مالکیت انفرادی
| این مقاله بخشی است از یک مجموعه در |
| قانون شراکت |
|---|
 |
مالکیت انفرادی یا مالکیت یگانه ، (به انگلیسی: sole proprietorship) واحدهای اقتصادی از نظر تعداد مالک به دو دسته؛ شرکت‌های تضامنی و بنگاه های انفرادی تقسیم می‌شوند. واحدهای تک مالکی یا انفرادی، همان‌گونه که از نام آن پیداست، مالکیت این واحدها متعلق به یک نفر است، که معمولاً مدیر واحد تجاری نیز می‌باشد. فروشگاه‌های خرده‌فروشی، تعمیرگاه‌ها و مؤسسات حرفه‌ای فردی، مانند: وکلا و حسابرسان، به‌صورت تک مالکی اداره می‌شوند.
در مدل موسسه انفرادی یا مالکیت انحصاری، فرد و موسسه در عمل، یکی هستند. به عبارت دیگر شخصی که بنگاه را راه‌اندازی می‌کند، مسئولیت مدیریت، قراردادها، مسایل مالی و غیره تجارت را به عهده دارد. در این حالت شخص با تمام اموال شخصی‌اش، ضامن واحد تجاری خود است. اگر بنگاه وی ورشکست شود، کلیه دارایی‌های خود را نیز از دست خواهد داد.[۱][۲][۳][۴]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ "Financial Risk: Definition". Investopedia. Retrieved October 2011.
{{cite web}}: Check date values in:|accessdate=(help) - ↑ "In Wall Street Words". Credo Reference. 2003. Retrieved October 2011.
{{cite web}}: Check date values in:|accessdate=(help) - ↑ McNeil, Alexander J.; Frey, Rüdiger; Embrechts, Paul (2005). Quantitative risk management: concepts, techniques and tools. Princeton University Press. pp. 2–3. ISBN 978-0-691-12255-7.
- ↑ Horcher, Karen A. (2005). Essentials of financial risk management. John Wiley and Sons. pp. 1–3. ISBN 978-0-471-70616-8.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «sole proprietorship». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۱ مارس ۲۰۱۳.