محمدطاهر نصرآبادی
میرزاطاهر | |
---|---|
نام اصلی | میرزا محمّدطاهر نصرآبادی |
زاده | ۱۰۲۷ (هجری قمری) اصفهان،نصرآباد |
درگذشته | زنده در ۱۰۸۸ ق اصفهان،نصرآباد |
آرامگاه | اصفهان، تکیه نصرآباد |
پیشه | شاعر |
زمینه کاری | شعر |
ملیت | ایرانی |
دوره | صفویه |
سبک نوشتاری | سبک اصفهانی |
دلیل سرشناسی | تذکره نویسی |
فرزند(ان) | بدیع الزمان |
تولد و خاندان[ویرایش]
محمد طاهر نصرآبادی اهل ناحیه نصرآباد اصفهان است. خاندان وی خاندانی مشهور و دارای اعتبار و احترام بوده است. نصرآبادی در سال ۱۰۲۷ق در اصفهان متولد شد.
زندگینامه[ویرایش]
وی مقداری از تحصیلات علوم را گذرانیده و سفری به مکه و عتبات و سپس مشهد رفت. وی در طول زندگی با ادبا و شعرای بسیاری مرتبط بود که از همه مشهورتر صائب تبریزی میباشد. شهرت نصرآبادی از مرزهای ایران فراتر رفته بود در منطقه ماورالنهر و عثمانی و هند نیز وی را شناخته و شاعران اشعار خود را برای وی ارسال میکردند. نصرآبادی خود علاوه بر اینکه ادیب بود شعر نیز میسرود.
آثار و تالیفات[ویرایش]
از تالیفات منثور و منظوم نصرآبادی میتوان مرآه الکمال، منتخب دیوان صائب، منتخب شاهنامه، گل رعنا و.. را نام برد هر چند هیچکدام از این آثار به شهرت تذکره الشعراء وی نیست.
تذکره الشعراء[ویرایش]
مشهورترین تألیف نصرآبادی تذکره الشعراء میباشد که این اثر را در سال ۱۰۷۲ هجری قمری نوشته است و در بسیاری موارد از تذکره الشعرای وی به «تذکره نصرآبادی» یاد میشود. این تذکره حاوی شرح حال صدها تن از شاعران و عالمان و خوشنویسان و ادبای معاصر وی در قرن ۱۱ قمری است و از حیث اطلاعات اجتماعی نیز حاوی اطلاعات ارزندهای است. این تذکره به زبان فارسی نوشته شده و یک مرتبه توسط وحید دستگردی در سال ۱۳۱۷ شمسی و دیگر بار با تصحیح محسن ناجی نصرآبادی در سال ۱۳۷۸ شمسی توسط نشر اساطیر تهران در دو جلد منتشر شد. اگر چه چاپ اساطیر زیباتر است ولی تصحیح و مقدمه وحید دستگردی بسیار عالمانه تر میباشد.
فرزند[ویرایش]
یکی از فرزندان نصرآبادی به نام بدیع الزمان از ادبای عصر خود بوده است.
درگذشت[ویرایش]
از وفات میرزاطاهر اطلاعی در دست نیست ولی میدانیم که وی در سال ۱۰۸۸ ق زنده بوده است.
منابع[ویرایش]
- مقدمه تذکره الشعرای نصرآبادی، به تصحیح محسن ناجی، اساطیر تهران، ۱۳۷۸.
- تاریخ تذکرههای فارسی، احمد گلچین معانی، ج۱، ص۴۵
- کاروان هند، گلچین معانی، ج۲، ص۹۷۲
- مجله وحید، شماره دوم، سال نهم، ص۲۲۳