گاو سریشوک

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

گاو سریشوک یا هدیوش موجودات افسانه‌ای و اسطوره‌ای ایران باستان است که ذکری از آن در اوستا نیز آمده‌است.[۱].در اساطیر ایران باستان که به پیش از دوران زرتشت باز میگردند مردمان در دوران کهن قادر نبودند از سرزمینی به سرزمین دیگر بروند مگر بر پشت این گاو سوار شوند[۲].بر طبق یکی از این اساطیر، در دوران تهمورث زمانی که مردم در حال جابجایی بر پشت این گاو بودند آتشدان آن‌ها بر اثر توفان به دریا می ریزد و به جای آن سه آتش بزرگ اساطیر که همان آتش‌های مقدس هستند جای آن را میگیرند و با درخشش و روشنایی خیره‌کننده راه را برای عبور مردم نمایان می سازند[۳].این گاو در فرشگرد یا بازسازی جهان آخرین جانوری است که قربانی می‌شود و تا آن زمان گوپت شاه که موجودی اساطیری به صورت نیم انسان-نیم گاو است از او نگهداری می‌کند.گاو سریشوگ با نام هدیوش نیز آمده‌است[۱].

جستارهای وابسته[ویرایش]

منبع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ فرهنگ و زبانهای باستانی ایران.محبوبه خدایی.تهران.نشر پازینه.1387.چاپ اول.صفحه246
  2. شناخت اساطیر ایران.جان هیلنز.نشر چشمه.تهران.1388.صفحه31
  3. زردشتیان باورها و آداب دینی آنان.مری بویس.ترجمه عسگر بهرامی.نشر ققنوس.چاپ یازدهم.ویراست دوم.1389.صفحه 117