زبان‌شناسی نقش‌گرا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

زبان‌شناسی نقش‌گرا یا زبان‌شناسی کارکردگرا (به انگلیسی: Functional theories of grammar) یکی از رویکردهای نظری در زبان‌شناسی است که در مقابل زبان‌شناسی صورت‌گرا قرار می‌گیرد. در این رویکرد، بر نقش‌های اجتماعی و بافتی زبان تأکید می‌شود. مشهورترین انگارهٔ این نوع دستور را می‌توان دستور زبان نقش‌گرای نظام‌بنیاد مایکل هلیدی دانست.[۱]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. دبیرمقدم، محمد (۱۳۸۳)، «زبان‌شناسی نظری: پیدایش و تکوین دستور زایشی»، ویراست دوم، تهران: انتشارات سمت