مونجا میئونگ
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
| مونجا میونگ | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ته‌وانگ | |||||||||
 آرامگاه پادشاه مونجا میونگ | |||||||||
| فرمانروا ۲۱ گوگوریو | |||||||||
| سلطنت | ژانویه ۴۹۲ - ۵۱۹ میلادی | ||||||||
| تاج‌گذاری | ژانویه ۴۹۲ میلادی | ||||||||
| پیشین | جانگسو | ||||||||
| جانشین | آنجانگ | ||||||||
| زاده | نائون نامشخص پیونگ یانگ سونگ | ||||||||
| درگذشته | ۵۱۹ میلادی | ||||||||
| آرامگاه | آرمگاه پادشاه جومونگ (احتمالی) | ||||||||
| فرزند(ان) | هیونگ‌آن بویون | ||||||||
| |||||||||
| کاخ سلطنت | پیونگ یانگ سونگ | ||||||||
| دودمان | گوگوریو | ||||||||
| پدر | گوجودا | ||||||||
| پیشه | پادشاه | ||||||||
| فهرست پادشاهان گوگوریو |
|---|
مونجامیونگ(هانگول:문자명) با زادنام نائون(هانگول:나운) (سلطنت ۴۹۲ م تا ۵۱۹ م) بیست و یکمین پادشاه گوگوریو شمالی‌ترین امپراتوری از میان سه امپراتوری بود. او توانست در نبرد با ارتش باکجه حدود افراد بیشماری از مرد و زن را اسیر کند روابط دیپلماتیک گوگوریو و سلسله‌های چینی گوگوریو روابط دیپلماتیک خود را با سلسله‌های وی شمالی چی جنوبی، حفظ کند پادشاه چین به گوگوریو اجازه مردمان چادرنشین شرق ضمیمه خود کند.
در سال ۴۷۲، گوگوریو پایتخت خود را از منطقه اطراف جیان مدرن در امتداد رودخانه یالو بالایی به پیونگ یانگ (پایتخت مدرن کره شمالی) منتقل کرده بود. این حرکت در شرایط تشدید رقابت با دو پادشاهی دیگر از سه پادشاهی، شیلا و باکجه متحد آن زمان انجام شد.
با حفظ موفقیت دیپلماسی از راه دور جانگسو، مونجا روابط نزدیکی با سلسله های چینی، به ویژه شمال وی، چی جنوبی و لیانگ برقرار کرد. اگرچه شمال وی چندین جنگ را با همسایه شمالی خود، رورانز و سونگ پشت سر گذاشت، اما در نهایت حملات بعدی سانگ را مختل کرد، که منجر به تغییر سلسله لیانگ شد. به دلیل تغییر قدرت، گوگوریو روابط دیپلماتیک را با لیانگ نیز آغاز کرد: کتاب چی می گوید که این عنوان به پادشاه گوگوریو اعطا شده است، که به این معنی است که روابط دوجانبه بین این دو محقق شد. به طور همزمان، مونجا به تثبیت اشغال شبه جزیره لیادونگ بر اساس روابط دوستانه با وی شمالی ادامه داد.
از نظر روابط بین کره‌ای، تاریخ کره قرن دوازدهم، سامگوک ساگی، نقل می‌کند که بقایای پادشاهی بویو در سال ۴۹۴ پس از شکستشان از مردم کوچ‌نشین مالگال، به گوگوریو تسلیم شدند. پس از اشغال دانگ بویو (بویه شرقی) در سلطنت گوآنگ‌گائتو، سرانجام گوگوریو تمام منطقه بویو (هاربین فعلی) را به انقیاد رساند. در این میان، اتحاد بکجه و شیلا با خدمت به یکدیگر در میدان های جنگ با گوگوریو، روابط خود را تقویت کرد. باکجه با تلاش‌های مستمر خود در زمان پادشاه موریونگ سعی در حمله به مرز شمالی خود با گوگوریو به ویژه در سال ۵۰۵ داشت و بیش از ۳،۰۰۰ سرباز را بسیج کرد. سوابق کره‌ای همچنین چندین بار به اقدامات تحریک‌آمیز باکجه اشاره می‌کنند که به ضدحمله مونجامیونگ در سال ۵۰۶ اشاره می‌کند، اما به دلیل قحطی‌های سخت، بدون ثمره مشخص شکست خورد.
بودیسم در گوگوریو پس از پذیرش در پادشاهی در زمان سلطنت سوسوریم، شتاب مستمر خود را به دست آورد. همانطور که پدربزرگ‌هایش این کار را کردند، مونجا نیز گسترش و توزیع بودیسم را، به‌ویژه از طریق لیانگ و وی، تقویت کرد. گفته می‌شود که در زمان سلطنت او، نه راهب ابتدا به وی شمالی فرستاده شدند تا در کتاب‌های بودایی و دیگران تحقیق کنند. در سال هفتم (۴۹۸)، او معبد بودایی گئومگانگسا را ساخت.
مرگ[ویرایش]
در سال ۵۱۹ میلادی او به دلایل نامعلومی مرد اما در کتابچه سنگی سامگوک ساگی آمده‌است او در جنگ با باکجه کشته شده‌است.
بعد از او پسرش آنجانگ به پادشاهی رسید.