پندنامه انوشیروان

پند نامه انوشیروان

نویسنده(ها)	ابومحمد بدیع بلخی
کشور	ایران
زبان	فارسی
موضوع(ها)	پند،‌ ایران پیش از اسلام
گونه(های) ادبی	اخلاق
تاریخ نشر	تاریخ نشر فارسی: تهران، ۱۳۱۲ چاپ۲۱

پندنامه انوشیروان یا منظومهٔ راحة الانسان کتابی است از ابومحمد بدیع بن محمدبن محمود بلخی، شاعر دورهٔ سامانی. این شاعر، مدّاحِ ابویحیی طاهربن فضل بن ابوبکر امیر چغانی ماوراءالنهر (متوفی ۳۷۷) بوده و قصیده‌اش در مدح این امیر موجود است. منظومة راحة الانسان، یا پندنامة انوشیروان را به او نسبت داده‌اند. (هدایت، چاپ سنگی، ج ۱، ص ۱۷۴، چاپ مصفا، ج ۱، ص ۴۵۶)

ساختار و دورن‌مایهٔ کتاب

موضوع شعری ابومحمد بدیع بلخی و یادآور پندهایی است که از بزرگان ایران باستان به جای مانده و خود شاعر هم روایت‌های گوناگونی را از زبان شخصیت‌های اساطیری و تاریخی بیان کرده است.

این اثر که در بحر متقارب سروده شده، نخستین منظومه مستقل فارسی در موضوع اخلاق و تعلیم است.

وضعیت انتشار

سعید نفیسی در سال ۱۳۱۲ شمسی این کتاب را پس از تصحیح و ویرایش منتشر کرد.

منابع

• هدایت (چاپ سنگی، ج ۱، ص ۱۷۴، چاپ مصفا، ج ۱، ص ۴۵۶)
• (نفیسی، ص ۱۸۱ـ ۱۸۲، و نقل از وی در هدایت، چاپ مصفا، ج ۱، ص ۴۵۷ـ۴۵۹، حاشیه).
• ادوارد گرانویل براون، تاریخ ادبی ایران، ج ۱: از قدیمترین روزگاران تا زمان فردوسی، ترجمه و تحشیه و تعلیق علی پاشا صالح، تهران ۱۳۵۶ ش، ص ۶۷۹؛ محمد دبیرسیاقی، پیشاهنگان شعر فارسی، تهران ۱۳۷۰ ش، ص ۱۷۵؛ راحة الانسان، یا، پندنامة انوشیروان، درCharles Schefer, Chrestomatie Persane , vol. I, Paris 1883;