تاریخ شفاهی
تاریخ شفاهی یکی از شیوه‌های پژوهش در تاریخ است که به شرح و شناسایی وقایع، رویدادها و حوادث تاریخی بر اساس دیدگاه‌ها، شنیده‌ها و عملکرد شاهدان، ناظران و فعالان آن ماجراها می‌پردازد.[۱]
تاریخچه[ویرایش]
در قالب شیوهٔ امروزی، تاریخ شفاهی برای نخستین بار در سال ۱۹۴۸ در دانشگاه کلمبیا بنیان نهاده شد. با تشکیل انجمن تاریخ شفاهی در سال ۱۹۶۶ و نیز بنای بخش تاریخ شفاهی دانشگاه هاروارد در سال ۱۹۶۷ گسترش افزون‌تری پیدا کرد، و در قالب مبحثی جدی در محفل‌های پژوهشی و تاریخی جهان شناخته گشت و مورد پذیرش واقع شد.[۱]
پانویس[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ «تاریخ شفاهی». سازمان اسناد و کتابخانهٔ ملی ایران. دریافت‌شده در ۱۰ آبان ۱۳۸۸.[پیوند مرده]
منابع[ویرایش]
- تاریخ شفاهی، سازمان اسناد و کتابخانهٔ ملی ایران.
پیوند به بیرون[ویرایش]
- تاریخ شفاهی، مرکز مطالعات و تحقیقات فرهنگ و ادب پایداری، دفتر ادبیات انقلاب اسلامی.
- پروژه تاریخ شفاهی ایران- دانشگاه هاروارد
مسائل حقوقی مصاحبه‌های تاریخ شفاهی (۱۳۹۹). تألیف پیمانه صالحی. تهران: سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران.
دستنامة ویرایش و تدوین آثار تاریخ شفاهی (۱۳۹۸). تألیف پیمانه صالحی، آرزو تجلّی. تهران: معین ادارات.
 | این یک مقالهٔ خرد تاریخ است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |