نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق
中国人民解放军空军
نشان نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق
بنیان‌گذاری۱۱ نوامبر ۱۹۴۹؛ ۷۴ سال پیش (۱۹۴۹-11}})
کشور چین
وفاداریحزب کمونیست چین
رستهارتش آزادی‌بخش خلق
گونهنیروی هوایی
نقشجنگ هوایی، نیروهای هوابرد، پدافند هوایی
اندازه۴۰۰٬۰۰۰ نفر پرسنل فعال (۲۰۲۰)[۱]
۳٬۳۷۰+ هواگرد نظامی (۲۰۲۰)[۲]
نبردها
فرماندهان
فرماندهارتشبد چانگ دینگکیو
کمیسار سیاسیارتشبد یو ژانگفو
نشان
پرچم
نشانRoundel
Low Visibility RoundelRoundel (Low Visitbility)
ناوگان هوایی
جنگندهشیان جی‌اچ-۷
بمب‌افکنشیان جی‌اچ-۷، اچ-۶
هواپیمای الکترونیکKJ-200، KJ-500، KJ-2000، توپولف-۱۵۴
شکاریچنگدو جی-۷، شین‌یانگ جی-۸، چنگدو جی-۱۰، شنیانگ جی-۱۱، شنیانگ جی-۱۶، چنگدو جی-۲۰، سوخو-۲۷، سوخو-۳۰، سوخو-۳۵، سوخو-۳۴
بالگردسوپر فرلون، Harbin Z-9
هواپیمای رهگیرشین‌یانگ جی-۸
هواگرد آموزشیهانگدو جی‌ال-۱۰, هانگدو جی‌ال-۸, گوییژو جی‌ال-۹
هواپیمای باریشیان وای-۲۰، Shaanxi Y-9، Shaanxi Y-8، شیان وای-۷، ایلیوشین ایل-۷۶
هواپیمای سوخت‌رسانشیان اچ-۶، ایلیوشین-۷۸

نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین (به چینی: 中国人民解放军空军) بخش هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین می‌باشد. این نیرو تا سال ۲۰۲۰ دارای بیش از ۴۰۰٬۰۰۰ نفر پرسنل فعال و بیش از ۳٬۳۷۰ فروند هواگرد نظامی است.[۳] نیروی هوایی چین، دارای ۵ شاخهٔ اصلی، شامل شاخهٔ هوانوردی، شاخهٔ موشک‌های هوابه‌هوا، شاخهٔ رادار، شاخهٔ نیروهای هوابرد و شاخهٔ توپ‌های ضدهوایی است.[۳]

تجهیزات[ویرایش]

نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق ناوگان بزرگ و متنوعی از بیش از ۳۰۱۰ هواپیما را اداره می‌کند که از این تعداد حدود ۲۱۰۰ هواپیمای جنگی (جنگنده، تهاجمی و بمب‌افکن) هستند.[۴] به نوشتهٔ مؤسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک، خلبانان رزمی نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق، به‌طور متوسط ۱۰۰–۱۵۰ ساعت پرواز در سال انجام می‌دهند.[۴]

تجهیزات فعلی[ویرایش]

چنگدو جی-۲۰
سوخو-۳۰
اچ-۶
هواگرد سازنده نوع نسخه تعداد فعال نکات
بمب افکن
شیان اچ-۶ چین بمب‌افکن راهبردی ۱۷۶+[۵] نسخه چینی توپولف تو-۱۶
شیان جی‌اچ-۷ چین جنگنده-بمب‌افکن ۱۴۰[۵]
جنگنده
چنگدو جی-۷ چین جنگنده ۳۴۰[۵] نسخه چینی میگ-۲۱
چنگدو جی-۱۰ چین جنگنده چندمنظوره ۵۴۸+[circular reference]
چنگدو جی-۲۰ چین جنگنده برتری هوایی +۱۱۰[۵] هواگرد رادارگریز.
شین یانگ جی-۸ چین رهگیر ۹۸[۵]
شنیانگ جی-۱۱ چین جنگنده برتری هوایی ۴۴۰[circular reference] نوع دارای مجوز از سوخو-۲۷.
شنیانگ جی-۱۶ چین جنگنده ضربتی ۱۷۲+[۵]
سوخو-۲۷ روسیه جنگنده برتری هوایی Su-27UBK ۳۲[۵]
سوخو-۳۰ روسیه جنگنده برتری هوایی Su-30MKK ۷۳[۵]
سوخو-۳۵ روسیه جنگنده برتری هوایی ۲۴[۵]
آواکس
شانشی وای-۸ چین آواکس KJ-200 ۱۱[۶]
شانشی وای-۹ چین آواکس KJ-500 ۱۴[۶]
ایلیوشین ایل-۷۶ روسیه آواکس KJ-2000 ۴[۶] نسخه‌ای از ایلیوشین ایل-۷۶ دارای رادار چینی.
شناسایی
شانشی وای-۸ چین مراقبت ۱[۶]
بمباردیه چلنجر ۸۵۰ کانادا ۵[۶]
جنگ الکترونیک
شانشی وای-۸ چین جنگ الکترونیک ۱۷[۶]

منابع[ویرایش]

  1. International Institute for Strategic Studies (2020). The Military Balance. Vol. 120. p. 264. doi:10.1080/04597222.2020.1707967. S2CID 219627149.
  2. International Institute for Strategic Studies (2020). The Military Balance. Vol. 120. p. 265. doi:10.1080/04597222.2020.1707967. S2CID 219627149.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ Rupprecht, Andreas (29 October 2018). Modern Chinese Warplanes:Chinese Air Force - Aircraft and Units. Harpia Publishing. p. 139. ISBN 978-0-9973092-6-3.
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ مؤسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک: تراز نظامی ۲۰۱۴، ص. ۲۳۶.
  5. ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ ۵٫۳ ۵٫۴ ۵٫۵ ۵٫۶ ۵٫۷ ۵٫۸ International Institute for Strategic Studies: The Military Balance 2022, p.261
  6. ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ ۶٫۵ "World Air Forces 2022". Flightglobal Insight. 2022. Retrieved 6 May 2022.