وقار شیرازی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

میرزا احمد (۱۲۳۲–۱۲۹۸ه‍. ق) بزرگترین فرزند وصال شیرازی متخلص به وقار است. او همچون پدرش خوشنویس و شاعر بود. دیوان شعری به فارسی به نام بهرام و بهروز که در بمبیی چاپ شده از او باقی مانده‌است.[۱]

افزون بر پدر، پنج برادر او نیز از خوشنویسان و شاعران صاحب‌نام سده سیزدهم هجری هستند. میرزا احمد وقار نستعلیق، نسخ، رقاع و شکسته‌نستعلیق را استادانه می‌نوشت[۲] اما بیش از همه در خوشنویسی خط نسخ صاحب‌نام شده‌است.[۳]

تصحیح نوینی از دیوان وقار شیرازی به همّت داریوش کاظمی به انجام رسیده است: دیوان وقار شیرازی. تصحیح داریوش کاظمی. کرمان: دانشگاه آزاد اسلامی کرمان، ۱۳۸۳.

وی همچنین داستان قرآنی موسی و خضر را نیز به رشتهٔ شعر کشیده است که به اهتمام محمود طاووسی به طبع رسیده است: «مثنوی خضر و موسی». به اهتمام محمود طاووسی. تهران: فرا نگه، ۱۳۶۰.

نمونه شعر[ویرایش]


به بهار مِی طلب کن منشین به کار دیگرکه بسی امید باید که رسد بهار دیگر
بشمر غنیمت ارزان که رسی به روزگاریکه خطا بود نشستن پی روزگار دیگر

پانویس[ویرایش]

  1. پایگاه شهر زیبای فرهنگ و هنر ایران شیراز
  2. دکتر بیانی ۵۶
  3. فضایلی ص۳۵۹

منابع[ویرایش]