محمدصالح اصفهانی
محمدصالح اصفهانی (درگذشت: ۱۸ ربیع‌الاول ۱۱۲۶ه.ق/۳ آوریل ۱۷۱۴م)[۱] از خوشنویسان و کتیبه‌نویسان دوره صفوی در اواخر سده یازدهم و اوایل سده دوازدهم هجری است. او فرزند ابوتراب اصفهانی معروف به ترابا بود و در خط نستعلیق از جمله شاگردان پدر و پیروان میرعماد است.[۲]
محمدصالح اصفهانی تذکره‌ای درباره خط و خطاطان نوشته که دکتر بیانی شرحی از آن را در کتابش داده است.[۳]
بسیاری از کتیبه‌های بناهای تاریخی اصفهان در اواخر دوران صفویه از جمله کتیبه بالای ایوان چهلستون و کتیبه‌های متعدد دیگر به خط اوست.[۴] در قسمت فوقانی محراب مسجد شاه اصفهان کتیبه‌ای استادانه و ظریف به خط ثلث ممتاز دیده می‌شود که در انتها نام محمدصالح اصفهانی و تاریخ ۱۰۳۸ ه.ق را دارد . از جمله آثار دیگر می‌توان به کتیبه های نارنجستان قوام شیراز اشاره کرد .[۵] که با توجه به تاریخ آن که با درگذشت محمد صالح فرزند ابوتراب ۸۸ سال فاصله دارد و او نستعلیق‌نویس بوده متعلق به محمدصالح اصفهانی دیگری است که در ثلث تبحر داشته است.
محمدصالح شاعر نیز بوده و این بیت پرمعنا از اوست:[۴]
| چه شد حق سعی و كجا شد سپاس | چرا خلق گشتند حق ناسپاس |
پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- بیانی، مهدی، احوال و آثار خوشنویسان، تهران، انتشارات علمی، چاپ دوم ۱۳۶۳ش. ص ۷۶۷-۷۷۴
- فضایلی، حبیب‌الله. اطلس خط. انتشارات مشعل اصفهان. چاپ دوم، اصفهان۱۳۶۲ش.
- استادان خط نستعلیق در اصفهان[پیوند مرده]
| خطها |
|  | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| خوشنویسان | ||||||
| جستارهای وابسته | ||||||