هزینه‌یابی بر مبنای فعالیت
| حسابداری |
|---|
 |
 درگاه اقتصاد |
هزینه‌یابی بر مبنای فعالیت، (به انگلیسی: Activity Based Costing) مبتنی بر این فرض است که فعالیت‌ها در درون هر بنگاه منابع را مصرف می‌کنند و محصولات و خدمات حاصل انجام فعالیت‌ها است. در این روش ابتدا کلیه فعالیت‌های سازمانی شناسایی شده و به عنوان موضوعات هزینه ثبت می‌شوند و همه هزینه‌های سازمانی به این موضوعات تخصیص می‌یابد. در مرحله دوم بر مبنای شاخص‌های تعریف شده هزینه‌های جذب شده به محصولات تولیدی یا خدمات ارائه شده تسهیم می‌شود.[۱][۲][۳][۴]
در این مدل هزینه‌یابی، تمرکز بر هزینه‌های غیرمستقیم سازمانی است بر خلاف روش‌های مرسوم که بیشتر روی هزینه‌های مستقیم متمرکز است، به علاوه ردیابی عوامل هزینه به مدیریت امکان بهینه‌سازی فعالیت‌ها و حذف فعالیت‌های غیر ضرور یا تغییر روش در انجام فعالیت‌ها را جهت کاهش قیمت تمام شده محصول/خدمات می‌دهد.[۵][۶][۷][۸][۹]
منابع[ویرایش]
- ↑ Lindsay, Cotton M. and Bernard Feigenbaum (1984) 'Rationing by waiting lists', American Economic Review 74(3): 404-17.
- ↑ Diego Varela and Anca Timofte (2011), 'The social cost of hospital waiting lists and the case for copayment: Evidence from Galicia' بایگانی‌شده در ۷ نوامبر ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine, The USV Annals of Economics and Public Administration 11(1): 18-26.
- ↑ Cole JA, et al. Drug copayment and adherence in chronic heart failure: effect on cost and outcomes.[پیوند مرده] Pharmacotherapy 2006;26:1157-64.
- ↑ Harvey Rubin, Dictionary of Insurance Terms, 4th Ed. Baron's Educational Series, 2000
- ↑ , Arthur D. Postal, " CFA Attacks Insurers For ‘Overcharging’", National Underwriter, Jan 8, 2007
- ↑ "Loss Ratio definition". Retrieved 2010-03-23.
- ↑ James C. Robinson, "Use And Abuse Of The Medical Loss Ratio To Measure Health Plan Performance", Health Affairs, vol 16, No. 4, pp 176 - 187, 1997
- ↑ Knobbe, Lauren (22 July 2010). "Franken warns against weakening law on health-care spending". Minn Post. Retrieved 22 June 2013.
- ↑ Long-Term-Care Premiums Soar – WSJ
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Activity Based Costing». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۱ مارس ۲۰۱۳.