کنگره پزشکی ایران

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
فرح پهلوی بیستمین کنگره پزشکی رامسر سال ۱۳۵۰را می‌گشاید

کنگره پزشکی ایران زیر نظر بنیاد پهلوی در سال ۱۳۳۱ بنیان نهاده شد تا دربارهٔ امراض و بیماری‌های بومی کشور به پژوهش و مشاوره علمی به پردازد و راه‌حل‌هایی برای مبارزه اساسی و عملی با ابن بیماری‌ها پیدا کند. این کمیته همه ساله در رامسر به ریاست فرح پهلوی برگزار می‌شد.[۱]

پیدایش[ویرایش]

اولین کنگره در سال ۱۳۳۱ تشکیل گردید و طبق اساسنامهٔ کنگره چند تن از پزشکان سرشناس و مسولین بهداشتی کشور برای سه سال به عضویت کمیتهٔ اجرایی کنگره پزشکی ایران انتخاب شدند. این کمیته به مقالات و سخنرانی‌های رسیده و به ترتیب برنامه و سخنرانی‌های کنگره می‌پرداخت.

سازمان و مدیریت[ویرایش]

سازمان تشکیلاتی کنگره پزشکی ایران شامل مجمع عمومی، هیئت اجرایی و هیئت اجرایی کمیته فنی بود

  • مجمع عمومی کنگره: مجمع عمومی کنگره از پزشکانی که بر اساس آیین‌نامه مربوط رسماً به عضویت کنگره پذیرفته شده و کارت عضویت داشته باشند تشکیل می‌شد. مجمع عمومی هر سال یک بار تشکیل می‌گردید.
  • هیئت اجرایی: اعضای هیئت اجرایی از موسسات پزشکی، درمانی، بهداشتی کشوری و لشکری توسط بنیاد پهلوی معرفی و از سوی ریاست شهبانو فرح پهلوی به مدت سه سال بدین سمت منصوب می‌شدند.
  • کمیته فنی: کمیته فنی به منظور تعیین موضوع برنامه و رسیدگی به صلاحیت و ارزش سخنرانی‌های داوطلبان تشکیل می‌گردید.

هر سال بین ده تا بیست نفر از استادها و متخصصین خارجی در کنگره پزشکی ایران شرکت می‌جستند و به ایراد سخنرانی‌های گوناگون علمی و بیان تجربه‌ها و پژوهش‌ها می‌پرداختند.

کنگره پزشکی رامسر برای پیشرفت‌های امور بهداشتی و بر طرف کردن مشکلات موجود و سختی‌هایی که در کنگره بدان اشاره رفته و در اطراف آن‌ها گفتگو شده‌است، قطعنامه‌ای صادر و برای توصیه و اجرای آن قطعنامه، دفتر مخصوص فرح پهلوی آن را موسسه‌های دولتی و ملی ابلاغ می‌نماید.

فعالیت‌ها[ویرایش]

کنگره در باره موضوعات زیر در نشست سالانه رامسر گفتگو و مشاوره داشته‌است :

  • طب پیشگیری
  • تغذیه و بیماری‌های دیاتزیک
  • بیماری‌های قلب و عروق
  • بیماری‌های روانی
  • بیماری‌های هورمونی
  • خون و بیماری‌های آن
  • مسمومیت و سوانح
  • بیماری‌های کبدی
  • بهداشت حرفه‌ای و توان بخشی
  • بیماری‌های کولاژن و اختلالات دیگر بافت‌های هم بند.

منابع[ویرایش]

  1. انتشارات دفتر مخصوص شهبانو، تهران، ۱۳۵۴، ص. ۵۲ - ۵۳