شوییچی یوکویی
شوییچی یوکویی | |
|---|---|
 | |
| زاده | ۳۱ مارس ۱۹۱۵ سائوری، استان آیچی، ژاپن |
| درگذشته | ۲۲ سپتامبر ۱۹۹۷ (۸۲ سال) سائوری، استان آیچی، ژاپن |
| مدفن | |
| درجه | سرجوخه |
| جنگ‌ها و عملیات‌ها | |
شوییچی یوکویی (به ژاپنی: 横井 庄一) (زاده ۳۱ مارس ۱۹۱۵ - درگذشته ۲۲ سپتامبر ۱۹۹۷) سرجوخه ارتش پادشاهی ژاپن (IJA) در دوران جنگ جهانی دوم بود. او یکی از آخرین سربازان ژاپنی بود که از پایان جنگ خبر نداشتند و همچنان در پست خود باقی‌مانده بودند؛ چند شکارچی محلی او را در ژانویه ۱۹۷۲ (پس از ۲۸ سال از گذشت کنترل آمریکا بر جزایر گوآم) در سن ۵۶ سالگی در جنگل‌های گوام پیدا کردند.
اوایل زندگی[ویرایش]
یوکویی در شهر سائوری از استان آیچی زاده شد. شغل او خیاطی بود تا اینکه در ۱۹۴۱ به خدمت نظامی فراخوانده شد.[۱]
دوران جنگ و پس از آن[ویرایش]
ابتدا او در واحد پیاده‌نظام ۲۹ در منچوکو خدمت می‌کرد. در سال ۱۹۴۳ او به بخش ۳۸ام در جزایر ماریانا فرستاده‌شد. او در فوریه ۱۹۴۳ به گوام رسید. در نبرد گوام در سال ۱۹۴۴ که آمریکا این جزیره را گرفت، ۲۲،۰۰۰ سرباز ژاپنی از جمله یوکویی حضور داشتند که ۱۹،۰۰۰ از آنان کشته شدند. حدود ۲۰۰۰ نفر از آنان در جنگل‌ها پراکنده شدند که بیشترشان پس از تسلیم ژاپن از مبارزه دست کشیدند؛ اما برخی از آنان همچون یوکویی تسلیم ژاپن را باور نکرده و به مبارزه ادامه دادند.[۲] در این نبرد، یوکویی و نه سرباز دیگر در جنگل‌های جزیره پنهان شدند.[۱] هفت تن از آنان پس از مدتی رفتند و سه تن دیگر ماندند. این سه در آن منطقه پخش شدند اما همدیگر را تا سال ۱۹۶۴ ملاقات می‌کردند تا اینکه در آن سال دو تن دیگر در سیل جان باختند.[۳] یوکویی هشت سال آخر را به تنهایی زندگی کرد.
او ۲۸ سال در یک غار زیرزمینی در جنگل بود و از بیرون آمدن می‌ترسید. او حتی برگه‌های پایان جنگ جهانی دوم را که از هواپیما بر جنگل ریخته بودند دیده بود اما آن را تبلیغات دروغین دشمن پنداشته بود.[۱]
او شب‌ها از مخفیگاه خود بیرون رفته و به شکار می‌پرداخت؛ از دانه‌ها، میوه‌ها، ماهی و حتی از قورباغه برای تأمین پروتئین مورد نیازش استفاده می‌کرد. از گیاهان محلی لباس، محل خواب و ابزار ذخیره غذا ساخته بود که در غارش پنهان بودند.[۱]
تسلیم شدن و بازگشت به ژاپن[ویرایش]
در شامگاه ۲۴ ژانویه سال ۱۹۷۲، دو مرد محلی با نام‌های جیزز دوناس و مایک د گراسیا هنگامی که تله‌های میگوی خود را در رودخانه کوچک تولافوفو، گوآم بررسی می‌کردند یوکویی را دیدند.[۴] آن‌ها فکر کردند که یوکویی یکی از اهالی روستاهای آنجاست ولی یوکویی با احتمال در خطر بودن به آن‌ها حمله کرد.[۳] آن‌ها او را گرفتند و با جراحات با خود از جنگل بیرون بردند.[۱]
در بازگشت به ژاپن او را همچون یک قهرمان ملی پذیرا شدند اما او گفت: "من با خجالت بسیار برگشتم. من شرمنده‌ام که زنده به وطن برگشتم." این سخن او بسیار در ژاپن معروف شد.[۵]
اگرچه او هیچگاه امپراتور هیروهیتو را از نزدیک ندید اما هنگام بازدید از کاخ امپراتوری پس از تعظیم گفت: "اعلیحضرتا، من به خانه بازگشتم...از اینکه نتوانستم به خوبی به شما خدمت کنم تاسف می‌خورم. درست است که دنیا تغییر کرده اما عزم من برای خدمت به شما هیچگاه تغییر نخواهد کرد."[۶]
یوکویی یکی از آخرین نفرات سربازان ژاپنی بود که پس از پایان جنگ و در نواحی دوردست پیدا شدند. پس از او ستوان دوم هیرو اندو در سال ۱۹۷۴ و سرباز ترو ناکامورا در سال ۱۹۷۴ پیدا شدند.
زندگی پس از بازگشت[ویرایش]
یوکویی خیلی زود با دگرگونی‌های زیادی که در نبود او در ژاپن روی داده بود سازگار شد. نه ماه پس از بازگشت ازدواج کرد و در منطقه روستایی استان آیچی ساکن شد. او یکی از طرفداران صلح و زندگی ساده شد، یکی از دو کتابش را نوشت و در برنامه‌های تلویزیونی به بیان روش‌های زنده ماندن در جنگل و شرایط سخت می‌پرداخت. او حتی در سال ۱۹۷۴ برای انتخابات پارلمان ژاپن نامزد شد. او از بسیاری از جنبه‌های جدید زندگی در ژاپن ناراضی بود؛ ژاپنی که دوره رشد بالای اقتصادی را پشت سر می‌گذاشت. او از اینکه درخشندگی چشمگیر نظم و سادگی ژاپن پیشین در حال از بین رفت بود ناراحت بود. او به زندگی بدون اسراف و ساده اعتقاد داشت. از نمونه‌های گفته‌هایش در این باره می‌توان به این جمله‌اش اشاره کرد که: "زمین‌های گلف باید به مزرعه‌های لوبیا تبدیل شوند." شعار کمپین انتخاباتی او "کارشناس زندگی سخت" بود و می‌گفت: "بیش از اندازه نخورید. زیاد نپوشید. پوچ نباشید، فکر کنید." او در انتخابات موفق نشد اما به تلاش‌هایش در زمینه تبلیغ زندگی ساده ادامه داد.[۲] در ۱۹۷۷ در یک مستند با نام یوکوی و بیست و هشت سال زندگی اسرارآمیز در گوآم شرکت کرد. او در پایان پولی برابر ۳۰۰ دلار آمریکا گرفت و حقوق بازنشستگی دریافت می‌کرد.
یوکویی در سال‌های پایانی عمر خود از دید رسانه‌ها و مردم کمرنگ شده‌بود. به سفالگری و خوشنویسی می‌پرداخت و سبزیجات ارگانیک می‌کاشت. او حتی بیشتر از پیش از ژاپن جدید دلگیر شده‌بود. "من از سیستم آموزشی، سیاسی، مذهبی و در کل همه چیز امروز خشنود نیستم."[۲]
یوکویی در ۲۲ سپتامبر ۱۹۹۷ بر اثر سکته قلبی در سن ۸۲ سالگی درگذشت[۶] و در قبرستان ناگویا به خاک سپرده شد. بر آرامگاهش، سنگ قبری را گذاشتند که مادرش در سال ۱۹۵۵ پس از اعلام رسمی مرگ او کار گذاشته‌بود.
جستارهای وابسته[ویرایش]
- هیرو اندو - ستوان دوم ارتش پادشاهی ژاپن، او دو سال پس از یوکویی و در سال ۱۹۷۴ تنها پس از اینکه فرمانده اصلی خود در زمان جنگ را نزدش آوردند حاضر به رها کردن پستش در جنگل‌های فیلیپین شد. تفنگ او برخلاف یوکویی پس از سی سال هنوز کار می‌کرد و تعهد او نسبت به امپراتوری ژاپن بسیاری را شگفت‌زده کرد.
پانویس[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ "Shoichi Yokoi", بایگانی‌شده در ۳ ژوئن ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine Ultimate Guam.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ «شوییچی یوکویی». مجله اکونومیست. ۹ اکتبر ۱۹۹۷. دریافت‌شده در ۱۴ بهمن ۱۳۹۱.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Lanchin, Mike (24 January 2012). "Shoichi Yokoi, the Japanese soldier who held out in Guam". BBC.
- ↑ Mendoza, Patrick M. (1999). Extraordinary People in Extraordinary Times: Heroes, Heroes, and Villains, p. 71.
- ↑ Lewis, John. "Japan's WWII 'no surrender' soldier dies", CNN. September 23, 1997.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Kristof, Nicholas D. "Shoichi Yokoi, 82, Is Dead ; Japan Soldier Hid 27 Years", New York Times . September 26, 1997.
منابع[ویرایش]
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Shoichi Yokoi». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۹ بهمن ۱۳۹۱.
پیوند به بیرون[ویرایش]
- سی سال در جنگل! آیا شما می‌توانید این کار را بکنید؟ - یک زندگینامه کوتاه شوییچی یوکویی
- تصویری از ورودی غار یوکویی
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| پایگاه‌های دادهٔ علمی | |
| سایر | |
