که منجر به فروپاشی امپراتوری آلمان و فرار امپراتور ویلهلم دوم شد، یک جمهوری از برلین اعلام شد. روز بعد، صدر اعظم آلمان فردریش ایبرت و ژنرال ویلهلم گرونر، به نام فرماندهی عالی ارتش، پیمان ایبرت-گرونر را منعقد کردند. در آن، گرونر به ایبرت از وفاداری نیروهای مسلح اطمینان داد،[۴] [۵]و در مقابل ایبرت قول داد که دولت اقدام فوری علیه قیام های چپ انجام دهد،[۶] یک مجمع ملی را فراخواند، فرماندهی نظامی را در چارچوب حرفه ای نگه دارد. لشکر افسری و مهمتر از همه، حفظ وضعیت سنتی ارتش به عنوان "دولت در یک دولت" - یعنی همچنان تا حد زیادی مستقل از دولت غیرنظامی خواهد بود.[۷]

به عنوان بخشی از آتش بس 11 نوامبر 1918، دولت جدید آلمان با تخلیه سریع سرزمین های اشغالی موافقت کرد. عقب نشینی در جبهه غربی در 12 نوامبر آغاز شد و در 17 ژانویه 1919 مناطق ساحل غربی راین از نیروهای نظامی آلمانی آزاد شدند. سپس وظیفه خلع سلاح تدریجی واحدهای ارتش امپراتوری بود که هنوز چندین میلیون سرباز داشت. این کار در مکان‌هایی که قبلاً تعیین شده بود، معمولاً پادگان‌های خانگی مربوطه انجام می‌شد. برای هنگ‌های دارای پادگان در ساحل غربی راین، مکان‌هایی برای خلع سلاح در داخل رایش تعیین شد.

شورای نمایندگان خلق - دولت بالفعل آلمان از نوامبر 1918 تا فوریه 1919 - و فرماندهی ارتش عالی قصد داشتند واحدهای باقیمانده را پس از خلع سلاح به یک ارتش در زمان صلح منتقل کنند. در 6 مارس 1919 مجلس ملی وایمار قانونی را در مورد تشکیل ارتش موقت متشکل از 43[۸] تیپ تصویب کرد. این به رئیس جمهور رایش اجازه داد ارتش موجود را منحل کند و یک رایشور موقت تشکیل دهد که تا زمان ایجاد یک نیروی مسلح جدید به دستور قانون رایش، از مرزهای رایش محافظت کند، دستورات دولت رایش را اجرا کند. و صلح و نظم داخلی را حفظ کند.»"[۹]

یک قانون مشابه در مورد تشکیل نیروی دریایی موقت در تاریخ 16 آوریل 1919 به آن اجازه داد تا «امنیت سواحل آلمان را فراهم کند، تردد دریایی ایمن را با پاکسازی مین ها، ایفای نقش به عنوان پلیس دریایی و در غیر این صورت کمک کند. کشتیرانی تجاری، از انجام بی مزاحمت ماهیگیری اطمینان حاصل کند، دستورات دولت رایش را در ارتباط با رایشسور اجرا کند، و صلح و نظم را حفظ کند.»"[۱۰] قدرت نیروی دریایی 20000 نفر بود.

از 1 اکتبر 1919 تا 1 آوریل 1920، نیروهای ارتش موقت رایش به 400000 نفر "ارتش انتقالی"[۱۱] متشکل از 20 تیپ منتقل شدند.[۱۲] در همان زمان، واحدها و وظایف ارتش قدیمی حذف شدند. پس از سقوط به 150000 نفر در اکتبر 1920، تیپ ها با هنگ ها جایگزین شدند و قدرت نهایی ارتش 100000 نفری تا 1 ژانویه 1921 به دست آمد. رایشسور رسماً در آن تاریخ تشکیل شد، با قانون دفاع در 23 مارس 1921 که جزئیات را تنظیم می کرد.[۱۳] سوگند سربازان به قانون اساسی وایمار سوگند خورد.[۱۴]

منابع[ویرایش]

1.^Treaty of Versailles/Part_V – via Wikisource.

For size of army, Art. 163; of navy, Art. 183; no general staff, Art. 160; heavy weapons, Arts. 167,196; armoured vehicles, Art. 171; submarines / warships, Art. 181; air force, Art.

198 2.^ "(Interalliierte Militär-Kontroll-Kommission (IMKK"

[Military Inter-Allied Commission of Control]. Die Geschichte Reckenfelds (in German).Retrieved 21 December 2023.


3.^ "Part V. Military, Naval and Air Clauses".

Treaty of Versailles Part V, Articles 173–176.


4.^ Wheeler-Bennett, John (1967). Hindenburg: The Wooden Titan. London: Palgrave Macmillan. pp. 207–208. ISBN 9780333082690.

5.^Shirer, William L. (2011). The Rise and Fall of the Third Reich: A History ofNazi Germany. New York: Simon & Schuster. p. 54.


6.^Fuchshuber, Thorsten (2019). Rackets Kritische Theorie der Bandenherrschaft [Rackets Critical Theory of Gang Rule] (in German). Freiburg, Vienna: ça ira. p. 117.ISBN 978-3862591459. 7.^Gusy, Christoph (1997). Die Weimarer Reichsverfassung [The Weimar Constitution] (in German). Tübingen: Mohr Siebeck. p. 22. ISBN 978-3161468186.


7.^Gusy, Christoph (1997). Die Weimarer Reichsverfassung [The Weimar Constitution] (in German). Tübingen: Mohr Siebeck. p. 22. ISBN 978-3161468186.


8.^Tapken, Kai Uwe (4 July 2006). "Reichswehr-Gruppenkommando 4, 1919–1921" [Reichswehr Group Command 4, 1919–1921]. Historisches Lexikon Bayerns (in German). Retrieved 20 December 2023."Gesetz über die Bildung einer vorläufig


9.^ "Gesetz über die Bildung einer vorläufigen Reichswehr" [Law on the Formation of a Provisional Army]. documentArchiv.de. Retrieved 20 November 2022.


10.^ "Gesetz über die Bildung einer vorläufigen Reichsmarine. Vom 16. April 1919"

[Law on the Formation of a Provisional Reich Navy. Of 16 April 1919]. documentArchiv.de (in German). Retrieved 20 December 2023.


11.^ Haskew, Michael (2011). The Wehrmacht. London: Amber Books Ltd. p. 13. ISBN 978-1-78274-592-1.


12.^"Das deutsche Militärwesen (4) – Deutsches Reich 1919–1932"

[The German Military (4) – German Reich 1919–1932]. Das Bundesarchiv (in German). Retrieved 20 December 2023.


13.^ "Wehrgesetz. Vom 23. März 1921"

[Defence Act. Of 23 March 1921]. documentArchiv.de (in German).


14.^ "Auseinandersetzungen um die Vereidigung der Reichsbeamten auf die Verfassung"

[Disputes over the Swearing in of Imperial Civil Servants to the Constitution]. Das Bundesarchiv (in German). Retrieved 20 December 2023.

پیوند به بیرون[ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ رایشسور موجود است.
  1. ↑ Treaty of Versailles/Part_V  – via Wikisource For size of army, Art. 163; of navy, Art. 183; no general staff, Art. 160; heavy weapons, Arts. 167,196; armoured vehicles, Art. 171; submarines / warships, Art. 181; air force, Art. 198
  2. ↑ "Interalliierte Militär-Kontroll-Kommission (IMKK)" [Military Inter-Allied Commission of Control]. Die Geschichte Reckenfelds (به آلمانی). Retrieved 21 December 2023.
  3. ↑ [https://en.wikisource.org/wiki/Treaty_of_Versailles/Par t_V#Chapter_III._Recruiting_and_Military_Training "Part V. Military, Naval and Air Clauses"]. Treaty of Versailles Part V, Articles 173–176. {{cite book}}: Check |chapter-url= value (help); line feed character in |chapter-url= at position 56 (help)
  4. ↑ Wheeler-Bennett, John (1967). Hindenburg: The Wooden Titan. London: Palgrave Macmillan. pp. 207–208. ISBN 9780333082690.
  5. ↑ Shirer, William L. (2011). The Rise and Fall of the Third Reich: A History of Nazi Germany. New York: Simon & Schuster. p. 54.
  6. ↑ Fuchshuber, Thorsten (2019). Rackets Kritische Theorie der Bandenherrschaft [Rackets Critical Theory of Gang Rule] (به آلمانی). Freiburg, Vienna: ça ira. p. 117. ISBN 978-3862591459.
  7. ↑ Gusy, Christoph (1997). Die Weimarer Reichsverfassung [The Weimar Constitution] (به آلمانی). Tübingen: Mohr Siebeck. p. 22. ISBN 978-3161468186.
  8. ↑ Tapken, Kai Uwe (4 July 2006). "Reichswehr-Gruppenkommando 4, 1919–1921" [Reichswehr Group Command 4, 1919–1921]. Historisches Lexikon Bayerns (به آلمانی). Retrieved 20 December 2023.
  9. ↑ "Gesetz über die Bildung einer vorläufigen Reichswehr" [Law on the Formation of a Provisional Army]. documentArchiv.de. Retrieved 20 November 2022.
  10. ↑ "Gesetz über die Bildung einer vorläufigen Reichsmarine. Vom 16. April 1919" [Law on the Formation of a Provisional Reich Navy. Of 16 April 1919]. documentArchiv.de (به آلمانی). Retrieved 20 December 2023.
  11. ↑ Haskew, Michael (2011). The Wehrmacht. London: Amber Books Ltd. p. 13. ISBN 978-1-78274-592-1.
  12. ↑ "Das deutsche Militärwesen (4) – Deutsches Reich 1919–1932" [The German Military (4) – German Reich 1919–1932]. Das Bundesarchiv (به آلمانی). Retrieved 20 December 2023.
  13. ↑ "Wehrgesetz. Vom 23. März 1921" [Defence Act. Of 23 March 1921]. documentArchiv.de (به آلمانی).
  14. ↑ "Auseinandersetzungen um die Vereidigung der Reichsbeamten auf die Verfassung" [Disputes over the Swearing in of Imperial Civil Servants to the Constitution]. Das Bundesarchiv (به آلمانی). Retrieved 20 December 2023.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=رایشسور&oldid=39558856»