امپراتوری لاتین

امپراتوری لاتین امپراتوری رومنیا
۱۲۰۴ میلادی–۱۲۶۱ میلادی
نماد امپراتوری لاتین قسطنطنیه
امپراتوری لاتین و واسال هایش به(رنگ زرد)و سه دولت یونانی-بیزانسی تقسیم شده است.درسال۱۲۱۴
پایتخت	قسطنطنیه
زبان(های) رایج	زبان لاتین، فرانسوی باستان (رسمی) زبان یونانی (رایج)
دین(ها)	کلیسای کاتولیک (رسمی) کلیسای ارتدکس یونان (رایج)
حکومت	پادشاهی
امپراتور لاتین
• ۱۲۰۴–۱۲۰۵ میلادی	بالدوین یکم قسطنطنیه
• ۱۲۰۶–۱۲۱۶ میلادی	هنری فلاندرز
• ۱۲۱۶–۱۲۱۷ میلادی	پیتر دوم کورتنی
• ۱۲۱۷–۱۲۱۹ میلادی	یالدنا فلاندرز(نایب السطنه)
• ۱۲۱۹–۱۲۲۸ میلادی	رابرت کورتنی
• ۱۲۲۸–۱۲۳۷ میلادی	جان برین(نایب السلطنه)
• ۱۲۳۷–۱۲۶۱ میلادی	بالدوین دوم قسطنطنیه
دوره تاریخی	اواخر قرون وسطا
• بنیان‌گذاری	۱۲۰۴ میلادی
• فروپاشی	۱۲۶۱ میلادی
مساحت
1204 est.	۳۳۹٬۰۰۰ کیلومتر مربع (۱۳۱٬۰۰۰ مایل مربع)
1260 est.	۲۲٬۰۰۰ کیلومتر مربع (۸٬۵۰۰ مایل مربع)
پیشین پسین امپراتوری بیزانس امپراتوری بیزانس
امروز بخشی از	ترکیه یونان

با امپراتوری روم اشتباه نشود.

امپراتوری رومَنیا یا امپراتوری لاتین قسطنطنیه، دولتی صلیبی بود که پس از جنگ صلیبی چهارم و سقوط و غارت شهر قسطنطنیه، پایتخت امپراتوری بیزانس، توسط صلیبیون با همراهی جمهوری ونیز در سال ۱۲۰۴ تأسیس شد و بالدوین از خاندان فلاندر با عنوان «بالدوین یکم» به عنوان نخستین امپراتور قسطنطنیه انتخاب شد. با این حال این امپراتور تنها ۵۷ سال عمر کند و با یورش امپراتوری نیقیه، و بازپس‌گیری قسطنطنیه در سال ۱۲۶۱، امپراتوری بیزانس بار دیگر توسط میخائیل هشتم پالایولوگوس احیا شد و آخرین امپراتور لاتین، بالدوین دوم، نیز از قسطنطنیه رانده شد اما عنوان «امپراتور لاتین قسطنطنیه» در نزد وارثان وی تا قرن ۱۴ میلادی باقی ماند. تاریخ کوتاه مدت این امپراتوری بیشتر صرف درگیری با مدعیان و طرفداران احیای امپراتوری بیزانس همچون امپراتوری نیقیه و متحدان آنها همچون بلغارها و والاش‌ها شد.

پس از غارت و سقوط قسطنطنیه در سال ۱۲۰۴، صلیبیون و ونیزی‌ها توافق کردند که اراضی امپراتوری بیزانس تقسیم کنند. طی توافق «پارتیتیو تراروم ایمپری رومانیه» که ۱ اکتبر ۱۲۰۴ به امضا رسید، سه هشتم امپراتوری از جمله جزیرهٔ کرت به جمهوری ونیز واگذار گردید و مابقی اراضی تحت کنترل دولت جدید و لاتینی قسطنطنیه و واسال‌های آن درآمد. واسال‌های امپراتوری لاتین شامل پادشاهی تسالونیک، شاهزاده‌نشین آخا، دوک‌نشین آتن، دوک‌نشین مجمع‌الجزایر و دوک‌نشین کم عمر پلوودیو می‌شد که گاهی این قلمروها طی منازعات داخلی توانستند از امپراتوری لاتین قسطنطنیه مستقل شوند. افزون بر این قلمروها، قلمروهای بیشتری در نیکومدیا، نیقیه، فیلادلفیا و نئوکاسترا در نظر گرفته شده بود اما با قدرت‌گیری امپراتوری نیقیه در منطقه، این قلمروها در حد ایده باقی ماندند. دوچ ونیز با وجود داشتن سه هشتم قلمرو در منطقه، تابع امپراتوری لاتین به حساب نمی‌آمد اما جمهوری ونیز با توجه به میزان قلمروی خود توانسته بود بر این امپراتوری نفوذ داشته باشد.

ساختار و سازمان‌های امپراتور لاتین همچون ساختار و سازمان‌های فئودالی در غرب و دیگر دولت‌های صلیبی در اراضی مقدس و اوترمر بود اما با این تفاوت که این امپراتوری برخی اصول و شیوه‌های بوروکراسی و اداری امپراتوری بیزانس را حفظ کرد. پس از تصرف قسطنطنیه در سال ۱۲۰۴، اسقفی به عنوان پاتریارک کلیسای لاتین قسطنطنیه که تابع کلیسای رم بود، انتخاب شد. نظام جانشینی در امپراتوری لاتین نیز همچون دیگر دولت‌های صلیبی نخست «انتخابی» بود که پس از به انتخاب بالدوین فلاندر به عنوان نخستین امپراتور، «ارثی» شد. براساس ساختار در نظر گرفته برای امپراتوری، امپراتور قسطنطنیه با کمک شورای حکومتی متشکل از بارون‌ها و واسال‌های امپراتوری و پودستای ونیز و همچنین ۶ نفر دیگر امور امپراتوری را هدایت می‌کرد. در نبود امپراتور یا به سن قانونی نرسیدن امپراتور جدید، شورای حکومتی زمام امور را در دست می‌گرفت. پودستای ونیز نیز تابع امپراتور نبود و تنها برای نظارت بر منافع و قلمروی جمهوری ونیز و همچنین مشاوره به امپراتوران لاتین در شورای حکومتی حضور داشت.

منابع

• Murray، Alan V.؛ Others (۲۰۰۶). The Crusades: An Encyclopedia. ABC-CLIO. شابک ۹۷۸۱۵۷۶۰۷۸۶۲۴.

پیوند به بیرون

• The Latin Occupation in the Greek Lands - The Latin Empire, from the Foundation of the Hellenic World