خط امام

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

خط امام اصطلاحی است که اولین بار در اوایل انقلاب سال ۱۳۵۷، توسط حزب توده بکار رفت و در بر گیرنده نوعی ایدئولوژی و طرز فکر بود که شامل ۵ عنصر زیر باشد:[۱]

  • جنبه ضد امپریالیستی قاطع
  • جنبه ضد استبداد سلطنتی
  • عدالت خواهی اجتماعی و حمایت از توده‌های محروم
  • سمت گیری در جهت تأمین حقوق و آزادی‌های فردی
  • تکیه به لزوم اتحاد همه نیروهای راستین خلق در جهت تحقق موارد چهارگانهٔ یاد شده

گروه‌های دارای عنوان خط امام[ویرایش]

بعدها گروه‌های مختلفی از این اصطلاح استفاده کردند و عنوان خود را بر پایه خط امام نهادند. این گروه‌ها شامل:

شامل
  • مجمع نیروهای خط امام
  • مجمع طلاب خط امام

در سخنان دیگران[ویرایش]

ایرج اسکندری: «خط امام مثل تصویر یک جارختی بر دیوار بود که سران حزب توده تلاش می‌کردند لباس‌های خود را به آن آویزان کنند.»[۲]

منابع[ویرایش]

  1. «حزب توده و حمایت از خط امام در گفتگو با بابک امیرخسروی». مجله شهروند امروز. ۲۴ خرداد ۱۳۸۷. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۲۶ مهر ۱۳۸۸.
  2. بار دیگر و این بار ... نوشته م.الف. به‌آذین