نیلوفر رحمانی
 | این مقاله مشابه یک انتشار خبری یا مقالهای در یک روزنامه نوشته شده است و ممکن است بهطور گستردهای متکی بر پوشش خبری روتین باشد. (مارس ۲۰۲۲) |
| نیلوفر رحمانی | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۱۹۹۲ (۳۱–۳۲ سال) کابل، افغانستان |
| پیشه | خلبان |
| سال‌های فعالیت | ۲۰۱۲ تا کنون |
| شناخته‌شده برای | نخستین زن خلبان هواگرد ثابت‌بال |
نیلوفر رحمانی (متولد ۱۳۷۰ در کابل) نخستین زن خلبان هواگرد ثابت‌بال در تاریخ افغانستان، و نخستین زن خلبان در ارتش افغانستان پس از سقوط طالبان در سال ۱۳۸۰ است.[۱] از آنجا که خانواده نیلوفر رحمانی تهدید به مرگ شدند، او تصمیم به اتمام دوره آموزشی خلبانی گرفت و سرانجام در سال ۲۰۱۵، برنده جایزه بین‌المللی زنان شجاع از وزارت امور خارجه آمریکا شد.[۲]
زندگی‌نامه[ویرایش]
.jpg)
نیلوفر رحمانی در سال ۱۳۷۰ خورشیدی در کابل به دنیا آمد. از کودکی سودای پرواز را در سر می‌گذراند؛ از این رو به آموختن زبان انگلیسی مشغول شد تا بتواند در مدرسه پرواز ثبت نام کند. وی توانست در سال ۲۰۱۰ وارد دوره آموزش خلبانی نیروی هوایی افغانستان شود و در سال ۲۰۱۲ با درجه ستوان دوم از این مدرسه، فارغ‌التحصیل شد.
دو پرواز در هلیکوپتر به‌عنوان کمک‌خلبان زن در کنار پدر خود در دوره اتحاد شوروی، الهام‌بخش اولیه او برای یادگیری پرواز بود. او اولین پرواز مستقلش را در شهریور ۱۳۹۱ با هواپیمای تک‌ملخه سسنا ۱۸۲ انجام داد.[۳] به انگیزه پرواز با هواگردهای بزرگ‌تر، نیلوفر وارد مدرسه پیشرفته پرواز شد و به زودی توانست با هواپیمای نظامی سسنا ۲۰۸ کاروان بپرد.
زنان خلبان معمولاً اجازه جابه‌جا کردن کشتکان و سربازان مجروح را ندارند ولی نیلوفر، پس از نشستن در یکی از مأموریت‌هایش، سربازانی زخمی را پیدا کرد و دستور به جابه‌جایی آن‌ها یافت.
وقتی موفقیت‌های نیلوفر رحمانی منتشر شد، خود و خانواده‌اش از طرف طالبان تهدید به مرگ شدند. به همین سبب خانواده او تا کنون بارها مجبور به نقل مکان شده‌اند، ولی ستوان دوم نیلوفر همچنان دست از مسیر خود برنداشته و به دنبال پرواز با هواگردهای بزرگ‌تر و همچنین آموزش زنان دیگر برای ورود به عرصه هوانوردی و خلبانی است.
در سال ۲۰۱۵ میلادی روزنامه «بیلد» آلمان، نیلوفر رحمانی که در نیروی هوایی افغانستان خدمت می‌کند را به عنوان زیباترین خلبان جهان معرفی کرده است. رحمانی به لحاظ حرفه‌اش با مشکلات زیادی در جامعه افغانستان روبروست، با این‌همه با انگیزه زیادی به کارش ادامه می‌دهد.[۴]
پناهندگی به آمریکا[ویرایش]
در سال ۲۰۱۸ درخواست وی مبنی بر پناهندگی به کشور آمریکا از سوی دولت آمریکا پذیرفته شد.[۵]
منابع[ویرایش]
- ↑ "The Conversation: Pilots Niloofar Rahmani and Esther Mbabazi". BBC News. 25 July 2015. Retrieved 13 July 2017.
{{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in:|publisher=(help) - ↑ «زیباترین خلبان زن جهان در افغانستان- 17.04.2015». DW.DE. ۲۰۱۵-۰۴-۱۷. دریافت‌شده در ۲۰۱۵-۰۴-۲۱.
- ↑ "Biographies of 2015 Award Winners". Us Department of State. Us Department of State. March 3, 2015. Retrieved April 18, 2015.
- ↑ «زیباترین خلبان زن جهان در افغانستان - همه مطالب مدیا سنتر - 17.04.2015». DW.DE. ۲۰۱۵-۰۴-۱۷. دریافت‌شده در ۲۰۱۵-۰۴-۲۱.
- ↑ «جنجال درخواست پناهندگی نخستین زن خلبان افغان از آمریکا». عصر ایران. ۶ دی ۱۳۹۵.
- «Afghanistan's woman Top Gun: First female Air Force pilot since fall of the Taliban defies death threats to take to the skies».
- ویکی‌پدیای انگلیسی
پیوند به بیرون[ویرایش]
- «یک روز همراه با اولین خلبان زن افغان». بی‌بی‌سی فارسی.
- Official facebook page
- Danielle Moylan: Meet Afghanistan's first female fixed-wing pilot'. Al Jazeera English, ۹ نوامبر ۲۰۱۵
- "We were wrong …and now we're proud of you". The Conversation, BBC 1۷ ژوئیه ۲۰۱۵ (audio, 2mins)
- Death threats force Afghanistan's first female Air Force pilot to quit. As It Happens, CBC radio, ۷ اوت ۲۰۱۵ (audio, 6:47 mins)
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ نیلوفر رحمانی موجود است. |
- افراد زنده
- افغانستانیهای مهاجرتکرده به ایالات متحده آمریکا
- اهالی کابل
- اهالی ولایت لوگر
- تاجیکهای اهل افغانستان
- خلبانان اهل افغانستان
- دریافتکنندگان جایزه بین‌المللی زنان شجاع
- زادگان ۱۳۷۰
- زادگان ۱۹۹۲ (میلادی)
- زنان اهل افغانستان
- کارکنان نظامی افغانستان
- مترجمان از انگلیسی به فارسی
- مترجمان از فارسی به انگلیسی
- نظامیان زن اهل افغانستان
- هوانوردان زن