سلطان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
آلپ ارسلان سلطان سلجوقی

سلطان عنوانی‌است با معانی تاریخی مختلف. ریشه آن از لغت سلطه در عربی به معنای قدرت و فرمانروایی گرفته‌شده‌است. بعدها این عنوان به فرمانروایانی داده می‌شد که دارای قدرت کامل (اینکه زیر حکم فرمانروایی دیگر نیستند) در زمان خویش بوده‌اند. به منطقه‌ای که تحت حکومت یک سلطان است سلطان‌نشین می‌گویند.

عبارت «سلطان» دارای اهمیت مذهبی و استفاده از آن محدود به کشورهای اسلامی است[۱][۲] در مقابل شاه عبارتی سکولارتر است و هم در کشورهای اسلامی و هم در کشورهای غیراسلامی استفاده می‌شود.

در سال‌های اخیر، «سلطان» توسط پادشاهان معاصر که مایلند بر اقتدار سکولار خود تحت حاکمیت قانون تأکید کنند، با «شاه» جایگزین شده‌است. یک نمونه قابل توجه مراکش است که پادشاه آن در سال ۱۹۵۷ عنوان خود را از سلطان به شاه تغییر داد.

سلطان‌ها و سلطان‌نشین‌های پیشین[ویرایش]

آناتولی و آسیای میانه[ویرایش]

قفقاز[ویرایش]

شام و عربستان[ویرایش]

شمال آفریقا[ویرایش]

شاخ آفریقا[ویرایش]

جنوب شرق آفریقا و اقیانوس هند[ویرایش]

غرب و مرکز آفریقا[ویرایش]

جنوب آسیا[ویرایش]

شرق و جنوب شرق آسیا[ویرایش]

در اندونزی (هند شرقی هلند سابق):

در مالزی:

در برونئی:

در چین:

در فیلیپین:

در تایلند:

سلطان‌های کنونی[ویرایش]

سلطان‌های کشورهای مستقل

سلطان‌ها در پادشاهی‌های فدرال

سلطان با قدرت در جمهوری

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. James Edward Montgomery (2004). ʻAbbasid Studies: Occasional Papers of the School of ʻAbbasid Studies, Cambridge, 6-10 July 2002. Peeters Publishers. p. 83. ISBN 978-90-429-1433-9.
  2. Riad Aziz Kassis (1999). The Book of Proverbs and Arabic Proverbial Works. BRILL. p. 65. ISBN 90-04-11305-3.