جعفر بن عبدالله حویزی
این صفحه مطابق سیاست حذف ویکیپدیا برای حذف در نظر گرفته شدهاست. لطفاً اندیشههای خود را دربارهٔ این موضوع در نظرخواهی مربوط به این صفحه، که در صفحهٔ نظرخواهیهای برای حذف، قرار دارد، به اشتراک بگذارید. در ویرایش آزاد هستید، ولی صفحه نباید خالی شود و این آگاهسازی تا زمانی که بحث بسته شود نباید حذف شود. برای اطلاعات بیشتر، به ویژه دربارهٔ ادغام یا انتقال صفحه در مدت بحث، راهنمای حذف را بخوانید. |
قوام الدین جعفربن عبدالله بن ابراهیم حویزی اصفهانی مشهور به شیخ جعفر قاضی (درگذشته ۱۱۱۵ق)، از فقهای امامیه که در تمام عمر قاضی و شیخ الاسلام اصفهان بود.
شیخ جعفر از اهالی حویزه در عین حال زادهٔ کمره (از توابع خمین) بود. وی علاوه بر فقاهت، مفسر اخباری و متکلم بود. وی در علم حدیث و اخبار شاگرد محمدتقی مجلسی (مجلسی اول) و در علوم معقول و منقول از شاگردان محمدباقر سبزواری بود. وی همچنین شاگرد برجسته محقق خوانساری و داماد وی نیز بودهاست.[۱]
آثار[ویرایش]
- اصول الدین
- حاشیه بر شرح لمعه
- حاشیهٔ کفایهٔ استاد خود محقق سبزواری
- ذخائر العقبی در تعقیبات نماز (تالیف شده به امر شاه سلطان حسین صفوی)
منابع[ویرایش]
- ↑ اجازهنامههای روایتی/ سید محمد علی روضاتی بایگانیشده در ۱۷ نوامبر ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی
- لغتنامهٔ دهخدا، «قاضی حویزی»
پیوند به بیرون[ویرایش]
- حاشیه شیخ جعفر بر شرح لمعه بانک اطلاعاتی نسخ خطی (وبگاه شیخ آقا بزرگ تهرانی)