رنتسو پیانو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از رنزو پیانو)
رنتسو پیانو
نام هنگام تولدرنتسو پیانو
زادهٔ۱۴ سپتامبر ۱۹۳۷ (۸۶ سال)
محله پلیی، جنوا
ملیتایتالیا ایتالیایی
پیشهمعمار
جایزه(ها)جایزه معماری پریتزکر (۱۹۹۸)
مدال طلای ای آی ای (۲۰۰۸)
پروژه‌هاولت‌اشتادهاوس در کلن آلمان

رنتسو پیانو[۱][۲][۳][۴] (ایتالیایی: Renzo Piano؛ ‏ ایتالیایی: [ˈrɛntso ˈpja:no]؛ ‏ تلفظ نام‌خانوادگی: ‎/piˈɑːn/‎ pee-AH-noh) معمار برجسته ایتالیایی ست.

زندگی‌نامه[ویرایش]

رنتسو پیانو معمار و مهندس مطرح ایتالیایی در ۱۴ سپتامبر ۱۹۳۷ در شهر جنوا در ایتالیا زاده شد. او در دورهٔ ابتدایی چیزی نمانده بود که از مدرسه اخراج شود.[۵]

از جملهٔ ساختمان‌های مشهور وی می‌توان به مرکز ژرژ پمپیدو (به همراه ریچارد راجرز در سال ۱۹۷۷ میلادی)، برج شارد در لندن (۲۰۱۲) و موزه هنر آمریکایی ویتنی در نیویورک سیتی (۲۰۱۵) اشاره کرد.

وی در سال ۱۹۹۸ برای طراحی فرودگاه بین‌المللی کانسای در ژاپن، جایزهٔ پریتزکر دریافت کرد.

او ابتدا برای تحصیل معماری به دانشگاه فلورانس رفت. در دورهٔ اشغال دانشگاه‌های ایتالیا از سوی دانشجویان در میلان نزد فرانکو البینی به یادگیری عملی معماری پرداخت.[۶] در ۱۹۶۴ تحصیلات خود را در رشتهٔ معماری در پلی‌تکنیک میلان با پایان‌نامه‌ای دربارهٔ ساختمان‌های عربی در قسمت‌های داخلی لیگوریا به پایان برد[۵] و به همکاری با استادش مارکو تسانوسو[۷] پرداخت.

به لطف پدر، که مانند چهار عمو و برادرش همه پیمانکار ساختمانی بودند، بی‌درنگ به کار حرفه‌ای و کارگاهی پرداخت و اولین روابط حرفه‌ای خود را با مشتریان پایه گذاشت.

او از ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۰ بین انگلستان و ایالات متحده در سفر بود تا تحصیلات خود را تکمیل کند. در همین دوران با ژان پِرُووِه (۱۹۰۱–۱۹۸۴)،[۸] معمار فرانسوی آشنا و دوستی پایدار و پر ثمرش با او آغاز شد. ژان پرووه بعدها رئیس ژوری گزینش طرح پروژهٔ مرکز پمپیدو شد.[۵]

از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۷ با ریچارد راجرز در طراحی مرکز ملی هنر و فرهنگ ژرژ پمپیدو همکاری کرد.

پروژه‌های به اتمام رسیده[ویرایش]

ولت‌اشتادهاوس در کلن آلمان.

جوایز[ویرایش]

«مرکز پاول کِلِه» از آثار رنتزو پیانو در برن سوئیس

منابع[ویرایش]

  1. «مرهمی بر یک فاجعه انسانی». وبگاه روزنامهٔ همشهری. ۲۸ آذر ۱۳۹۷.
  2. «موزه عالی هنر، آتلانتا، رنتسو پیانو». دوماهنامهٔ تخصصی معمار، شمارهٔ ۶۸، صفحهٔ ۱۱۶ (بازنشر توسط وبگاه مگ‌ایران). ۲۵ مرداد ۱۳۹۰.
  3. «فروشگاه دپارتمانی پیک و کلپن بورگ». فصلنامه هنر معماری، شمارهٔ پیاپی ۲۱، صفحهٔ ۱۴۸ (بازنشر توسط وبگاه مگ‌ایران). ۲۵ مهر ۱۳۹۰.
  4. «برج پل لندن (شارد)/ رنتسو پیانو». دوماهنامهٔ تخصصی معمار، شمارهٔ ۹۱ (بازنشر توسط وبگاه معمارنیوز). ۲۵ خرداد ۱۳۹۴.
  5. ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ در مصاحبه با Beppe Severgnini در ۲۸ دسامبر ۲۰۰۷
  6. (در مصاحبه با Beppe Severgnini در ۲۸ دسامبر ۲۰۰۷)
  7. Marco Zanuso
  8. Jean Prouvé
  • ویکی‌پدیای ایتالیایی

پیوند به بیرون[ویرایش]