درون‌کاشت مصنوعی
| درون‌کاشت مصنوعی | |
|---|---|
 طرح نموداری درون‌کاشت مصنوعی | |
| ICD-9-CM | 69.92 |
| سرعنوان‌های موضوعی پزشکی | D007315 |
درون‌کاشت مصنوعی فرایند وارد کردن اسپرم به مهبل یا گردن رحم یک زن با هر روشی بجز آمیزش جنسی است. این روش به‌طور گسترده در تولید مثل حیوانات استفاده می‌شود و همچنین در میان انسان‌ها زمانی که زوج مذکر عقیم یا ناتوان جنسی (دارای ضعف در نعوظ) است کاربرد دارد. درون‌کاشت مصنوعی به‌طور کلی به‌عنوان روشی در مواجهه با ناباروری بکار می‌آید. همچنین زوج‌های همجنس‌گرای مرد یا زنی که می‌خواهند صاحب فرزند شوند از این روش استفاده می‌کنند.[۱]
تاریخچه[ویرایش]
در میان حیوان‌ها[ویرایش]
نخستین تلاش موفق درون‌کاشت مصنوعی در حیوانات توسط کاراندام‌شناس ایتالیایی، لازارو اسپالانزانی در سال ۱۷۸۰ میلادی و بر روی سگ‌ها صورت گرفت. این شیوه در دهه ۱۹۳۰ میلادی در روسیه بهبود یافت و پیشرفت‌های بعدی در فرایند سرماداری اسپرم منجر به استفاده گسترده از درون‌کاشت مصنوعی در حیوانات شد.
در میان انسان‌ها[ویرایش]
نخسنین درون‌کاشت مصنوعی موفق میان انسان‌ها در اواخر دهه ۱۷۰۰ میلادی توسط جراح اسکاتلندی، جان هانتر بر روی یک زوج انجام گرفت که منجر به بارداری شد.
امروزه درون‌کاشت مصنوعی به عنوان شیوه‌ای کمکی برای تولید مثل بکار می‌رود. زنانی که با این روش باردار می‌شوند قادر به آبستن شدن و زایش نوزاد هستند اما امکان بارداری توسط آمیزش جنسی برایشان فراهم نیست. معمولاً به این دلیل که شوهرشان ناتوان یا عقیم است. در این صورت اسپرم تازه شوهرشان (در صورت ضعف جنسی شوهر) یا اسپرم مرد دیگر یا فرد اهدا کننده (در صورتی که شوهر عقیم باشد) فراهم می‌شود و در طول نیمه چرخه قاعدگی توسط سرنگ به واژن یا گردن رحم زن وارد می‌شود. ممکن است اسپرم از پیش منجمد شده یا در بانک اسپرم ذخیره شده باشد.[۱]
جستارهای وابسته[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ "artificial insemination" (به انگلیسی). Encyclopædia Britannica. Retrieved 20 July 2014.
