حبیب بن مظاهر

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از حبیب مظاهر)
حبیب بن مظاهر
اطلاعات شخصی
زاده605 میلادی
درگذشته۱۰ محرم ۶۱ هجری، ۱۰ اکتبر ۶۸۰ میلادی (۷۵ سال)
علت مرگکشته شده در نبرد کربلا
محل دفنکربلا, عراق
دیناسلام
والدین
  • مظاهر (پدر)
  • (مادر)

حبیب بن مظاهر (مظهر) اسدی (به عربی: حبیب بن مُظهر (أو مظاهر) بن رئاب الأسدی الکِنْدی، ثمَّ الفقعسی) که شیخ طوسی او را در میان فهرست اصحاب علی، حسن بن علی و حسین بن علی قرار داده‌است ولی در میان فهرست صحابه پیامبر اسلام از وی یاد نمی‌کند[۱]؛ و از این کار شیخ طوسی بر می‌آید که حبیب از صحابه نبوده‌است. همچنین نویسندگان استیعاب و اسد الغابه وی را در شمار صحابه پیامبر اسلام نیاورده‌اند.[۲] وی در جنگ‌های جمل، صفین و نهروان با علی بن ابی‌طالب همراه بود و در کربلا نیز در کنار حسین بن علی حضور داشت و کشته شد.[۳]

زندگی‌نامه[ویرایش]

وی چهارده سال پیش از هجرت پیامبر اسلام در خاندان بنی اسد در یمن به دنیا آمد. سال نهم هجری با خانواده‌اش به مدینه آمد و در آنجا ساکن شد.

حبیب از کسانی بود که برای حسین بن علی نامه نوشت و هنگامی که مسلم بن عقیل به کوفه وارد شد، در منزل مختار ثقفی به حمایت از او سخن گفت آن‌ها پس از خیانت کوفیان به سمت کربلا رفته و با او همراه گشتند وی در ظهر عاشورا و در سن ۷۵ سالگی کشته شد.[۴][۵]

وی در بسیاری از علوم از جمله فقه، تفسیر، قرائت، حدیث، ادبیات، جدل و مناظره تبحر داشت و حافظ کل قرآن مجید بود.[۶][۷]

سر وی در کنار سر عباس بن علی و علی‌اکبر در آرامگاه باب‌الصغیر در سوریه به خاک سپرده شد و بدن او را در چند متری مدفن حسین بن علی دفن کرده‌اند و هم‌اکنون نیز قبر او با ضریح نقره‌ای در نزدیکی ضریح حسین بن علی قرار گرفته هست.

پانویس[ویرایش]

  1. رجال الطوسی ص۶۰، ۹۳، ۱۰۰
  2. الامین، اعیان الشیعه، ج۴، ص۵۵۴
  3. حسین انصاریان، با کاروان نور (نگرشی به شخصیت اصحاب حضرت حسین)، چاپ دوم، دارالعرفان، پاییز۱۳۸۷، صفحهٔ ۱۱۳
  4. «زندگانی حبیب بن مظاهر». بایگانی‌شده از اصلی در ۷ نوامبر ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۴ دسامبر ۲۰۱۳.
  5. حبیب ابن مَظاهر (مُظَهَّر) اَسَدی
  6. «پیر میدان‌دار عشق حبیب بن مظاهر». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۱ ژوئن ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۲۴ نوامبر ۲۰۱۰.
  7. حسین انصاریان، با کاروان نور (نگرشی به شخصیت اصحاب حضرت حسین)، چاپ دوم، دارالعرفان، پاییز۱۳۸۷، صفحهٔ ۱۱۵