قنوت

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
حالت دست‌ها در هنگام خواندن قنوت
گروهی در حال خواندن قنوت نماز عید فطر در ازنا، ایران

قنوت از ریشهٔ «قنو» است که در لغت به معنای به دست آوردن چیزی و خوشهٔ خرما آمده و در اصطلاح قرآنی یعنی طاعت و پرستش همراه با خضوع و فروتنی؛[۱] که در واقع به معنای به دست آوردن حالت خضوع در عبادت به صورت قیام، سجده و رکوع بعد از تحقق ایمان می‌باشد.[۲] البته «قنوت» در اصطلاح فقه دعا و ثنا در پیشگاه خداوند متعال در موضع خاصی از نماز است؛[۳] و کیفیت آن در نزد امامیه، بلند کردن دست‌ها تا مقابل صورت بوده، به طوریکه کف دست‌ها رو به آسمان و در حال خواندن دعا باشد.[۴][۵]

فلسفه و رموز قنوت[ویرایش]

  • نمازگزار در قنوت این اجازه را می‌یابد که خواسته‌ها و نیازهای معنوی و مادی خود را مطرح کند و استجابت آن‌ها را از آفریدگارش طلب نماید. به هر حال قنوت در نماز یک مرحله حساس است و طبق احادیث، دعا در آن مستجاب می‌گردد.[۶]
  • قنوت و دعای در آن، نشانه تواضع و خدا خواهی انسان است. خداوند می‌فرماید: مرا (با خلوص دل) بخوانید تادعای شما را اجابت کنم. آنان که از دعا و عبادت من اعراض و سرکشی کنند زود باشد که با ذلت و خواری، داخل جهنم شوند.[۷]

نظر شیعه و اهل سنت[ویرایش]

شیعه[ویرایش]

خواندن قنوت در نماز (دست‌ها را مقابل صورت گرفتن و دعا خواندن) بگونه‌ای که در میان شیعه معمول و متداول است (گرفتن دو دست به صورت در رکعت دوم، قبل از رفتن به رکوع) در هیچ‌یک از مذاهب چهارگانه اهل سنت متداول نیست.

در همه نمازهای واجبی و مستحبی در رکعت دوم قنوت قبل از رکوع مستحب است.

اهل سنت[ویرایش]

در میان فقیهان اهل سنت دربارهٔ قنوت نظر واحدی وجود ندارد در میان آن‌ها در این مسئله اختلاف است.

  • شافعی می‌گوید: قنوت در نماز صبح در همه اوقات مستحب است.[۸]
  • ابو حنیفه می‌گوید: قنوت جز در نماز «وتر» در دیگر نمازها مکروه است.[۹]
  • ابو یوسف شاگرد ابو حنیفه می‌گوید: وظیفه مأموم پیروی از امام است، هرگاه او قنوت به جا آورد، مأموم باید از آن پیروی کند.
  • احمد بن حنبل می‌گوید: قنوت برای امام در نماز در صورتی درست است که گروهی را برای جهاد اعزام کند.[۱۰]

خواندن قنوت به زبان غیر عربی[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

  1. راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۲۶ق، چاپ چهارم، ص۶۸۴.
  2. مصطفوی، حسن؛ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۶۰ش، ج۹، ص۳۶۰.
  3. شریفی اشکوری، الیاس؛ فقرات فقهیه، قم، آل ایوب، ۱۳۸۱ش، چاپ اول، ج۱، ص۵۸۱٫۹۰۹
  4. روح‌الله، موسوی (امام خمینی)؛ آداب الصلاة، قم، مؤسسهٔ تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۷۰ش، چاپ اول، ص۳۷۳–۳۷۴.
  5. وب سایت آیت‌الله مدرسی بایگانی‌شده در ۳۰ ژوئیه ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine فلسفه قنوت
  6. وسائل الشیعه، ج۴، ص۹۰۹
  7. موئمن ۴۰، آیه ۶۱
  8. بدایه المجتهد:۱/۱۳۱؛ المغنی: ۱/۸۲۳
  9. هدایه مرغینانی:۱/۶۶؛ بدایه المجتهد:۱/۱۳۲
  10. المجموع:۳/۵۰۴
  11. عروة الوثقی، ۱۴۲۰ه ق، ج۱، ص ۵۴۴، م۳
  12. عروة الوثقی، ۱۴۲۰ ه ق، ج۱، ص ۵۴۴، م۳
  13. وسیلة النجاة، ۱۴۲۳ه ق، ج۱، ص ۲۲۰، م ۷۶۶
  14. المسائل المنتخبة، ۱۳۸۲، ص ۱۱۸، م ۳۲۲
  15. المسائل المنتخبة، ۱۴۱۲ ه ق، ص ۱۱۸، م ۳۲۲
  16. المسائل المنتخبة، ۱۴۲۵، ه ق، ص ۱۵۴، م ۳۲۵
  17. جامع الاحکام، ۱۴۱۸ه ق، ج۱، ص ۷۲، س ۲۲
  18. عروة الوثقی، مع التعلیقات، ج۱، ص ۵۲۰ م ۳
  19. عروة الوثقی، ۱۳۸۶، ج۱، ص ۵۹۳ م ۳
  20. منتخب المسائل، ۱۴۲۰ ه ق، ص ۱۲۴، م ۳۲۲
  21. منهاج الصالحین، ج۲، ص ۲۰۵، م ۶۶۸