محمد رجبی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محمد رجبی دوانی
رئیس کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی
دوره مسئولیت
۵ دی ۱۳۹۱ – فروردین ۱۳۹۴
گمارندهعلی لاریجانی
پس ازرسول جعفریان
پیش ازمحمدرضا مجیدی
رئیس مؤسسهٔ فرهنگی اکو
دوره مسئولیت
۱۳۸۵ – ۱۳۸۸
رئیس‌جمهورمحمود احمدی‌نژاد
پس ازمهدی سنایی
پیش ازحجت‌الله ایوبی
مشاور رئیس‌جمهور ایران
رئیس کتابخانه ملی ایران
دوره مسئولیت
۱۳۶۶ – ۱۳۷۱
رئیس‌جمهورسید علی خامنه‌ای
اکبر هاشمی رفسنجانی
پس ازسید حسن شهرستانی
پیش ازسید محمد خاتمی
محمد رجبی
زادهٔ۱۳۲۸
قم
ملیتایرانی
دیگر نام‌هامحمد رجبی
والدینعلی دوانی
خویشاوندانبرادران: محمدحسین رجبی، محمدحسن رجبی
خواهر: فاطمه رجبی

محمد رجبی (زادهٔ ۱۳۲۸ در قم) اندیشمند، نویسنده، پژوهشگر حوزهٔ فلسفه هنر، زیبایی‌شناس و از مدیران فرهنگی ایران است.[۱]او فرزند علی دوانی و برادر محمدحسین رجبی است.

زندگی[ویرایش]

رجبی به سال ۱۳۲۸ در قم متولد شد. تحصیلات ابتدائی و متوسطه را در در همین شهر سپری کرد. دوره متوسطه را در دبیرستان دین و دانش که تحت مدیریت دکتر بهشتی بود گذراند. از سال ۱۳۴۷ پس از اخذ دیپلم، در دانشگاه تهران در رشته‌های فلسفه، الهیات و فرهنگ و زبان‌های باستانی از مقطع کارشناسی تا دکترا ادامه داد.

در دوره دانش‌آموزی و دانشجویی در تشکیل و اداره انجمن‌های اسلامی فعال بود. در طول تحصیل و فعالیت از استادانی چون مرتضی مطهری، سید محمد بهشتی، محمد مفتح، محمدتقی جعفری، سید احمد فردید، رضا داوری، سید حسین نصر و علی شریعتی بهره گرفت. وی همزمان با تحصیل در دانشگاه، در دبیرستان‌های تهران به تدریس فلسفه، فیزیک، شیمی، عربی و تعلیمات دینی پرداخت.

وی در انتخابات سال ۱۳۸۸ از مهندس میر حسین موسوی حمایت کرد.

مسئولیت‌ها پس از انقلاب اسلامی[ویرایش]

مسئولیت رایزنی فرهنگی در آلمان[ویرایش]

وی در سال‌های مأموریت خود در آلمان به سخنرانی در دانشگاه‌ها، آکادمی‌ها و سایر مجامع علمی و فرهنگی می‌پرداخت.

تدریس در دانشگاه[ویرایش]

او در رشته تاریخ، فلسفه و هنر در دانشگاه تدریس می‌کند.

آثار[ویرایش]

از وی آثاری منتشر شده که اغلب به صورت مقدمه بر کتاب‌ها و همچنین مقالات و مصاحبه است. از جمله کارهای ادبی او مقدمه‌ای بر کتاب‌های «تمدن اسلامی در قرن چهارم هجری» نوشته آدام متز، «آموزش و پرورش در خدمت امپریالیسم فرهنگی» نوشته کارنوی و تألیف کتاب «واژگان عرب و معرف در شاهنامه فردوسی» است.

منابع[ویرایش]