حلیسیه
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. (اکتبر ۲۰۱۵) |
حُلَیسیه گرایش و فرقه‌ای از قاعدین بودند. آنان بر این باور بودند که در زمان فتنه باید منفعل بود و در خانه پناه برد. حلیسیه دو فرقه شیعه و عثمانیه را گمراه و جهنمی می‌پنداشتند و دوری از جنگ را وظیفه دینی و شرکت در آن را فتنه می‌دانستند. عبدالله بن عمر و محمد بن مسلمه و سعد بن ابی وقاص از پیروان حلیسیه بودند.
منابع[ویرایش]
- رسول جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، نشر علم، ص. ۲۱ برگرفته از محمد بن جریر طبری، تاریخ طبری، جلد ۵، ص. ۵۷ و ۵۸
 | این نوشتار نیازمند پیوند میانزبانی است. در صورت وجود، با توجه به خودآموز ترجمه، میانویکی مناسب را به نوشتار بیفزایید. |